Van een van mijn vroegere werkgevers heb ik ooit eens
geleerd dat je in een publiek debat je emoties altijd wat moet verbloemen. Dat
staat beter en levert meer sympathie op. Als je absoluut razend kwaad bent
bijvoorbeeld, dan zeg je beter: “Ik ben een beetje teleurgesteld.” Als je
ongelooflijk geïrriteerd bent, ik bedoel in de mate dat je spontaan je
oogbollen zou gaan opvreten of acuut overactieve darmflora zou gaan krijgen, dan
zeg je: “Ik vind dat een beetje jammer.”
Weet u wat ik een beetje jammer vind? De jeanmariededeckerisering van de
samenleving. U weet wel wat ik bedoel. De ridders van de zelfzekere middelvinger, de underdogs van het gezond verstand,
die sinds de vijf minuten roem van de
oervader aller het-eens-goed-gaan-zeggers, Jean-Marie Dedecker,
langzaamaan het land hebben overgenomen. Een spoor van vernielde heilige
huisjes achterlatend. Zij die luidkeels en vooral zelfzeker hun mening zeggen,
meestal voorafgegaan door de opmerking dat zij nooit hun mening mogen zeggen.
Ze zijn werkelijk overal tegenwoordig. Je kan geen krant
openslaan of er wordt wel ergens naar iemand de middelvinger opgestoken in naam
van het simpele boerenverstand. Het was al erg de laatste jaren, maar sinds de
verkiezingsoverwinning van de N-VA loopt het echt de spuigaten uit. Zelfs De
Morgen heeft nu met Hans – Ik lees dus wel
graag Jef Geeraerts, hoor – Vandeweghe zijn eigen Gesel Der Politiek
Correcten.
Misschien is het maar eens tijd om daar voor eens en voor
altijd komaf mee te maken.
Dus bij dezen:
Beste kampioenen van het gezond verstand, beste
zelfverklaarde schenenschoppers en vertolkers van wat Jan Modaal écht denkt.
Jullie hebben gewonnen.
Wij, de vertegenwoordigers van de culturele elite (door
jullie beter gekend als zij die af en toe
eens naar het theater gaan of een boek lezen zonder plaatjes), geven ons over. Zo, het is eruit.
De verkiezingen hebben de doorslag gegeven. Dat en het feit
dat ik onlangs heb moeten vaststellen dat de Facebookpagina van een van de grootste
schrijvers aller tijden, Jorge Luis Borges, leuk wordt gevonden door ongeveer
70.000 mensen, terwijl die van een rol toiletpapier 125.000 likes haalt.
(Dat is geen grap,
zoek bij “Toilet Paper Roll” op Facebook.
Ook erg in dat perspectief: Justin Bieber heeft een kleine 50 miljoen likes.)
Bijgevolg is de conclusie onontkoombaar. Het morele
leiderschap van Vlaanderen ligt vanaf nu in jullie handen. Veel plezier ermee.
Er zijn wel enkele consequenties verbonden aan die
overwinning. Voortaan is het bijvoorbeeld voor jullie verboden om opiniestukken
of columns nog te beginnen met de woorden “Waarschijnlijk
zal ik als ik dit zeg uitgescholden worden voor [vul aan naar keuze: Belgicist,
racist, politiek incorrect,…] maar… ” Jullie gaan immers helemaal niet
uitgescholden worden. Jullie worden nooit uitgescholden. Jullie zijn in de
meerderheid en krijgen vooral veel applaus.
Tweede gevolg: jullie zijn nu officieel geen underdog meer.
Dus hou op met daarover te zeuren. De verkiezingen zijn gewonnen door de kampioenen bij uitstek van de middelvinger, over heel
Europa staan gelijkgestemden op met even simplistische boodschappen als jullie,
en de helft van de journalistieke wereld papegaait jullie ofwel na, ofwel lopen
ze gewoon letterlijk naar jullie kamp over… Nee, underdog spelen is echt niet
meer geloofwaardig. Niks “anti-establishment”. Niks Robin Hood. Niet nu jullie
mannetjes op alle postjes gaan zitten. Er is niks rebels aan de mening van de
meerderheid, toch?
En dat spreken over de overgesubsidieerde sector mogen
jullie ook al vergeten. Al eens gezien met welke astronomische bedragen er
wordt gegoocheld als het gaat over hoeveel we in de collectebus van het
concurrentievermogen zullen gaan stoppen? Dan hebben we het niet meer over
subsidies slurpen, maar mogen we
gerust spreken van zwelgen. En dat
geld gaan we halen bij Onderwijs en Welzijn blijkbaar, al wordt er her en der
nog pro forma tegengesputterd. En bij Cultuur natuurlijk, maar daar is iedereen
het al lang gniffelend over eens. Nee, de overgesubsidieerde parochiezalen van de
toekomst zijn die waar de Voka-hogepriesters de vieringen voorgaan.
“Politiek correct”, dat is datgene wat de elite definieert
als beschaafd, aanvaardbaar discours. Inclusief de taboes die daar bijhoren. Wel,
vandaag is dat discours afgebakend op geleuter over loonkosten, sociaal
profitariaat en individuele verantwoordelijkheid. Vandaag zijn de taboes zaken
als vermogensbelasting en het suggereren van racisme. Eens zonder nadenken
zeggen waar het op staat, dat is het nieuwe politiek correct.
Veel plezier dus met jullie morele hegemonie. Wij van onze
kant kunnen dan weer lekker de rebellie claimen. Maar eigenlijk zijn wij al
lang blij als onze overgave zou betekenen dat er inderdaad een einde komt aan
de oeverloze stroom aan afgrijselijk domme en voorspelbare uitingen van misplaatste
verongelijktheid. Aan die snoeverige zelfzekerheid van de middelvinger. Zodat
er weer wat nuance terug kan keren in het publieke debat. Wat twijfel ook. Want
twijfel, dat is een van de namen van intelligentie. Dat zei J.L. Borges, maar
die kent u misschien niet.