ACW-mandataris Crevits en oud-UNIZO-topman Peeters

N-VA en de vermeende macht van het ACW

Het is een merkwaardig fenomeen. Hoe meer het ACW in de hoek gedreven wordt, hoe meer macht de beweging wordt toegedicht.

donderdag 12 juni 2014 17:30
Spread the love

Die macht neemt
stilaan mytische vormen aan. “Kris Peeters mag premier worden
zolang het ACW maar de lakens mag uitdelen”, fulmineerde Guy Van
Hengel (Open Vld).

Vorige week schreven
De Tijd en De Morgen dat een centrumrechtse regering met N-VA plots
toch mogelijk wordt omdat “het ACW de deur heeft opengezet”.

Bij de koepel van
christelijke werknemersorganisaties lezen ze dat soort berichten met
stijgende verbazing. Het ACW beslist dit weekend op een congres om
van een koepel te vervellen tot een netwerk. Die minder zware
structuur was nodig, aangezien de beweging het voortaan met 120
werknemers moet doen in plaats van de 300 enkele jaren geleden. Het
ACW is sinds het Arco-debacle een bedrijf in herstructurering.

Er is natuurlijk een
tijd geweest dat een vakbondsleider de top van de toenmalige CVP kon
overhalen om een gedoodverfde coalitiepartner te laten vallen. Dat
was in 1987, toen de legendarische Jef Houthuys premier Wilfried
Martens overtuigde om niet meer met “da joenk” Verhofstadt in zee
te gaan. De liberalen konden beginnen aan een oppositiekuur van elf
jaar.

Maar dat is dus
een kwarteeuw geleden. Sindsdien is de Belgische samenleving
grondig veranderd. Om maar iets te zeggen: in 1987 kreeg de CVP een
oplawaai en strandde op … 31,4 procent. De Vlaamse socialisten
haalden toen nog makkelijk 24 procent.

Niet dat die
christelijke werknemersorganisaties geen invloed meer hebben, maar
die is veel diffuser geworden. Het ACW speelt zeker nog een rol
binnen CD&V, maar het is niet het ACW dat de lakens uitdeelt.

Jean-Marie Dedecker

Het ACW heeft
bijvoorbeeld het kartel nooit kunnen tegenhouden. Een luid njet laten
horen tegen de komst van Jean-Marie Dedecker, dat ging nog.
Opmerkelijk is dat een aantal figuren binnen CD&V na de
verkiezingen een kans zien om het kartel te herstellen. “Altijd
gedacht dat het kartel even moest sterven om te kunnen verrijzen”,
tweette Vlaams parlementslid Michel Dooms nadat bekend raakte dat
CD&V en N-VA de handen in elkaar slaan voor een Vlaamse
centrumrechtse coalitie.

Kris Peeters deed
tijdens de campagne moeite om de linkerflank af te dekken en de
manier waarop hij de werkzoekenden verdedigde en opriep om geen winst
te maken op de kap van geïnterneerden was aandoenlijk. Het deed even
vermoeden dat het water diep was tussen CD&V en N-VA, maar na 25
mei werd de knop snel weer omgedraaid.

Ook die nieuwe
toenadering zal het ACW niet kunnen verhinderen. “Het ACW zit
officieel niet in de positie om veto’s inzake
regeringssamenstellingen te kunnen uitspreken, hoe goed dit mogelijk
ook voor de werknemersbelangen zou zijn, schreef Ferre Wyckmans van
de christelijke bediendebond deze week in De Morgen.

De politieke
beïnvloeding gebeurde de afgelopen jaren op andere manieren. Zeker
de organisaties binnen het ACW die voor de realisatie van hun
programma vaak kort op de bal moeten spelen, zijn pragmatischer
geworden. “Laurette Onkelinx is onze laatste ACW-minister”, klonk
het vorig jaar nog bij een hooggeplaatste ACV’er.

Zonder Onkelinx

Met een
CD&V-N-VA-regering in Vlaanderen en een heel rechtse coalitie in
de steigers op federaal vlak zal de christelijke vakbond het zonder
Onkelinx moeten doen. Het mag duidelijk zijn dat ze bij het ACV niet
staan te springen voor die regering. “Er wordt gezegd en
geschreven dat ACW één en ander zal kunnen rechthouden omdat er
drie ACW’ers mee aan tafel zitten. Welnu, er zal weinig recht worden
gehouden en er zal sociaal stevig gehakt worden. Of die ACW’ers nu
mee aan tafel zitten of niet”, vertelde Ferre Wyckmans ons aan
de telefoon.

Welke punten van
haar sociaal-economisch programma N-VA zal proberen te verzilveren in
een federale regering, is nog onduidelijk. Het ziet er wel naar uit
dat N-VA haar plannen om de Belgische staat te vertimmeren, zal moeten
opbergen. Dat zou N-VA er wel toe kunnen verleiden om die staat op
een andere manier te hervormen.

België, dat is niet
alleen het samengaan van Franstaligen en Nederlandstaligen maar ook
een fijnmazig – zij het aan hevige erosie onderhevig – sociaal
model waarin het middenveld een belangrijke rol speelt (denk aan de
mutualiteiten, het beheer van de sociale zekerheid, de uitbetaling
van werkloosheidsuitkeringen, …).

De hardnekkigheid
waarmee N-VA de afgelopen jaren inhakte op het ACW maar ruimer ook op
de vakbonden, heeft daarmee te maken. Wie het programma van N-VA
leest, weet dat de partij dat model op de schop wil.

Het wordt daarom
uitkijken op welke manier N-VA dat zal proberen te realiseren en hoe
groot de weerstand zal zijn bij CD&V. Als er een regering met
N-VA komt natuurlijk, want dat is nog lang niet zeker.

take down
the paywall
steun ons nu!