De Mars voor de Vrijheid vertrok meer
dan een maand geleden vanuit Kehl, vlak bij Straatsburg en stak zes grenzen over. Hun tocht verliep niet rimpelloos, door onder meer zware
politierepressie tijdens acties in Luxemburg. Na een maand stappen
kwamen een honderdtal sans papiers en activisten aan in Brussel op
vrijdag 20 juni, Wereldvluchtelingendag. Na hun intocht in de
stad, streken ze neer in het Maximiliaanpark, vlak bij Brussel Noord.

Een week lang werden vanuit het park acties en manifestaties
georganiseerd. Doorheen discussies, theater en films werd duidelijk
waarom mensen op de vlucht slaan in hun thuisland. Honger, geweld,
repressie en folteringen zijn elementen die in de verhalen van alle
sans papiers terugkomen.

De dagen na aankomst in Brussel, werden
de stappers vervoegd door delegaties uit Duitsland, Italië,
Nederland en Frankrijk. Met strijdbare demonstraties aan het klein
kasteeltje, de Duitse en Italiaanse ambassades en het gesloten
centrum in Vottem bij Luik, wilden de sans papiers hun eisen kracht
bijzetten.

Eisen

Deze omvatten het stopzetten van de
deportaties van sans papiers, het sluiten van de bijhorende
deportatiecentra en andere gesloten centra voor vluchtelingen, vaak
niet meer of niet minder dan gevangenissen.

Ze eisen het afschaffen van de Dublin-akkoorden, die bepalen dat een asielaanvraag moet afgehandeld worden
in het eerste land van de Europese Unie waar de vluchtelingen terechtkomen. Dit resulteert vaak in deportaties binnen Europa.

Zij klagen de militarisering van de
Europese grensbewaking aan. Frontex, het Europese agentschap dat
hiervoor instaat, is verantwoordelijk voor honderden doden ieder jaar
in en rond de Middellandse zee.

De sans papiers klagen de
agressie-oorlogen van de NAVO aan, die de belangen,
zowel politiek als economisch, van een westerse elite in het Zuiden
willen veiligstellen, en ganse volkeren en
samenlevingen ontwrichten. Denken we aan Libië, Afghanistan of Irak.
Ze klagen de politieke en economische steun aan van de Europese Unie
en Westerse staten voor dictaturen en politiestaten in Afrika of
Azië.

Ze stappen voor vrijheid van
circulatie, papieren, gelijke politieke, culturele en sociale
rechten, het recht op onderwijs en goede werkomstandigheden en voor
een ander, menselijk migratiebeleid.

Confrontaties

De karavaan culmineerde in een grote
manifestatie op 26 juni door het centrum van Brussel,
waaraan ongeveer 1500 sans papiers, activisten en sympathisanten
deelnamen. De onzichtbaren namen de straten en hun stemmen
weerklonken luid door de hoofdstad (zie onderaan voor een videoverslag). De
manifestatie verliep zonder grote incidenten.

De gevreesde repressie
van de Brusselse politie bleef uit. Niet uit medeleven met de
vluchtelingen, maar door de pacifistische houding van de sans papiers
zelf. Het is niet meer dan begrijpelijk dat de meeste sans papiers
confrontaties met de politie liever vermijden. Velen van hen vrezen
deportatie als represaille voor van hun deelname aan de karavaan. Een
aantal onder hen vormden zelf een menselijke barriere tussen de
politie en de manifestanten. De interne verdeeldheid tussen de
collectieven van sans papiers over vormen van actievoeren maakte het
de politie erg gemakkelijk.

Een radicalere actie eerder die week in
de Duitse ambassade was minder welwillend ontvangen. Een aantal
activisten belandden in het gesloten deportatiecentrum van Merksplas.
Ook na de manifestatie van donderdag werden identiteitscontrole
doorgevoerd in de omgeving van het Jubelpark. Een sans papier uit
Nigeria beschreef het politiegeweld gevat: “The system doesn’t want us, and they are the
messengers.”

De dag na de manifestatie probeerde een
man uit Libanon zich ten einde raad in brand te steken in het kamp
van de karavaan. Deze wanhoopsdaad tekent de uitzichtloze situatie
van migranten zonder documenten in Europa. Geen werk, geen onderdak,
geen sociaal netwerk, geen toekomst. Het is nog even wachten op een
analyse van de top van de Europese Raad over migratie, maar deze zal
wellicht weinig verlichting bieden voor het bestaan van sans
papiers in Europa. De vervolgingen, opsluitingen en deportaties
zullen blijven doorgaan. Het moorden aan de grenzen zal niet
ophouden. Voor hoelang nog?

Papiers pour tous, ou tous sans
papiers!

Solidariteit met de strijd van de sans
papiers

De strijd gaat door. Rendez-vous in Rome in oktober dit jaar voor mee internationale acties!