Ze lijken gedoemd tot het geweld dat
de afgelopen week opnieuw hevig oplaaide. Al te vaak worden Israëli’s
en Palestijnen afgeschilderd als irrationele en wraaklustige wezens.
De ontmoeting tussen familieleden van vermoorde jongeren toont dat
het te gemakkelijk is om dit conflict te reduceren tot ‘oog om oog,
tand om tand’. Er zijn ook mensen die weigeren om elkaars vijand te
zijn.

Afgelopen
zondag belde de oom van Naftali Frankel, één van de drie vermoorde
Israëlische tieners, met de ouders van de Palestijnse tiener
Mohammed Abu Khdeir, die vorige week werd vermoord. De familie
Frankel had reeds verklaard ‘dat er geen verschil is wanneer het om
bloed gaat. Moord is moord.’ Daarna condoleerden Palestijnen uit
Hebron, begeleid door een rabbijn van de nabijgelegen nederzetting
Goesh Etzion, de familie Frankel. In een klimaat van facebookgroepen
die aanzetten tot haat, wraakacties en opflakkerend geweld, zijn deze
daden van verzoening ongewoon. Ondanks hun verlies zijn deze mensen
in staat om het vijandbeeld te doorbreken.

Dit
is allesbehalve evident in een context waarin Palestijnen en
Israëli’s elkaar bijna onmogelijk als gewone mensen kunnen
ontmoeten en ontmenselijking van de ander schering en inslag is. De
Israëlische activist Rami Elhanan meent dat familieleden die naasten
verloren tijdens het conflict een cruciale rol kunnen spelen. Zelf
verloor hij zijn dertienjarige dochter bij een zelfmoordaanslag. Na een
lang proces sloot hij zich aan bij de Parents’
Circle,
een organisatie die Israëlische en Palestijnse nabestaanden
verenigt. “Wij slagen erin om elkaars pijn te zien en een brug te
slaan naar de ander. Het effect daarvan is overweldigend, omdat we de
woede en de haat ombuigen tot een positieve kracht. Te midden van de
waanzin is het een opstand van gezond verstand.”

Natuurlijk
roeien deze mensen tegen de stroom in. Een socioculturele revolutie
zit er ook nog niet meteen aan te komen. Toch is het hoopgevend dat
de voornaamste Israëlische media veel aandacht hadden voor dit
verhaal. Afgezien van de krant Ha’aretz
hebben de Israëlische media immers nauwelijks aandacht voor wat er
in de Palestijnse gebieden gebeurt.

De realiteit van het leven onder
de bezetting en de blokkade van de Gazastrook blijven onder de radar.
Aan Palestijnse kant is er dan weer nauwelijks begrip voor de angst
van Israëli’s, de impact van de raketaanvallen, de dreiging van de
buurlanden. Empathie is één van de eerste slachtoffers in
gewelddadige conflicten, ook bij de verre waarnemer die vanuit zijn
zetel commentaar geeft op de beelden op zijn televisiescherm. ‘Oog
om oog, tand om tand’ is een te gemakkelijke dooddoener. Gelukkig
zijn er ook andere voorbeelden zoals we nu toch even kunnen meemaken.

Brigitte
Herremans is medewerker Midden-Oosten Broederlijk Delen-Pax Christi