Het
rapport State of Food Insecurity in the World wijst specifiek op
Brazilië en Bolivia, landen die een succesvolle strategie tegen
honger ingezet hebben. “Het beleid in deze landen heeft een
positieve impact gehad op alle groepen, maar er zijn segmenten waar
specifieker aandacht aan moet worden besteed bij het ontwikkelen van
beleid”, zegt Raúl Benítez, regionaal vertegenwoordiger van de
VN-Voedsel en Landbouworganisatie (FAO). “Je kunt het beleid
vergelijken met een fijne kam die over deze groepen wordt gehaald,
maar er zijn dingen die een nog fijnere kam nodig hebben.”

Politieke
wil

Het
aantal mensen dat in Latijns-Amerika lijdt aan ondervoeding, daalde
tussen 1990 en 2014 van 15,3 procent tot 6,1 procent. Dat betekent
dat de eerste van de acht Millenniumdoelstellingen, het halveren van
extreme honger en armoede tegen 2015, een jaar voor de deadline al is
gehaald.

Dat
dit bereikt werd, komt vooral door de politieke wil van de regeringen
in de regio, zegt Benítez. “Zij realiseren zich dat economische
groei alleen niet voldoende is om het probleem op te lossen en hebben
een tweesporenbeleid in gezet. Economische groei, maar ook financiële
steun aan de allerarmsten.”

Nog
veertien andere landen in Latijns-Amerika hebben deze eerste
Millenniumdoelstelling al gehaald: Argentinië, Barbados, Brazilië,
Chili, Cuba, de Dominicaanse Republiek, Guyana, Mexico, Nicaragua,
Panama, Peru, Saint Vincent en de Grenadines, Uruguay en Venezuela.
Benítez voegt ook Dominica toe aan die lijst. Vier andere landen – Bolivia, Colombia, Ecuador en Honduras – zullen naar verwachting
volgend jaar hun doelstelling halen.

Brazilië
en Bolivia

Brazilië
is in het rapport uitgelicht als succesverhaal. Het land begon in
2003 als onderdeel van een Nul-Hongerplan, met Bolsa Familia, een
uitkeringsprogramma voor de allerarmsten. Dat leidde tot een daling
van het aantal ondervoede mensen met 82 procent tussen 2002 en 2013.
Momenteel lijden nog 3,4 miljoen mensen – 1,7 procent van de
bevolking van 200 miljoen – onder gebrek aan voedsel. Ondanks de
geboekte vooruitgang is ongelijkheid nog een probleem. Die treft
vooral de meest gemarginaliseerde groepen zoals plattelandsvrouwen en
inheemse bevolkingsgroepen.

Bolivia,
een ander land dat uitgebreid aan bod komt in het rapport, wordt
genoemd als voorbeeld van hoe “beleid op maat” specifieke
delen van de bevolking kan helpen. “Bolivia heeft processen in
gang gezet en instituten opgericht die zich richten op alle kwetsbare
groepen, in het bijzonder inheemse groepen die historisch gezien het
meest gemarginaliseerd zijn”, zegt Benítez. “Wat we boven alles
kunnen leren van Bolivia, is dat politieke wil werkt.”

Betere
zaden

In
Bolivia heeft de sterke focus op voedselzekerheid en
armoedebestrijding geleid tot een snelle vermindering van de honger.
Die daalde tussen de periodes 2009 en 2014 met 7,4 procent.
Chronische ondervoeding bij kinderen daalde van 41,7 procent in 1989
tot 18,5 procent in 2012.

Bolivia
zette onder meer een economisch beleid in op het gebied van
landbouwgrond, financiering en technologieoverdracht, gericht op de
meest kwetsbare boeren. Een zaadprogramma, gericht op boeren in de
hooglanden van de Andes, leidde tot een significante productiegroei.

Die aangroei werd bereikt door betere zaden te gebruiken. “Ik zeg niet
dat het gemakkelijk is de honger op te lossen of dat het van het ene
op het andere moment kan”, zegt Benítez. “Maar als er
eenmaal een besluit is genomen het probleem aan te pakken, volgen er
ook resultaten.”

Het
volgende doel moet het volledig uitroeien van honger zijn, zegt hij.
“We hebben veel redenen tot optimisme. Onze regio produceert
voedsel, er is politieke wil en solidariteit tussen landen in de
regio. De uitdaging is nu om het proces te versnellen, te
intensifiëren en beter te coördineren. Zo kan deze generatie de
laatste in Latijns-Amerika en het Caraïbische gebied worden die met
honger moet leven.”

World’s Most Unequal Region Sets Example in Fight Against Hunger