Een stem uit Gaza: 'Dit is geen militaire operatie maar een brutale aanval'

Terwijl het Israëlische leger de militaire aanval op Gaza verderzette vanop de zee, vanuit de lucht en via kanongeschut, konden honderdduizenden Palestijnse kinderen de slaap niet vatten onder de tinnen daken, zich vastklampend aan hun ouders, huilend, in doodsangst. Het bombardement van de voorbije nacht (maandagnacht, nvdr) deed de aarde beven en was voelbaar in de hele Gazastrook.

In Gaza hebben we geen schuilkelders om ons te verstoppen. In Gaza vallen die bommen boven op onze desastreuze economische situatie. Door de Israëlische blokkade steeg de werkloosheid tot 40 procent. Het is Ramadan, dus is het nog moeilijker om basisvoedsel te vinden. En duizenden ambtenaren geraken niet tot in de bank om hun salaris van de rekening te halen.

Ik weet dat er interne strubbelingen zijn tussen Fatah en Hamas, maar het resultaat is leed terwijl de bommen op onze hoofden blijven vallen.

In Gaza werpt het gevoel van onveiligheid een schaduw over de hele bevolking en de militaire operatie gaat gewoon verder. Met dreigementen van een uitbreiding de komende dagen en geen nieuws over een staakt-het-vuren.

Nog voor de aanval waarschuwden de lokale autoriteiten de bevolking om niet meer te zwemmen in de Middellandse Zee (de enige recreatie voor 1,7 miljoen mensen). De zee rond Gaza is vervuild door riool- en afvalwater dat door gebrek aan brandstoffen onbewerkt in de zee wordt gepompt.

In Gaza is 90 procent van alle water ondrinkbaar.

Via de Middle East Children’s Alliance (MECA), de organisatie waarvoor ik werk, proberen we waterzuiveringinstallaties te bezorgen aan scholen en crèches en zo proper water te geven aan 50.000 kinderen. Zelfs tijdens de zomervakantie kon de lokale gemeenschap beroep doen op het water, alleen maken de bombardementen de tocht naar de scholen gevaarlijk.

In Gaza moeten ouders dus kiezen tussen dorst en gevaar voor eigen leven.

We zetten ook onze educatieve en recreatieve activiteiten verder, in het heldere besef dat er weinig recreatief aanbod is voor de kinderen. Het zal de komende dagen nog belangrijker zijn om de aandacht van de kinderen af te leiden van de nachtelijke bombardementen.

'Laat de kinderen spelen en genezen' is een doorgaand programma en ik vrees dat we nog meer psycho-sociale activiteiten nodig zullen hebben, zoals we die organiseerden in 2009 en 2012 (de vorige opflakkeringen van het geweld, nvdr).

Terwijl we de kinderen helpen, zorgen we ook voor de moeders door hen met psycho-sociale training in te lichten over trauma's en hoe je met kinderen en familie kan omgaan in deze tijden van crisis. Verschillende gezondheidscentra melden dat ze meer hulpgoederen nodig hebben, waaraan nog voor de bombardementen al een groot tekort was door het afsluiten van de grenzen en de belegering door Israël.

Net voor de start van de aanvallen konden we medische noodvoorzieningen sturen naar het Rode Kruis, maar we hebben nog veel meer nodig.

Ons team staat samen met de vele humanitaire en gezondheidsorganisaties voor een zeer moeilijke situatie. We zijn fysiek onveilig en we kunnen niet slapen. Maar we werken hard om de mensen te helpen in deze moeilijke tijden.

De straten van Gaza zijn leeg, er zijn weinig auto's en Israël zet de collectieve strafexpeditie verder door huizen te vernietigen met bombardementen.

Deze luchtaanvallen treffen de meerderheid van de bevolking die leeft in deze dichtbevolkte gebieden. Terwijl de raketten doel treffen, betalen burgers een zware prijs. Er zijn veel slachtoffers en hun aantal neemt elk uur toe.

In Gaza is er geen oorlog en zelfs geen militaire operatie. Dit is een collectieve straf en een brutale aanval tegen het hele Palestijnse volk en veel burgers betalen de prijs.

Mona El-Farra is lid van de Union of Health Work Committees en directeur van Gaza Projects van de Middle East Children's Alliance.

Bent u zelf interessante getuigenissen uit Gaza of de West Bank tegengekomen? Post hieronder de link.