Hamas
heeft unilateraal een voorstel tot staakt-het-vuren verworpen en zet
zijn raketbeschietingen op Israël verder, tot daar het verhaal dat
door de media wordt overgenomen. Hamas is en blijft dus de enige
schuldige voor de huidige escalatie van het geweld.

Complete capitulatie

Het
voorstel dat op tafel lag kon door Hamas echter niet aanvaard worden,
omdat het een complete capitulatie inhoudt, een totale opgave van de
strijd voor een einde aan de bezetting en de kolonisatie . Dit
voorstel werd door Egypte samen met de voormalige Britse premier Tony
Blair met Israël ‘onderhandeld’, zonder dat Hamas daar op enige
manier werd bij betrokken.

Aanvaarden
van dit voorstel door Hamas houdt in dat de economische blokkade van
Gaza gewoon verder wordt gezet, dat honderden drones dagelijks Gaza
blijven controleren, dat op regelmatige tijdstippen één van de best
uitgeruste hoogtechnologsiche legers ter wereld gerichte precisieaanvallen
uitvoert op de inwoners van het dichtbevolkte Gaza, dat Israël
vissersboten entert binnen de door het bestand van 2012 voor de
vissers toegelaten zone van één kilometer en dat boeren zonder
aanleiding op hun velden worden beschoten.

Rudimentaire korte-afstandsraketten

Die
status-quo houdt ook in dat sporadische wordt gereageerd vanuit Gaza met ter plaatse in
elkaar gestoken korte-afstandsraketten (samengesteld uit
binnengesmokkelde onderdelen), afgevuurd door militanten zonder enige
technische opleiding. Die komen in het dunbevolkte zuiden van Israël terecht,
bijna steeds zonder gevolg. Het gaat hier immers om ballistische projectielen, die geen
enkele technologische capaciteit hebben om gericht te worden, eenmaal
ze gelanceerd zijn. Ze hebben bovendien een explosieve vuurkracht
vele malen kleiner dat de raketten van het Israëlisch leger. (De VRT noemde deze raketten vanuit Gaza ‘lange-afstandsraketten’).

Tijdens
het vorige bestand sinds 2012 werd op 26 februari 2013 een dergelijke
raket afgevuurd vanuit Gaza. Het VRT-journaal
meldde dat Hamas met deze aanval voor het eerst dat bestand schond.
De VRT vermeldde er niet bij dat voorafgaand aan dit incident in
dezelfde vier maanden Israël datzelfde bestand al meer dan honderd
maal had geschonden.

Dagelijkse gebrom van drones

Een
terugkeer naar de status-quo betekent dus dat Israël terug kan
doorgaan met zijn militaire belegering en regelmatige schendingen van het bestand, zonder dat de internationale media daar al te veel aandacht aan
besteden. Een terugkeer naar de status-quo betekent ook dat diezelfde
media geen enkele aandacht meer hebben voor wat die terreur betekent voor de inwoners van Gaza: de dagelijkse
angst voor een aanval, met het voortdurende gebrom van drones boven hun hoofden.

Officieel
heten die toestellen ‘unmanned aerial vehicles’ (UAV). Hun bijnaam
‘drone’ slaat op het monotone gebrom van de motoren. (‘drone’ is een
term uit de muziek, een monotone constante of voortdurend herhaalde
muzieknoot als achtergrondbegeleiding van een melodie, een ‘brom’,
een ‘zoem’ …). Een terugkeer naar de status-quo betekent voor de
inwoners van Gaza dus terug dagelijks leven met het dreigende gebrom
van drones boven hun hoofd.

Een
terugkeer naar de status-quo betekent daarnaast ook nog een verderzetting van de blokkade, die door de VN werd veroordeeld als ‘collectieve
bestraffing’. Volgens Israël was dit voorstel ‘een opportuniteit om
Gaza te demilitariseren’. Een ‘demilitarisatie’ van de eigen zijde
van het conflict hoort daar niet bij, de permanente militaire
omcirkeling van Gaza (zoals hierboven al beschreven) al evenmin. Kortom,
dit voorstel betekende een complete capitulatie voor één zijde in
het conflict.

Een éénzijdig dictaat

Een
voorstel tot staakt-het-vuren – tenminste een ernstig voorstel
– houdt minimaal enkele punten in voor beide tegenstrevers. Dit
voorstel beantwoordt echter op geen enkel punt aan de eisen die Hamas
had gesteld voor een wapenstilstand. Voor Hamas kwam dit voorstel er
op neer dat er een wapenstilstand zou komen waarvan de voorwaarden pas
later zouden onderhandeld worden, terwijl de situatie (zoals
hierboven beschreven) ondertussen volledig in het voordeel van Israël
zou worden verdergezet.

Dit
voorstel was met andere woorden slechts een oefening in public
relations van één partij in het conflict. Door een voor de andere partij onaanvaardbaar voorstel te ‘aanvaarden’, hoopt Israël nu
internationale legitimiteit te heroveren voor het doorgaan met de huidige aanval. Dit kan ook begrepen worden als een eerste aanzet
om een komende grondinvasie te verantwoorden.

