De auteur schenkt als het ware een woordenschat waarmee jij je gedachte kan vormgeven in woorden, in taal. Eindelijk kan je wat je wil zeggen ook effectief zeggen.
Iets soortgelijks overkwam me toen ik het artikel 'A Bit Rich' las[1]. De auteurs, Susan Steed en Helen Kersley, gaven me met hun artikel vier woorden om iets uit te drukken wat me al langer in woordenloze gedachten bezighield . 'Social return on investment'. Voilà dat zijn de vier woorden. Hier is niet de plaats om zich af te vragen hoe het komt dat ik niet van hun bestaan afwist, wel wat ze betekenen.
Social return on investment is een instrument waarmee je het maatschappelijke nut van iemands werk kan berekenen. Hoeveel winst of verlies maakt de gemeenschap als geheel wanneer iemand zijn bepaalde beroepsactiviteit uitoefent. Zou het kunnen dat bepaalde beroepen veel te veel eer en loon opstrijken voor wat ze eigenlijk doen? Of kan het zijn dat iemand bij het uitoefenen van zijn job de samenleving een grote dienst bewijst maar er toch een schamel loon aan overhoudt?
In hun onderzoek gaan de auteurs een zestal beroepen van korter bij analyseren. De resultaten waren voor mij geen grote verrassing (ik was er al mee bezig hé, maar zonder de juiste woorden om me uit te drukken). Maar ik deel ze graag met de lezer.
Drie zeer goed betaalde banen en drie veel minder goed betaalde banen werden door de Britse auteurs onderzocht. Laten we met de eersten beginnen.
Een Londens topbankier maakt jaarlijks tussen de 500.000 £ en 10 miljoen £ buit. Daarbij komt nog eens dat zo iemand door het publiek aanzien wordt als een zeer verdienstelijk lid van de samenleving en met het hoofd rechtop de massa tegemoet kan treden. Maar als we het beroep van topbankier op het social return on investment-rooster leggen, komen we tot een heel andere vaststelling. Zo iemand brengt de samenleving als geheel niets op! Integendeel, zo iemand kost ons, de samenleving, een heleboel geld. Voor iedere pond dat hij binnenrijft, vernietigt hij 7 ponden. Iemand dat dus 1 miljoen ponden verdient, kost ons als samenleving 7 miljoen ponden! De reden. Topbankiers en de financiële elite hebben de samenleving in een enorme financiële crisis geduwd die ze nu verplicht wordt af te betalen.
Personeel uit de reclame business met een jaarlijks salaris tussen de 50.000 £ en 12 miljoen £ kost de samenleving ongeveer 11 ponden per gemaakte pond. Door het verkopen van artificiële verlangens zorgen ze voor massale vormen van overconsumptie, vervuiling, obesitas, suikerziekte etc. Kosten die naar de samenleving doorgeschoven worden. Maar zij die in het rijtje de kroon spannen, zijn de fiscalisten. Om bedrijven te adviseren bij het vinden van ontsnappingswegen om geen of minder belastingen te betalen krijgen bedrijfsfiscalisten een inkomen van ergens tussen 75.000 en 200.000 ponden. Maar ze schaden de samenleving het meest van al. Voor iedere verdiende pond verliest de samenleving 47 ponden!! De niet ontvangen belastingen moeten we zelf betalen of worden bespaard en daar is de samenleving in zijn geheel de dupe van.
Drie andere beroepen bengelen onder aan de rij wanneer men naar hun salaris kijkt[2]. De waardering die ze terugkrijgen van de samenleving, is dikwijls evenredig met het loon dat ze maandelijks opstrijken. Veel te weinig dus!
Kinderverzorgers brengen de maatschappij per verdiende pond tussen 7 en 9,5 ponden op. Ze hebben dus in tegenstelling met de drie vorige beroepen een samenlevingsverbeterende uitwerking. Dit komt onder andere omdat ze de ouders van de kinderen in staat stellen om te gaan werken[3], en de kinderen bij hen van alles leren. Ook ziekenhuisschoonmakers, 1 tegen 10 ponden, en mensen die in de afvalrecyclerende business werken, 1 tegen 12 ponden, verbeteren ons algemeen welzijn aanzienlijk. Door het verspreiden van infecties tegen te gaan of door de afvalberg aanzienlijk te verminderen.
De moraal van het verhaal is niet alleen dat we met de hele samenleving bepaalde mensen met bepaalde beroepen zeer hoog achten, hoewel dit helemaal niet in verhouding is met wat ze voor de samenleving doen, integendeel. Daarnaast krijgen mensen die de samenleving een enorme dienst bewijzen er een zeer karig loon en weinig respect voor terug. Het wordt dus hoog tijd (voor we onze kinderen bepaalde studies voor de verkeerde redenen aanraden) dat we als samenleving herdenken hoe we welk beroep vergoeden. Bovendien moet deze oefening ons aanzetten om na te denken over onze eigen beroepskeuze en misschien moeten we in de toekomst wel iets minder destructief gaan doen. Maatschappelijk gezien kunnen sommige beroepen beter verdwijnen. Een betaalde werkloze is honderden misschien wel duizenden keren minder destructief dan een topbankier.
[1] Lees hier het volledige artikel http://www.neweconomics.org/publications/entry/a-bit-rich
[2] Vreemd genoeg wordt in het oorspronkelijke artikel hun loon niet vernoemd.
[3] Wel opletten wat hun werk precies is!
