1 september

1 september

maandag 1 september 2014 13:44
Spread the love

1 September, altijd weer een beladen dag. Moeders wuiven met vochtige ogen hun telg voor het eerst uit aan de schoolpoort en tieners halen hun boekentassen uit de hoek waar die in juni met een welgemikte worp belandde. Velen zijn benieuwd naar de nieuwe juf of meester en vragen zich af met wie ze in de klas zullen zitten. Op de fiets naar school wordt er gelachen en worden vakantieverhalen opgehaald met vrienden die men lange tijd niet hebben gezien. Ook veel doorgewinterde leerkrachten gaan nieuwsgierig naar hun nieuwe klassen en schudden loom het vakantiegevoel van zich af. Meestal staat 1 september voor een nieuw begin, maar niet voor iedereen.

Rond 1 september krijgen veel groepen aandacht: eerstejaars leerlingen, hun ouders en de leerkrachten wier twee maanden Luilekkerland wordt ingeruild voor de schoolbanken. Een aanzienlijke groep wordt echter over het hoofd gezien: de leerkrachten die niet mogen beginnen. Veel jonge leerkrachten zaten de afgelopen weken te wachten op een bevrijdend telefoontje, vaak kwam dit niet. Ook voor hen is 1 september een belangrijke dag: of je weet dat je een jaar aan de slag kunt met je eigen klassen, of dat je een jaar gebonden bent aan interim-opdrachten, talrijke verschillende klassen en de onzekerheid en stress die daar mee gepaard gaan. Dit alles afgewisseld met periodes van werkloosheid.

Want dat is je lot als je 1 september geen opdracht hebt: plots zit je als een aasgier te wachten op ziektes, liefst langdurige. Gelukkig wordt men al eens depressief in het onderwijs. Deze – vaak jonge – mensen zullen dit jaar met stop- en lapwerk de gaatjes vullen in onze scholen. Als zij dan uiteindelijk een telefoontje krijgen – ‘Kan jij morgen beginnen?’ – werpen zij zich als een bezetene op hun voorbereidingen. Met een bang hart komen zij de volgende dag voor een klas met leerlingen die het enthousiasme van de eerste schooldag al lang verloren hebben. De vervangers krijgen leerlingen die gewend zijn aan een aanpak en lesmethode van een leerkracht die zij nog nooit hebben gezien en beginnen – bij tijdsgebrek – dan maar in een cursus die niet de hunne is. Tijdens de pauzes komen zij in een lawaaierige leraarskamer waar zij niemand kennen en gaan zij maar lukraak ergens zitten, hopend dat zij vriendelijk worden ontvangen. Dit vaak vijfmaal per jaar, op vijf verschillende scholen. Of zelfs meer.

Veel van die jonge leerkrachten doen dit al jaren aan een stuk. Zij staan 1 september steeds terug voor onzekerheid en hebben vaak tegenslagen gekend. Zij hebben vaak vervelende klassen gehad – de kans hiertoe is immers vijfmaal groter – of krijgen geen nieuwe opdracht omdat een school hen niet wilde of kon benoemen. Het gevoel dat ze tekortschieten of dat ze ‘het’ niet hebt, knaagt aan hen. Zeker voor jonge mensen die hun leven in handen willen nemen na hun studies is deze onzekerheid schrijnend. Velen willen iets gaan huren maar hebben geen vast inkomen, jonge vrouwen lopen met een kinderwens maar durven dit engagement niet aangaan wegens financiële onzekerheid. Vandaag mogen we ook deze groep niet vergeten.

take down
the paywall
steun ons nu!