6) Gadamer en het belang van de hermeneutische toepassing.
Gadamer stelt dat het hermeneutisch verstaan in drie fasen verloopt. Het verstaan, uitleggen en tenslotte het toepassen. Het toepassen is dan het in de realiteit omzetten van het hermeneutisch verstaan. De politieke realiteit en onze wetgeving zijn hier illustraties van (Carsten, 1998: 104). We kunnen het politiek beleid, hier ten aanzien van cannabis en zijn gebruikers, zien als een hermeneutische toepassing. Van politici mogen we verwachten dat ze bij het uitstippelen van hun beleid zich laten leiden door rationele argumenten niet door morele, betuttelende argumenten.
Na onderzoek blijkt al gauw dat het cannabisbeleid in de VS gebaseerd is op fouten en verkeerde vooroordelen. We zouden gezien de racistische insinuaties van Anslinger zelfs xenofobe motieven naar voren kunnen schuiven voor een dergelijk beleid. In hoeverre is bij Anslinger een bepaalde racistische Amerikaanse traditie aan het woord? Een traditie van angst van het onbekende, de andere, de vreemde. Met zijn beleid lijkt het of Anslinger niet zozeer de cannabisgebruiker wou treffen maar eerder de vreemde Mexicaan, Zwarte jazzmuzikant, de communist. Mensen die anders zijn. Mensen die een andere huidskleur hebben, een andere achtergrond hebben, zich anders gedragen en er andere gewoonten op na houden. Het roken van cannabis is maar één van die andere gewoonten. Maar het is wel een gewoonte die de cannabisroker verschillend maken van traditionele blanke Amerikaanse samenleving of zoals die ideale samenleving gezien werd door Anslinger en dat wordt als beangstigend door een groot deel van de bevolking ervaren. Zijn strijd tegen cannabis wordt door verschillende auteurs als een 'morele kruistocht' omschreven. Andere rassen, gewoontes, overtuigingen en geloven die de Amerikaanse samenleving bedreigen moesten aangeklaagd worden. Door zijn moraliserende manier van optreden kunnen we stellen dat Anslinger niet alleen een 'moral entrepreneur' maar een 'moral enforcer' was (Elsner et al., 1998: 665, 667; Ferraiolo, 2007: 152). De VS streven een uniforme wereld na waar de Amerikaanse waarden en normen overgenomen worden. Nadelmann ziet de VS dan ook als 'transnational moral entrepeneurs' (Nadelmann, 1990: 482). Dat Anslinger zijn beleid niet gericht was tegen cannabis als drug maar tegen de 'andere' die het gebruikt, wordt nog het best geïllustreerd met volgend voorbeeld. Anslinger vond het geen enkel probleem om zijn goede blanke vriend senator McCarthy morfine, een hard drug, te verstrekken (Gerber, 2004: 15).
We moeten er ons als mens, ook als beleidsmaker, van bewustzijn dat er doorheen ons een gehele traditie spreekt. Door onze socialisatie worden we wie we zijn. Onze ideeën over iets, bijvoorbeeld wordt ons als het ware ingelepeld. Door onze opvoeding krijgen we een eerste idee over de wereld. Gadamer verwijst naar die eerste idee als een 'horizon'. Deze horizon heeft zijn beperkingen en we moeten ermee opstap durven gaan om met andere horizonnen in dialoog te treden. Uit deze ontmoeting en dialoog vormen we telkens weer een andere horizon. Deze 'horizonversmelting' is telkens weer een bijstelling van onze mening over een bepaald thema (Carsten, 1998: 30; Gadamer, 2014: 289-293). Om tot een horizonversmelting te komen moet er van de persoon, samenleving, een bepaalde openheid uitgaan anders is dit totaal onmogelijk. We hebben allemaal wel ervaring met mensen die koppig blijven vasthouden aan een ongefundeerd standpunt of vooroordeel.
Over mensen die vast blijven zitten in hun traditie of gebruik maken van een autoriteit of vooroordeel, zoals Anslinger, om hun standpunten te legitimeren zegt Gadamer het volgende "Quiconque invoque l'autorité et la tradition n'a pas d'autorité. Point à la ligne. Il en est de même avec les préjugés. On ne peut discuter avec celui qui les invoque. Et on ne peut pas plus discuter avec celui qui n'est pas prêt à réviser ses préjugés."(Carsten, 1998: 31-32). Met vooroordelen en een gesloten geest kunnen we geen adequaat beeld vormen van de realiteit. Laat staan dat we op deze manier tot een adequaat politiek beleid zouden kunnen komen. Een beleid dat op vooroordelen en een racistische traditie is steunt kan geen goed beleid zijn. Bovendien is het zeer moraliserend en bepaalt dit beleid hoe de burger van een bepaalde politieke regio zich moet gedragen.
7) Besluit.
We hebben na een hermeneutisch onderzoek gezien dat cannabis verre van het duivelskruid is dat door Anslinger en andere beweerd wordt. Het cannabisbeleid in de VS van de jaren dertig is een racistisch beleid dat vandaag nog grotendeels blijft voortduren[1]. Het wil de bevolking in een morele dwangbuis sluiten en morele waarden en normen opdringen. Hierbij worden minderheden en mensen die er andere gewoonten op nahouden geviseerd. Bij Anslinger en consorten moet de diversiteit van de cultuur plaats maken voor een monocultuur waar cannabisgebruikers niet in thuis horen.
