VDAB-opleiding
Iemand stelt voor aan de nieuwe groep wanhopige individuen dat de
route naar werk een kwestie is van sollicitatievaardigheden. Zijn er nog
vragen? Euh, ja, euh… Daarmee suggereert u dat de oorzaak van
werkloosheid bij de werklozen zelf ligt, maar is het ook mogelijk dat er gewoon
geen werk ís voor sommigen onder ons?
Als je een duidelijke vraag stelt, krijg
je ook bij de VDAB een duidelijk antwoord: “Inderdaad, het is mogelijk dat, wat
u ook doet, u geen werk zal vinden.” Mijn persoonlijke begeleider voegde daaraan toe dat
mijn opleidingsniveau en ervaring het nog moeilijker zouden maken omdat ik ‘te duur’
ben. Ben ik te duur? Ik wil geen tonnen geld, ik wil werken?!
Een heel jaar lang heb ik
gesolliciteerd voor alle jobs die enigszins in het verlengde liggen van mijn
ervaring. Enigszins, daarmee bedoel ik: alle jobs waar ik min of meer
aansluiting vond in het profiel en de rolomschrijving. Het waren er wel wat,
maar voorbij het sollicitatiegesprek kwam ik niet.
Solliciteren
Dat is een nieuwe ervaring voor
mij, falen voor een sollicitatiegesprek. Je vraagt je dan af wat de oorzaak is.
Is het de cultuur? Druk ik mij niet op een Belgische manier uit? Is het mijn
buitenlandse ervaring? Tja, dat gevoel kreeg ik eigenlijk niet echt. Ik begon
mij te concentreren op mijn antwoorden die niet positief ontvangen werden.
Telkens werd mij gevraagd naar mijn leeftijd en mijn burgerlijk statuut. Als ik
daar eerlijk op antwoordde, dan reageerden werkgevers telkens negatief:
Hoe oud is kind? Hoe schikt u full time te werken als alleenstaande
ouder? Dat is toch niet haalbaar? Hoe denkt u te kunnen leven van het loon dat
wij u aanbieden?
Alleenstaande moeders
Dergelijke vragen en opmerkingen zijn een constante in mijn
jobinterviews. Het is dus geen kwestie van slechte werkgevers, het is een vorm
van cultureel aanvaarde discriminatie: alleenstaande moeders
worden negatief behandeld en hun ouderschap gebruikt tegen hun.
Na een jaar werk zoeken met
steun van het OCMW begint het te wegen.
Je verliest je zelfwaardering.
Je weet wel wat je kan, maar je begint op de duur toch mee te denken met die
werkgevers die je telkens verwerpen omdat je een alleenstaande ouder bent, en
omdat een licentiaat zo goed als altijd te hoog geschoold is.
Daarna begin je
excuses voor de werkgevers te bedenken. Meer en meer zie je vacatures waar je
niet meer voor solliciteert omdat je ‘toch niet zal weerhouden worden’. Het is
een sluimerende dynamiek die vroeg of laat effect heeft, ook op de meest
ervaren en degelijkste werkzoekende.