Bezetting is voor altijd

Bovendien,
slechts enkele dagen voor dit voorstel werd op tafel gelegd,
verklaarde eerste minister Natanyahu nog dat de bezetting van
Palestina onverminderd zou doorgaan. “Er kan geen situatie zijn –
onder eender welk akkoord – dat wij de controle opgeven over het
territorium van de westelijke Jordaanoever”. Daarmee wordt aan
Hamas duidelijk gemaakt dat de allereerste voorwaarde voor een
vreedzame oplossing door Israël nooit zal worden aanvaard.

Er
staat in het voorstel ook niets over de eis van Hamas om de Palestijnen
vrij te laten die de voorbije weken op de Westelijke Jordaanoever werden aangehouden, waaronder honderden Palestijnen die amper enkele
maanden eerder waren vrijgelaten als onderdeel van het vorige
bestand.

Dit
zijn in feite redelijke en minimale eisen. Hamas eiste bijvoorbeeld
als voorwaarde niet dat Israël zou stoppen met zijn pogingen om de
eenheidsregering van Hamas en Fatah te breken. Hamas eiste niet dat
Palestijnen terug vrij zouden kunnen reizen tussen Gaza en de
Westelijke Jordaanoever.

Waarom doorgaan met raketaanvallen?

Gezien
de geringe impact van de raketten uit Gaza zou men zich
de vraag kunnen stellen waarom Hamas er toch mee blijft doorgaan. Wat
bijna niet wordt vermeld, ook al weet Israël dat zeer goed, is dat
heel wat van die raketten niet eens door Hamas worden afgevuurd maar door
splintergroepen, waarover het geen controle heeft. Hamas wordt door
Israël ‘verantwoordelijk’ gehouden, omdat Hamas de lokale overheid
is. In de media wordt dat dan vereenvoudigd tot ‘raketten van Hamas’.

Deze raketaanvallen dienen echter een ander doel. Dat een organisatie als Hamas
nog steeds in staat is een vuist te maken tegen de verpletterende
militaire overmacht van Israël, maakt zijn aanzien bij een groot
deel van de Palestijnen alleen maar groter. Tegenover Hamas staat het collaborerende Fatah en president Abbas van de Palestijnse Autoriteit, die door meer
en meer Palestijnen wordt aanzien als de corrupte Vichy-regering die
ze in feite al jaren is.

20 jaar consequent beleid

Amira
Hass is één van de weinige Israëlische journalisten die regelmatig
naar Gaza gaat en over de werkelijkheid van de blokkade schrijft: “Wat
Israël nu doet in Gaza is geen recent geïnspireerde reactie op een
onrecht (de moord op drie Israëlische tieners) maar de uitvoering van een beleidslijn die al meer dan 20 jaar consequent wordt gevolgd: het
verdelen van het Palestijnse verzet en de opsplitsing van de bezette
gebieden om zo een tweestatenoplossing onmogelijk te maken. Een
tweestatenoplossing veronderstelt immers één Palestijnse staat voor
alle bezette gebieden.”

Ook
de Joods-Amerikaanse filosoof Norman Finkelstein deelt die analyse:
“Eerste minister Netanyahu was vastbesloten deze eenheidsregering
te breken vanaf dag één. De huidige aanval op Gaza is eveneens zijn
antwoord aan de VS en de EU. Die hadden tot zijn onaangename
verrassing gematigd positief en afwachtend gereageerd op de vorming
van de Palestijnse eenhiedsregering. “We gaan deze eenheidsregering
tijd geven en zien of het werkt”. Deze manier van handelen is wat
Israël historisch altijd gedaan heeft. Telkens wanneer de
Palestijnen nog maar de indruk gaven in de richting te gaan van een
politieke regeling van het conflict, zoals nu met de
eenheidsregering, kwam Israël met een voorwendsel.” Ondertussen
is er nog steeds geen schijn van een bewijs dat Hamas ook maar iets
met de ontvoering van de drie Israëlische tieners te maken heeft.”

Mouin
Rabani is een onafhankelijke Palestijnse journalist: “Hamas is in
feite zeer redelijk geworden de voorbije maanden. De steun van de
moslimbroeders in Egypte was weggevallen, het nieuwe regime in Caïro
is zeer vijandig en heeft bijna alle toevoertunnels afgesloten. Hamas
slaagt er ook niet in om fondsen uit Qatar te verkrijgen als
vervanging voor de Egyptische steun. Met andere woorden, Hamas was
meer dan ooit bereid in een onderhandelde oplossing te
stappen.” Hamas wil trouwens slechts een terugkeer naar de
voorwaarden van de vroegere reeds gesloten akkoorden, zoals dat van 2008
en 2012, ook al zijn dat akkoorden die permanent door Israël werden geschonden

Dat
Israël deze kans niet wil grijpen duidt maar op één ding: Israël
wil geen diplomatiek onderhandelde oplossing, maar een
bestendiging van de huidige situatie: verdere kolonisatie van de
bezette gebieden, verdere onderdrukking van elk verzet in de bezette gebieden en apartheid in Israël zelf. Israël wil geen vrede maar territoriale controle.
 

Bronnen: 

• The
  occupation will last forever, Netanyahu clarifies 
• After
  Palestinian Unity Deal, Did Israel Spark Violence to Prevent a New
  “Peace Offensive”?
• With
  192 Dead in Gaza, Is Lasting Ceasefire Possible Under Israeli
  Occupation?
• Hamas
  did not reject a ceasefire, Israel did
• Gaza report: War against civilians