Beste werkloze,

Zoals u reeds hebt kunnen lezen in de kranten, heeft de regering
Michel I, genoemd naar mijzelf en niet naar mijn vader, het beste met u
voor in uw zoektocht naar een geschikte job. U weet dat wij vinden dat
werken de oplossing is voor alles. Bent u arm? Dan moet u werken. Bent u
eenzaam? Dan moet u werken. Hebt u last van psychische klachten vanwege
de zware druk die de maatschappij op uw schouders legt? Dan moet u
werken. Werken aan werk. Dat is de slogan die onze regering nog het best
samenvat. En stel u maar eens voor, hoe absurd de gedachte ook mag
klinken, dat u niet makkelijk aan een job geraakt (laat ons eerlijk
zijn, wie wil werken, vindt meteen werk), dan helpen wij u met een
vernuftige win-winmaatregel: De gemeenschapsdienst.

Ik weet het, ik weet het. Het klinkt misschien niet erg aangenaam. U
bent al lange tijd werkloos, krijgt weigering na weigering te slikken,
als u al een antwoord krijgt van de werkgevers (de drijvende kracht
achter onze welvaart! De brandstof van onze maatschappij! De
altruïstische helden die zich belangeloos inzetten zodat u en ik ons
geld kunnen verbrassen aan wereldreizen!). Laat ons zeggen dat
thuiszitten en niets bijdragen aan de maatschappij u niet gelukkig
maakt. Tja, misschien zou gemeenschapsdienst u verder de put in kunnen
duwen, omdat het stigmatiseert.. En ook wel omdat wij wel zeggen dat het
op uw maat zal zijn, maar dat wij natuurlijk u slechts een bepaald
soort diensten kunnen laten doen, die moeten gebeuren, maar waar mensen
in loondienst voor terugdeinzen. Langs de andere kant, kan u kieskeurig
zijn als de overheid u zo’n opportuniteit aanbiedt?

Wees trots! Uw gemeenschapsdienst telt dubbel door. Enerzijds zullen
onze straten en trottoirs nog nooit zo proper zijn geweest, anderzijds
kan de draagkracht van onze overheidsfinanciën versterkt worden. Denk
maar aan al die groenwerkers die we nu van de hand kunnen doen, of het
bibliotheekpersoneel dat overbodig wordt. En wie weet kunnen we nog
verder schrappen in de thuiszorg en de woonzorgcentra. Waarom zouden we
hulp aan huis voorzien als we de eenzaamheid van onze senioren kunnen
oplossen met gratis entertainment? Het zou het vertrouwen in de overheid
versterken ook nog!
“Ik ben hier voor mijn gemeenschapsdienst. Ik moet u gezelschap houden.”
“Wa zegde?”
“Dat de staat mij heeft gestuurd om u een half dagje gezelschap te
houden omdat uw zoon en dochter het te druk hebben met werken nu de
45-uren week is ingevoerd.”
“Amai, dat is sympathiek van de staat.”
Een betere reclame kunnen wij ons niet wensen.

U zal terug eigenwaarde kweken door bezig te zijn. Want iets doen,
ook al is het licht vernederend werk, is nog steeds beter dan op kosten
van de maatschappij in uw fauteuil zitten. Ik weet het wel. Misschien
hebt u twintig jaar uw rug kapot gewerkt en werd u afgedankt omdat uw
onderneming niet genoeg winst maakte. En het kan allemaal goed zijn dat u
zes jaar universitaire studies achter de rug heeft en u best zeer
gemotiveerd bent en dat u al honderd brieven hebt gestuurd om aan een
job te geraken. Maar laat ons voor het gemak nu stellen dat u lui in uw
fauteuil hangt, met Cara-pils. Of Kaiserpils. Dat zal mijn goede vriend
Bart liever horen. Uw eigenwaarde zal dus opgekrikt worden en werkgevers
zullen u terug opmerken, omdat u zo ondernemend bent, zoals hen. Ten
minste als ze voorbij gaan aan het feit dat die gemeenschapsdienst u is
opgelegd en de vaardigheden die u opbouwt meestal niet van die aard zijn
dat het een surplus biedt voor het vrijwilligerswerk of het engagement
in het verenigingsleven dat u naar alle waarschijnlijkheid reeds
opneemt. Ach kom, het glas Kaiserpils is halfvol, niet waar?

