Dat je je abonnement op een krant opzegt door middel van een open brief, het is een beetje pathetisch. Maar nu Thuis er voor een maand of drie mee is opgehouden, zijn mensen vast op zoek naar een nieuwe portie dagelijks drama. Daarbij, een groot deel van de media drijft op de cyclus van relletje schoppen-reageren-tegengas geven en de volgende dag helemaal opnieuw beginnen. De Griekse tragedies zijn niets tegen de Dramatische Titels met veel Uitroeptekens (!!!) waarmee de consument gelokt moet worden. Steekvlamjournalistiek en steekvlampolitiek lijken verwikkeld in een eeuwigdurend kat-en-muisspelletje, waarbij de één de ander achternaloopt tot plots – om een onbekende reden – de muziek verandert van toonaard en de rollen weer worden omgekeerd. Het riedeltje fantaseert u er vast zelf bij.
Maar goed, mijn eigen pathetische afscheidsbrief dus.
Hoe raar het ook mag klinken in deze zoutloze tijden, toen De Morgen bij ons thuis binnenkwam betekende dat iets. Een onbeschaamd linkse gazet die mijn vader trots op tafel zwierde ’s morgens aan de ontbijttafel. De Morgen lezen was niet minder dan een statement, en het lief waar ik het mee aanhield tijdens mijn jaren aan de universiteit kon levendig vertellen over de collectebussen waar hij enkele jaren daarvoor mee geschud had om de krant van het faillissement te redden. Zonder al te nostalgisch te worden: het waren tijden waarin mensen op onironische wijze geëngageerd waren en zich oprecht identificeerden met wat ze Waar en Juist vonden. Toegift aan de meer cynische lezers: het is waar dat al dat engagement niet buitensporig veel heeft opgeleverd, maar dat is een ander verhaal.
Soit, we wijken af en dat is niet de bedoeling. Kort en krachtig moeten we zijn, de lezer blijft niet hangen bij zoveel goedkoop sentiment. Ook toen ik het huis uit was ben ik De Morgen blijven lezen. Niet dat ik zelf altijd een abonnement had, maar er was altijd wel iemand die ik kende of een huisgenoot die dat wel had. Of we namen collectief een abonnement of ik kocht losse nummers. Om maar te zeggen: De Morgen is gelijk een oud lief van mij. De laatste jaren zagen we elkaar vooral online en in het weekend, maar toch. Al was de liefde na al die jaren wat bekoeld, er bleef een zekere genegenheid. De herkenning van de letterzetting bijvoorbeeld, die me lang noopte tot de uitspraak dat De Standaard vooral een saaie krant was.
Maar er waren ook ergernissen, zeker de laatste tijd. Niet alleen omwille van dat papierverspillende magazine dat uiteindelijk enkel een vehikel is voor advertenties van laaifstaail-gedoe (adverteren doet leven, ik begreep dat) maar vooral door de racistische blunders. De gorilla-Obamafoto’s waarop een halfslachtig excuus volgde. We hadden het collectief niet begrepen. De zin die stelde dat de redactie van De Morgen dacht dat “racisme in deze tijden en in deze maatschappij” helemaal niet meer aanvaard was en hen dus deed besluiten dat die “satire” wel zou passeren zindert nog na. Ik kon er niet bij hoe wereldvreemd, hoe afgesloten van de echte wereld zo’n redactie dan wel niet moest zijn. Maar goed, zoals je een lief ook niet buitengooit omdat hij met een ander kuste, zo legde ik me neer bij dat sorry, not so sorry editoriaal. Omdat ik dacht dat de les geleerd was, en we met een schone lei terug van start konden.
Dit weekend was het opnieuw prijs: badinerend geneuzel over hoe ‘neger’ echt niet beledigend is op basis van etymologie (geeuw, die hadden we nog niet gehad). De hoofdvogel werd afgeschoten door sportjournalist Hans Vandeweghe. ‘“Op het gevaar af van racisme te worden beticht: Afrikanen kunnen zich geen zes weken concentreren op één doel. Dat is een empirische en statistische vaststelling. Als ze twee wedstrijden hebben gewonnen, zwermen de makelaars het hotel binnen, gevolgd door de groupies, gaat de druk van de ketel en weet de meegereisde tovenaar niet meer van welk hout pijlen te maken.” U denkt dat ik parafreer en overdrijf? Nope. In 2014 wordt dergelijke puur racistische nonsens nog altijd afgedrukt en verspreid.
En het spijt me: maar voor dat soort gore toogpraat wil ik niet betalen. Het kruipt me op dit moment zelfs onder mijn vel dat ik door middel van mijn lopende abonnement zelfs een klein deel heb bijgedragen aan de vergoeding van iemand die zulke prietpraat vertelt. Ik krijg het ook niet in mijn kop gestoken dat de redactie zo’n dingen laat passeren en al helemaal niet in het licht van de faux pas van de afgelopen maanden.
Tijd voor iets anders dus. Blendle bijvoorbeeld, dat wil ik wel eens proberen.
En voor wie er nog aan twijfelt: neen, De Morgen en ik, we zijn niet als goede vrienden uit elkaar gegaan.
