Vanochtend
ging ik met mijn dochter van een jaar op stap. Ik droeg haar in de sling en we
genoten van een wandeling door de stad. We stopten ook in het park. Lekker
rustig zou je denken, maar niets is minder waar. Mijn dochter was in de ban van
alle plastieken verpakkingen die ze ook maar in haar vizier kreeg, en helde uit
de sling in de hoop ze te pakken te krijgen. Ik had haar graag in het gras
laten spelen, maar…

Typisch
voor haar leeftijd is mijn dochter geïntrigeerd door alles wat “anders” is –
dus alles, klein of groot, wat opvalt in een groen oppervlak; alles wat schijnt
en lekker “kraakt”. Ook typisch voor haar leeftijd leert ze de dingen graag
kennen door de textuur in te voelen en er even van te proeven. Fijn toch, denk
je dan.

Ware
het niet dat een heerlijk ongedwongen moment in de zon al gauw uitdraait op een
constante uitdaging om sigarettenpeuken en plastieken verpakkingen snel uit de
weg te ruimen, of mijn dochter – als ze me voor is – haar “favoriete speeltjes”
te moeten afnemen. De “vuiltjes aan de lucht”… Er zijn er veel! Ze liggen in
het gras, maar ook in hét speelterrein voor kinderen: de zandbak. Vandaag in
het park zag ik eenden in een vijver zwemmen tussen zakken chips. Verderop
liggen plastiek flessen en brikjes – vooral het laatste is best een gevaarlijk
goedje. Alweer kan ik mijn dochter niet zo maar even haar vrijheid gunnen.

Na een
heel jaar andermans afval snel in mijn broekzak te stoppen of eerst een heel
terrein te moeten schoonmaken voor ik mijn dochter van in het gras kan laten
spelen – of er zelfs niet aan te willen beginnen – ben ik het een beetje beu. Ik
wil graag dat mijn dochter vrij kan spelen in die stukjes groene ruimte die zo
nodig zijn in onze stedelijke omgevingen. Dat moet kunnen, toch?

Afval
achter iemands gat opruimen is niet de taak van een moeder die haar dochter
wil laten spelen. Ook is het niet de taak van “’t stad.” Zeer regelmatig zie ik dat het afval zo goed en zo kwaad
als kan opgeruimd wordt – ver voorbij de taak de publieke vuilnisbakken leeg te
maken of zakken sluikstort weghalen. Voor even kan het weer. Diezelfde namiddag
is het weer gedaan met spelen. 

“Mensen maken de stad.” Dames
en heren, gooi aub uw sigarettenpeuk in de vuilbak. Drink uw blikje in het
gras, maar neem de moeite om het even uit de weg te ruimen. Eet je zak chips
maar hou het water in het park proper. En gooi toch niet gewoon de verpakking
van je snoepje op de grond. Hier willen
kinderen spelen. Denk je daar even aan?