Mijn naam is
Julie en ik ben 26 jaar oud. Ik studeerde af aan de hogeschool toen
ik 21 jaar was. Vol goede moed startte ik op de arbeidsmarkt met een
diploma waarmee ik, volgens de hogeschool, breed inzetbaar ben. Twee
jaar later volgde ik de specifieke lerarenopleiding in avondonderwijs
om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, aangezien het toch
niet zo evident bleek om aan de bak te geraken als opvoeder. Deze
zomer schreef ik deze blog.

Sinds ik
afgestudeerd ben als opvoedster ben ik gestart op de arbeidsmarkt.
Ondertussen heb ik er al vijf jaar opzitten als werkmens, en heb ik
de lerarenopleiding succesvol afgerond in de avondschool. En toch heb
ik nog steeds geen vast werk. Ik huppel van de ene interim naar de
andere. Soms zit er veel tijd tussen twee jobs, waardoor ik een hele
periode werkloos ben en ‘profiteer’ van de maatschappij. Of zo
zouden sommigen het toch omschrijven. Andere keren overlappen twee
jobs waardoor ik één moet afwijzen om op de andere te kunnen
ingaan. Dat lukt me allemaal wel. Dat is nu eenmaal het leven van een
interim. Maar waar ik het wel moeilijk mee heb, is die job(s)
combineren met mijn leven. Naast je werk heb je meestal een eigen
leven, en meestal lukt het wel om die twee samen uit te voeren. Maar
soms gebeuren er dingen in het leven die dat moeilijker maken.

In februari begon
het leven moeilijker te worden voor mij. Mijn moeder kreeg een zeer
zwaar herseninfarct, onderging een zware operatie om de schedel deels
weg te nemen en lag daarna op intensieve zorgen. De situatie ziet er
nu anders uit, maar is nog steeds moeilijk te dragen. We zijn meer
bij mama, we gaan op bezoek in het ziekenhuis en we verdelen de zorg
voor haar. Sinds februari neemt mijn zus zorgverlof, om meer tijd te
kunnen maken voor mama. Prachtig, dat systeem. Je moeder wordt
ernstig ziek en je vreest voor haar leven. Maar ondertussen kan je
als dochter wat minder werken en je meer bekommeren om je zieke
moeder. Zo hoort het ook, want mama deed het ook voor ons als wij
ziek waren. Maar wat als je interim bent? Op het moment dat mama ziek
werd, wachtte ik twee dagen ‘werkloos’ tot de verlenging van mijn
interim op school van start zou gaan. Ik wist vanaf dag 1 dat ik niet
in staat zou zijn om diezelfde week leerlingen te gaan begeleiden op
stage. Toen vreesde ik niet enkel voor mijn moeder, maar ook voor
mijn verlenging op mijn werk. Als je interim bent, bestaat er geen
zorgverlof. Er bestaat helemaal niets. Er bestaat werken of niet
werken. Je kan enkel hopen op wat menselijkheid van je directeur en
ik prees mezelf gelukkig met de directeur van mijn school. Zelfs de
dagen dat ik er niet was in de eerste week, liet ze me in dienst.

Nu zijn we vier
maand later en twee jobs verder. Ik startte maandag als opvoedster.
Een prachtige interim werd me voorgeschoteld en die wou ik absoluut
niet laten liggen. Tenslotte moet je als interim ook werken voor de
kost, en zeker als er een kindje op komst is. Een voltijds contract
voor drie maanden, en toch terug beschikbaar op 1 september. Ideaal,
perfect.

Tijdens de selecties heb ik bewust niets verteld over het
kindje dat er in augustus zou komen, midden in die vervanging. Op
mijn eerste dag vertelde ik er wel dat mijn vriendin zwanger is en
dat ik in het begin van augustus daarvoor een tiental dagen zou thuis
zijn onder de noemer ‘geboorteverlof’. Ik wou niet langer wachten
om dat te vertellen zodat men daar toch op de hoogte is. Maar dat
werd niet in dank afgenomen. Het schept geen vertrouwen dat ik dat
verzwegen heb en ik heb ze een ‘pee’ gestoofd. Met andere
woorden, als ze het zouden weten, zou ik de job niet gekregen hebben.
Na een heel gesprek met de meest belachelijke uitspraken zoals: “Je
kan in die periode wel nachten komen doen hé, dan begin je om 18u en
kan je naar huis om 9u. Je bent er dan bij overdag als er bezoek is
in de kliniek en hier kan je slapen”, of “Iedereen wil zijn congé
hoe het voor hem past, maar er zijn wel grenzen hé”, voelde ik me
schuldig.

Ik voelde me schuldig omdat ik een kindje verwacht. Dat kan
toch de bedoeling niet zijn!? Ik heb toch even veel recht om een
leven te hebben als iemand met een vast contract? Het is toch niet
omdat ik als interim werk, dat ik geen kindje mag kopen, of dat mijn
moeder niet ziek mag worden? Of moet ik dan niet werken in die
periode dat ik een kindje krijg? Of is het de bedoeling dat je eerst
een vast contract in handen hebt, vooraleer je een leven kan hebben?