Her en der hoor ik een kritische stem van een of andere misnoegde
progressieve zeurkous dat een gemeenschapsdienst een slecht idee zou
zijn. Dit staven ze dan met onderzoeken van wetenschappers of van de
Britse en de Nederlandse regering die stellen dat mensen niet sneller
aan een job geraken en dat het systeem het zelfvertrouwen van de
gemeenschapsdienaar net zou fnuiken. Mijn ministers en ik wensen ten
stelligste te wijzen op het feit dat wij wetenschappelijke studies of
empirisch bewijs nooit in de weg hebben laten komen van onze steile
ambities. Stel je maar eens voor dat wij ons grote gelijk opzij zouden
zetten voor onderbouwde bewijsvoering. Waar zou dit eindigen? Een echte
belasting op vermogen? Een klimaatbeleid? Inzetten op sociaal en
duurzaam ondernemen in plaats van focussen op groei en consumptie? Neen
neen, daar kunnen wij niet aan meedoen. Ons grote gelijk zal voorlopig
wel volstaan. En voor de rest bewijzen wij rustig lippendienst aan
wetenschappelijk bewezen maatregelen.

Nog grotere zeurkousen stellen zelfs dat het oneerlijk is om
werklozen te viseren, aangezien er te weinig jobs zijn. Mijn ministers
en ikzelf begrijpen dit. Daarom ook dat wij een tweeledig plan hebben.
Ten eerste zal het vijfenzeventigste banenplan in vijf jaar tijd ervoor
zorgen dat er nu écht jobs bijkomen. Al kunnen wij niet beloven dat het
er meer zullen zijn dan deze die we afbouwen in de overheid, maar jobs
zullen er bijkomen! Ten tweede zullen wij u in tussentijd bezighouden
met een gemeenschapsdienst. Hiermee kunt u competenties opbouwen
waardoor werkgevers elkaar zullen bekampen om u binnen te rijven. En heb
ik al gezegd dat uw eigenwaarde omhoog zal gaan?

Wij zullen overigens de werkloosheidsuitkering niet laten uitdoven in
de tijd. U gaat ons dit nooit officieel horen zeggen, maar die duivelse
Marxisten van Di Rupo I hadden door middel van de degressiviteit van de
uitkering en de beperking van de beroepsinschakelingstijd al
maatregelen genomen die eigenlijk perfect in het kraam van onze visie op
activering en ons gewenst activeringsbeleid pasten. Daar mag u ons dan
toch een beetje dankbaar voor zijn, neen? Niet dat wij niet strenger
gaan schorsen, hoor. Als u niet kunt bewijzen dat u voldoende zoekt naar
die job die er eigenlijk voor u niet is, dan kunt u naar het OCMW. De
lokale besturen zullen die verschuiving dan wel voelen, maar zij moeten
niet klagen. Wij bieden hen met onze maatregelen namelijk al goedkoop
personeel.

Ik ben ervan overtuigd dat bovenstaande u heeft overtuigd van het
nut van de gemeenschapsdienst en u nu voluit achter ons plan staat om
werk te maken van uw werk. Mijn ministers en ik wensen u het
doorzettingsvermogen van Bart De Wever toe, de creativiteit van Koen
Geens, de zelfzekerheid van Didier Reynders, de fundamentele
vrolijkheid van Gwendolyn Rutten en het persoonlijk vermogen van Johan
Vande Lanotte (Ha ha ha! Grapje).

Steeds tot uw dienst,

Charles Michel I, eerste minister van het Koninkrijk België en eindelijk zoveel meer dan zoon van