Dissonante stemmen in China en de EU

Dissonante stemmen in China en de EU

Nu de herdenking van Tiananmen er terug aankomt, toch bij ons (helaas niet in mainland China), loont het misschien de moeite om na te gaan hoe leiders in Europa en China protest framen. Ook al kun je beide politieke systemen niet over één kam scheren, er zijn wel wat gelijkenissen, me dunkt.

dinsdag 3 juni 2014 15:10
Spread the love

Zo hebben ze het in China in dat verband al een tijdje over
de ‘three evils’ – (religieus) extremisme, terrorisme en separatisme. EU-leiders – en bijvoorbeeld ook The Economist
 hebben het dezer dagen dan weer over het
gevaar van  ‘populisten en extremisten’,
om fascisten niet te noemen. Makkelijk
zat.

In China staat politieke stabiliteit nog steeds voorop, in
de eurozone heet het al een tijdje dat er geen alternatief bestaat voor een
grote (federale & technocratische) sprong voorwaarts, inclusief
noodzakelijke “structurele hervormingen”. En ‘al wie nie springt’  is een populist of een extremist.  Nu heb ik op 25 mei ook voor een radicaal-linkse
partij gestemd, Europees, maar vooralsnog beschouw ik mezelf niet als iemand
die de Europese gedachte niet genegen is. Alleen heb ik de gewoonte om uit te
kijken voor ik ergens in spring. En ik vermoed veel Europese burgers met mij.

Het is wel erg gratuit om alle Europese burgers die
proteststemmen uitbrachten tegen de huidige koers van Europa, weg te zetten als
extremisten en populisten, of als mensen die een achterhoedegevecht leveren
tegen neoliberale globalisering “die hoe dan ook”, Conchita Wurst-gewijs, “unstoppable” is. Of de grote groep
kiezers die hun kat stuurden helemaal te negeren, onder het motto ‘al wie nie komt heeft geen recht van spreken’.

Hoe Europese leiders dan wél moeten reageren op het,
toegegeven, wat diffuse signaal van de Europese kiezer, is een ander paar
mouwen, maar in elk geval is het een beetje al te makkelijk om een impliciet ‘cordon
sanitaire’ te vormen in het parlement rond al wat radicaal oogt, en voort te
doen met de, wat heet, “meer gematigde” en “pro-Europese” krachten – al is ‘gematigd’
erg relatief, afhankelijk van je ideologisch perspectief. Of pakweg Philippe De
Backer wel zo gematigd is, daar kun je over discussiëren.

Mij lijkt het integendeel tijd voor een ‘high level
taskforce’ om de overgang naar het einde van de euro ‘as we know it’ voor te bereiden, eventueel naar een kleinere
eurozone. Ik kan er niet bij dat er, meer dan zestig jaar geleden, al speciale
teams konden worden aangeduid om pakweg een atoombom in elkaar te steken, maar
dat het einde van de euro te veel collateral damage zou opleveren, en we er dus
niet wat experts op zouden mogen zetten. Blijkbaar heeft zelfs de technocratie
haar grenzen, als het niet in het kraam van de globale elite past.

Idem dito voor een ander ‘out of the box’-scenario, het op
grote schaal kwijtschelden van schulden – in een Europese schuldenconferentie,
zoals Tsipras die voorstaat. Dat brainstormen hoeft wat mij betreft niet
openlijk te gebeuren, maar een beetje vooruitziend Europees leadership zou die
alternatieven minstens moeten laten onderzoeken. En jawel, ik weet best dat
zelfs in Griekenland op dit moment geen meerderheid te vinden is voor de
uitstap uit de euro. Maar dat betekent niet dat je geen rekening moet houden
met dergelijk scenario, het lijkt me een beetje link om in deze omstandigheden alles
te zetten op verdere integratie, al of niet gefaciliteerd door ECB-beleid.

Dat, mr. Van Rompuy, lijkt me een constructief begin, om het
warrige signaal van de Europese kiezer ernstig te nemen.  Europa kan en moet terug “onze thuis” worden, zoals
je stelt, maar dan lijkt het me alvast essentieel om niet dezelfde fouten te
maken als de Chinese leiders – en elke écht dissonante stem weg te zetten als een
radicale extremist. 

take down
the paywall
steun ons nu!