Samenleving, België, Lokaal, Gent -

Op bezoek in het Emmaüsklooster

Elf Roma-gezinnen worden maandag uit hun huis in Gent gezet. Waar moeten ze heen? En hoe ervaren ze de verplichte verhuizing? DeWereldMorgen ging op bezoek.

zondag 29 juni 2014 13:05
Spread the love

Het ligt wat in een
achterbuurt. Het klooster ziet er vervallen uit, net als de meeste huizen in de
straat. Toch is de sfeer in de wijk niet vervelend. Het is rustig op deze warme
dag, hier en daar zitten wat mensen op bankjes in de zon.

In het klooster tref ik
Emma, ze is fulltime bezig om de families te begeleiden. Vooral nu ze uit huis
zijn gezet, is ze hard nodig.

Haar naam klinkt constant
over het plein dat tussen de muren van het klooster ligt. “Emma, ik heb maandag
een sollicitatie, kan je helpen? Emma, moeten we echt maandag weg? Emma, moet
je de buurvrouw niet eens zeggen dat we heus geen overlast bezorgen?”

Emma stelt mensen gerust,
belooft een tolk in te schakelen en lacht met de families. Ook gaat ze
regelmatig mee met huizen bezichtigen. Het is hectisch nu, iedereen wordt
onrustig. Je voelt de angst op het pleintje hangen.

Kinderen

Wat opvalt, zijn de vele
kinderen in het klooster. Ze zorgen voor elkaar en spelen met elkaar, alles
onder toeziend oog van familieleden. Er wordt ondanks alle ellende nog veel
gelachen.

Je kan zien dat de bewoners
hun best hebben gedaan om het klooster gezellig te maken. Emile, een wat oudere
man die onder de tatoeages zit, leidt me trots rond. Hij begint met zijn eigen
kamer, waar hij woont met zijn vrouw. Zelf vind hij het een mooie kamer, hij
wil er niet weg.

Ook de gemeenschappelijke
ruimte is gezellig gemaakt. Overal hangen knuffels aan de muren. Nu is het te
warm om binnen te zitten, maar de ruimte moet heel gezellig zijn als iedereen
daar samen zit.

Op straat

DeWereldMorgen.be

Ik spreek even met Jozef van
23, een vriendelijke jongen die graag lacht. Toch zie je duidelijk dat hij zich
zorgen maakt. “Maandag moeten we eruit,:” zegt hij zuchtend. “Ik leef hier met mijn hele
familie, moeder, zussen, broers, mijn vrouw en kinderen. Dan is het natuurlijk
niet makkelijk om snel een nieuw huis te vinden.”

Voor de kinderen vind hij
het het ergst. Zelf heeft hij maandag een sollicitatiegesprek, hij komt er wel,
denkt hij. Maar de kinderen zijn bang. “De kinderen willen heel graag een echt
huis en zijn heel bang om op straat te slapen, toch zal het daar wel op
neerkomen.”

Hij is heel blij met de hulp
van Emma en de andere hulpverleners. Ondanks zijn bijna vlekkeloze Nederlands
staan ze altijd met tolken als er ingewikkelde dingen geregeld moeten worden,
of met andere hulp.

“De organisatie heeft
gezorgd dat ik de juiste papieren heb en dat ik op zoek kan naar werk, ook
zoeken ze mee naar vervangende woonruimte. Maar het is moeilijk, ik zeg wel dat
we maandag verhuizen, maar echt verhuizen is het niet, we kunnen namelijk
nergens heen.

Zoektocht

DeWereldMorgen.be

Ook Emma beaamt dat de
zoektocht zwaar is. De meeste mensen hebben nu een baan, ze werken als schilder of
met dienstencheques. Geld is dan ook het probleem niet. Discriminatie is dat
wel.

Emma: ”Zo snel verhuurders
horen dat het om Roma gaat haken ze af. Ook de grote families schrikt af. Zo
had ik laatst een Turkse man, hij snapte hoe moeilijk het was, zei hij, hij was
zelf een immigrant maar Roma’s dat kon hij niet in zijn huis hebben, dat ging
hem echt te ver.”

Op mij maken de Roma’s een nette
en vriendelijke indruk. Ik snap niet waarom het ze zo moeilijk gemaakt wordt.
Dat is ook voor de families zelf het moeilijkst. “Waarom klaagt toch iedereen?”
roept Emile uit. We zijn rustig en doen niks, en toch zeggen mensen dat we
overlast veroorzaken? Die paar kinderen die hier spelen, wat kan dat nou voor
een kwaad?”

Lees ook: Gooit Gent Gezinnen op straat?

take down
the paywall
steun ons nu!