Levenslangleren

Levenslangleren

woensdag 11 juni 2014 09:54
Spread the love

Zou het voor iedere generatie aanvoelen alsof ze de wereld een stuk moeten hermaken voor het nageslacht? In de generatie van mijn ouders, nu jolige zestigers, liep zo ongeveer de helft, subjectief geschat, tegen een muur van vroegtijdig opbranden aan. Dan was het zaak om in ziekteverlof weer recht te krabbelen of een tijdelijke detachering te vinden op zoek naar nieuwe adem, of in het slechtste geval in aaneengerijgd ziekteverlof te vallen tot aan het pre-pensioen, om zo de existentiële loopbaanuitputting uit zijn lijden te verlossen.

Tijdens gezapig crossgenerationeel samenzijn op zondag, komt het onderwerp leven en werken wel eens ter sprake, nu de voormalige kroost collectief de mid-dertig gepasseerd is. Mijn vader uit in zo’n situaties steevast liefdevolle aanmoedigingen om ‘het uit te houden’ in de jaren van dodelijke combinaties van opgroeiend kindergrut, het langdradig feuilleton van meeslepende verbouwingsafleveringen en vooral, het aanhoudend kloppen van de onvermijdelijke joburen.

Maar het betert, oh ja, wacht tot je met pensioen bent, dan komt het genieten, het vinden van tijd voor het uitoefenen van hobby’s, het starten met sporten, het experimenteren met gezonde voeding.

Iedereen weet het. De liefde tussen ouder en kind is er een met fasen van aandoenlijk aantrekken en vurig afstoten. Het is als het golven van de zee maar dan in slow motion. Mijn eigen grut hangt momenteel nog innig aan mij geplakt maar als ik vriendinnen met oudere kinderen mag geloven, gaat er binnenkort een deur van affectie dicht, wanneer de pubertijd met zijn onhandige poten aan de deur komt geklopt. God en vooral mijn moeder weet dat mijn eigen pubertijd een stevig om zich heen slaand dier was. En de clichés zijn er om geleefd te worden: eens zelf overvallen door moederschap, ruilde mijn jongvolwassen wegebben uit het ouderlijk nest in voor een verwonderd begrijpen van bepaalde reflexen die het ouderschap met zich meebrengt en een aarzelend terugschrijden naar het vroeger nest in de weekends.

Toch krijg ik tijdens het zondags verzorgen van de innerlijke mens wel eens de kriebels als mijn ouders goedbedoeld de zogenaamde tunnelpijnen van hun kinderen willen aaien. Ik trek mijn kop opzij en recht mijn schouders.  Nee, verdorie nee, ik pas voor zo een ‘citroenloopbaan’, zo heet het werkfenomeen dat in zwang is, zo las ik in de krant. Doe mij maar iets anders. Allez hop en met vuur aan de familiale eettafel: het idee om voldoening en plezier te halen uit je job. Om te stoppen met het stigmatiseren van werken. Om te gedijen in een stimulerende werkomgeving. Om levenslang bij te leren en opleidingen te volgen. Om werken uit te balanceren met leven en daar niet mee te wachten tot er een ‘awakening’ komt of noem het een burnout. Om voorsprong te nemen op het uitgedund en uitgesteld pensioen door nu al systematisch zuchtjes adem te installeren.

Dinsdag. Het is de dag die ik sinds een dik anderhalf jaar vrijkocht, niet zonder slag of mijn eigenste stoot van tijdelijke opbranding. Ik zou niet zo maar even viervijfden gaan werken, neehee, ik zou het experimenteren met een andere tijdsindeling, het op zoek gaan naar een ander samenlevingsmodel, hoogwaardig in de praktijk brengen.

Ik moest door een echte detox in het begin. Propte de versgewonnen, langverlangde dinsdagen barstensvol met zelfontplooiing en uitlaatkleppen. Merkte telkens een lichte pijnscheut als de dinsdag vijf uur sloeg en de kinderen onvermijdelijk moesten opgehaald van school. Het beterde. Na een zevental maanden en een existentiële dinsdagencrisis, gooide ik het over een andere boeg. Ik ging in een theehuis zitten. Vaak in goed gezelschap. Vaak alleen. Ik verliet het bos en kwam aan in een open landschap. Ik laafde mij aan het niet-weten en het onvolmaakte en begon eens rond te kijken in niet-moeten. Ik ontmoette het willen.

‘Hoe bedoel je, morgen is er geen school?,’ arghr ik in de telefoon als een vriendin meedeelt dat de school van onze kinderen morgendinsdag, aansluitend met pinkstermaandag, een optionele verlofdag heeft vastgelegd.

Ik probeer de volgende dag de onverwachte ademnood niet te laten merken aan mijn ontsprotenen. Kunnen zij het helpen.

‘Juij, we gaan zwemmen,’ kondig ik aan tot ieders jolijt.

Aangekomen in het zwembad spel ik de oudste de les dat ze op de kleinste moet passen terwijl ik mijn baantjes doe. Dat wekelijks trekken van meditatieve baantjes, dat heerlijk deinen in die heilzame ademkadans, dat gooi ik niet in het compromis van de schoolverlofdag.

Duizend meter later kruip ik uit het bassin met het verderlicht tevreden hijgen dat baantjeszwemmen met zich mee brengt. Ik kijk rond in het sportbad. Geen dochters te zien. Het tevreden hijgen krijgt een kneepje schuldgevoel. Ik trek badmuts en zwembril van mijn hoofd en been naar het recreatiebad. Nope. Wellnessbaden? Noppes. Bijna benader ik de badmeester om te informeren naar een zussentrio als ik ze in het vizier krijg. Ze zitten bij het buitenbad. Een kinderbad met grillige vormen en kleurige paaltjes variërend in hoogte waar normaalgezien water uit fonteint. Ze hoppen van paaltje naar paaltje in afwezigheid van zusterlijk gekibbel en gepor. Ze hebben een telwijsje uitgedacht zodat ze telkens op hetzelfde moment van paaltje wisselen. Tussendoor staan ze tellen lang stil in een onbedoelde choreografie die me de adem afsnijdt.

Niet veel later komt het einde van de onverwachte extra schoolverlofdag in zicht en speelt er al huiswerk en boekentasenpreparatie in gedachten. Als ik voor de derde keer aankondig dat we naar huis gaan, heeft de oudste plots door dat het menens is. Ze grist het lockerbandje van mijn arm en geeft het goeie voorbeeld richting douches. Als de kleinere troepen geschrobd zijn en we bij het kleedhok arriveren, blijkt het hok al helemaal uitgedost met onze spullen. De handdoeken liggen klaar, de schoenen staan instapuitgestald, de balisto’s voor de nazwemhonger prijken bovenop de handdoeken.

‘Ta-da,’ zegt de eerstgeborene trots met bijpassende armbewegingen en grote glimlach.

Sommigen kunnen niet wachten om het organiseren van de wereld van hun generatie aan te vatten.

take down
the paywall
steun ons nu!