Nagikoko komt uit
Sudan, maar leeft al anderhalf jaar op straat in Amsterdam. Het is beter dan in
het detentiecentrum, zegt hij zelf, maar desalniettemin is het een waardeloos
bestaan.

“In Amsterdam heb ik
geen bescherming”, zegt hij. “Ik heb geen medicijnen, geen hulp, geen dak boven
mijn hoofd. Als er iets met me gebeurt, dan is er niemand die erachter komt.”

Nagikoko loopt al 45
dagen mee met de karavaan, die is vertrokken vanuit Straatsburg. Zijn voeten zijn kapot en hij is moe. Toch is hij
trots als hij vertelt dat hij nu al vijfhonderd kilometer heeft gelopen. Het is moeilijk maar
nodig, legt hij uit. Nodig omdat er zoveel mensen net als hij in een
uitzichtloze situatie zitten.

De politiek moet
eindelijk eens luisteren, vindt hij, en de anderen met hem. Zijn leed nu is
nodig, nodig zodat de grote bazen eindelijk eens iets doen aan de situatie van
mensen zoals hij.

Straatsburg

Naar eigen zeggen is
Nagikoko een politiek vluchteling. In zijn land Sudan was hij
mensenrechtenactivist en daardoor wat de overheid betreft ook politiek
activist. Hij was zijn leven in Sudan niet meer zeker en ontsnapte.
Uiteindelijk belandde hij dus in Amsterdam.

Het is een van de
vele verhalen die in Brussel in de groep voor het parlement rondspoken. Alle
vluchtelingen voelen zich eenzaam, met hun verhaal, zonder
thuis.

“Wanneer komen de
politici?” vraagt een van de vluchtelingen mij vertwijfeld. Jammer genoeg heb
ik geen antwoord. Europese politici laten zich niet zien. De bussen
en taxi’s van en naar het Europarlement worden door de politie voorzichtig om
de stoet vluchtelingen heen geleid.

De meer dan honderdvijftig vluchtelingen
zijn strijdvaardig. Velen onder hen rusten snel even uit na
de lange reis. En ze gaan verder. Tot waar ze misschien wel
tot de politiek doordringen.

Vannacht slapen deze vluchtelingen in het park. De politie van Brussel staat het dit keer
toe, ze zien waarschijnlijk ook wel hoe moe de asielzoekers zijn, en hoe
hopeloos hun strijd soms moet voelen.