Veiligheid. Als
je mensen hoort praten en de media volgt, dan is veiligheid zowat de allerbelangrijkste
waarde in onze samenleving. Een veiligheid die 24 uur op 24, 7 dagen op 7 wordt
bedreigd. Waarvoor we
niet allemaal bang zijn. Zelfs voor de opgestoken middelvinger.

Er worden
dagelijks ook nieuwe omschrijvingen gelanceerd: zeg niet meer ‘home jacking’
maar ‘home invasion’. Vreemd genoeg zijn romans, films en televisieseries
waarin de misdaad centraal staat, erg in zwang.
Maar hoeveel studies hebben al niet aangetoond dat de subjectieve waarneming
van criminaliteit flagrant afwijkt van de werkelijkheid?

Door deze
‘veiligheidsterreur’ verwordt de samenleving tot een ego-maatschappij, een
biotoop waarin nog nauwelijks plaats is voor solidariteit. Weshalve iedereen –
om toch maar een houvast te hebben teniet te doen – driftig op zoek is naar z’n eigen
identiteit

Bollebozige
criminologen hebben het over een ‘veiligheidsstaat’ die verantwoordelijk is
voor ‘integrale veiligheidszorg’ – dit begrip op zich spreekt al boekdelen. De
overheid geeft ondertussen een heel arsenaal van maatregelen tegen
criminaliteit en overlast op de rails gezet die met wisselend succes ons
veiligheidsgevoel moeten aanscherpen. Aan burgers wordt trouwens gevraagd
hieraan actief mee te werken. Tegelijk is het belang van de private
beveiligingsfirma’s in de groei van het bbp aardig toegenomen.

Ook misdaad is
big business. De georganiseerde misdaad is evenwel veel minder beheersbaar dan
handtasjesdiefstallen. De georganiseerde criminaliteit is bovendien een
bedreiging voor de maatschappelijke orde. De zwarte kapitaalstromen die op deze
markt van de misdaad omgaan, betekenen een gigantisch verlies voor de
uitvoering van een beleid dat inspeelt op de werkelijke behoeften van de mensen
zoals bijvoorbeeld gezondheidszorg, pensioenen, onderwijs,…Behoeften die worden
bevredigd door de georganiseerde solidariteit. Want geen enkele samenleving is
levensvatbaar zonder solidariteit.