Participatiesamenleving. In Nederland wordt de participatiesamenleving afgeroepen.  Ik struikel over deze grote woorden. Zulke woorden maken, dat mijn censoren recht overeind gaan staan.  Waarom doet mij deze term steigeren! Er is toch niets mis mee om te participeren?

Eerst de vrouwen

Ik ben opgegroeid in een tijd dat mensen individualisten moesten worden. Eerst hebben we het individualisme gehad en nu moeten al die individuen participeren en dat nogwel van hogerhand opgelegd! Waarom klopt het niet! Mensen zien heel gemakkelijk over het hoofd, dat er een rechtsgebied bestaat, waarin gratis werk verplicht is.  Dat is van oudsher het gebied van de gehuwde vrouw en haar werk in het gezin. Haar bijdrage aan de welvaart van haar man en de maatschappij wordt
weggemoffeld met het woord: passief werk of met het wollig toedekkende 
woord: inactief werk.  Het passieve werk wordt niet meegeteld in het
BIP. Het participeert niet in de geldeconomie en het wordt niet als
werk gezien. In de afgelopen decennia hebben we gezien dat  de wettelijke regels werden opgerekt tot alle samenwonende vrouwen. Omdat deze sloofstatus  natuurlijk verborgen moest blijven, is de wettelijke constructie zo gemaakt, dat ook mannen de pineut kunnen worden, al blijft dit  een uitzondering.

… en nu ook de mannen

Vrouwen zijn gewend aan het verrichten van gratis arbeid. Zij hebben al heel wat geparticipeerd in de samenleving zou je kunnen zeggen.  In de tijd dat de kerken nog grote invloed hadden, was deze rol beperkt tot de gehuwde vrouw. Toen bleek, dat steeds meer vrouwen het huwelijk ontvluchtten, werd die gratis participatieconstructie snel uitgebreid naar alle niet-huwelijkse samenlevingsverbanden.  Nu willen ze dat ook mannen gratis gaan participeren.