We kunnen makkelijk bedenken dat het medisch gebruiken en voorschrijven van de zo goed als gratis cannabisplant de winstmarges van farmaceutische bedrijven bedreigd. Hun lobbyapparaat zal er bij de beleidsmakers dan ook op aandringen om deze evolutie tegen te gaan en cannabis illegaal te houden[2].
Tevens is het 'big business' geworden in de VS om mensen om welke reden dan ook, dus ook cannabisgebruik op te sluiten in privé gevangenissen. De bedrijven die aan dit repressieve beleid fors verdienen zetten evenzeer lobbyisten in om het repressieve cannabisbeleid niet te veranderen.
Tenslotte zien we dat er met een dubbele moraal beleid gevoerd wordt. De Wereldgezondheidsorganisatie heeft in 2014 een rapport gepubliceerd waarin het stelt dat alcohol jaarlijks 3,3 miljoen dodelijke slachtoffers eist [3]. Nochtans wordt het gebruik van alcohol al decennialang niet in vraag gesteld. Van cannabis is gekend dat men er geen overdosis van kan nemen en is er nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend (Gerber, 2004: 142-143).
We besluiten dan ook met de hoop dat de regeringen van de wereld een hermeneutische dialoog aandurven en hun repressief cannabisbeleid herzien. Met de legalisering van cannabis als recreatief middel in Uruguay, Colorado en Washington is dit zeker aan het gebeuren. Daarnaast staat de legalisering van 'mediwiet' niet stil. Meer en meer staten in de VS zien de mogelijkheden van cannabis als medicijn en legaliseren het gebruik van cannabis als medicijn.
8) Literatuurlijst.
Boeken.
CARSTEN, D. (1998) Herméneutique - Esthetique - Philosofie Pratique. Dialogue avec Hans-Georg Gadamer, vert. D. Ipperciel, Canada, Fides.
GADAMER, H-G. (2014) Waarheid en methode. Hoofdlijnen van een filosofische hermeneutiek, vert. M. WILDSCHUT, Nijmegen, Vantilt.
GERBER, R. (2004) Legalizing Marijuana. Drug policy reform and prohibition politics, United States of America, Greenwood publishing group.
GRINSPOON, L. (1971) Marihuana Reconsidered, Cambridge, Harvard University Press.
SCHLOSSER, E. (2004) Reefer madness. And other tales from the American underground, London, Penguin groups.
VAN DETH, R. en VANDEREYCKEN, W. (2004) Psychiatrie. Van diagnose tot behandeling, Houten, Bohn Stafleu Van Loghum.
Wetenschappelijke artikels.
ELSNER, M., GALLIHER, J. en KEYS, D. (1998) Lindesmith v. Anslinger: An early government victory in the failed war on drugs, in The journal of criminal law & criminology, 88(2), 661-682.
NADELMANN, E. (1990) Global prohibition regimes: the evolution of norms in international society, in International organization, 44(4), 479-526.
SPEAKER, S. (2001) "The struggle of mankind against its deadliest foe": Themes of counter-subversion in anti-narcotic campaigns, 1920-1940, in Journal of social history, spring, 591-610.
FERRAIOLO, K. (2007) From killer weed to popular medicine: The evolution of American drug control policy, 1937-2000, in Journal of policy history, 19(2), 147-179.
PEDERSEN, W. en SKARDHAMAR, T. (2009) Cannabis and crime: findings from a longitudinal study, in Addiction, 105, 109-118.
DELISI, L., FLEMING, J., GALVEZ-BUCCOLLINI, J. en PROAL, A. (2014) A controlled family study of cannabis users with and without psychosis, in Schizophrenia Research, 152(1), 283-288.
Rapporten.
BEWLEY-TAYLOR, D., BLICKMAN, T. en JELSMA, M. (2014) The rise and decline of cannabis prohibition. The history of cannabis in the UN drug control system and options for reform, in Transnational Institute, 1-86.
DRUG POLICY ALLIANCE (2013) Jaarrapport, 1-27.
[1] Ook het hedendaagse zeer repressieve beleid van New York City blijkt heel racistisch. Onder de arrestanten tellen we niet minder dan 84% kleurlingen hoewel het gebruik van marijuana hoger ligt bij de jonge blanke bevolking (DPA, 2014: 12).
[2] Gerber geeft in zijn boek het voorbeeld van het legale medicijn Marinol dat synthetisch THC, een actief bestanddeel van cannabis, bevat. Het kan voorgeschreven worden door dokters onder andere aan AIDS patiënten om misselijkheid te bestrijden en de eetlust op te wekken. Het legale Marinol kost tot 1.000 dollar per maand. Hetzelfde effect zouden deze patiënten kunnen bereiken door de bijna gratis cannabisplant te roken. Reden genoeg voor deze bedrijven om cannabis niet graag gelegaliseerd te zien (Gerber, 2004: 82).
