De echte reden om blanco te stemmen
Opinie -

De echte reden om blanco te stemmen

Het is een strijd op het scherp van de snee. De twee kampen richten barricades op en nemen posities in. Ze nemen elkaar in het vizier. Nog een laatste verhitte discussie voor het startschot gegeven wordt. Het is oorlog. En waren er in een oorlog niet enkel verliezers? Neen, het is geen beschrijving van het fictieve debat tussen Bart de Wever en Elio di Rupo. Ook geen poging om een nieuw relaas te schrijven over de Groote Oorlog 100 jaar geleden.

woensdag 21 mei 2014 15:55
Spread the love

Het is niet meer dan een beknopte samenvatting van de discussies die mijn vooral virtuele (en echte) vrienden op Facebook hebben over de wenselijkheid van het blanco stemmen.

Aanleiding is de aankondiging van Bear Grills om blanco te gaan stemmen, een aankondiging die heel wat teweeg heeft gebracht.

 

Daarna zijn er twee duidelijk afgebakende kampen ontstaan in de hele discussie. Sommigen vinden de blanco-stem het ultieme wapen om de ontevredenheid over de politiek een stem te geven. Anderen vinden dan weer dat er te veel op het spel staat en dat een blanco stem een indirecte bijdrage is aan de overwinning van de grootste partij(en). Rechts, en vooral de N-VA, zouden hiervan profiteren.

 

In de hele polemiek gaan deze twee stromingen voorbij aan de echte drijfveer voor de blancostem, en dat is de grote desillusie van de (partij)politiek. 

Je hoeft geen geniale politocoloog of socioloog te zijn om vast te stellen dat weinig jongeren zich nog interesseren in de partijpolitiek. Er is zelfs een grote ontevredenheid over de manier waarop die wordt gevoerd.

 
 

Waarom?

 

Omdat politiek saai is. (Politici zijn dus saai). Omdat het toch niets uitmaakt. Omdat politici alleen maar loze beloftes maken. En als je het mij vraagt, omdat partijpolitiek onttrokken is aan vrijwel elke ideologische overweging. Partijpolitiek is probleemmanagement. Het inspireert niet meer. En wat nog tragischer is, qua standpunten zijn alle traditionele partijen het vrijwel overal met elkaar eens. Want is er nu een wezenlijk verschil tussen de grote partijen buiten enkele extra maanden werkloosheidsuitkering bij partij A, of de mogelijkheid tot enkele maanden vervroegd pensioen bij partij B?

Het is enkel in symbooldossiers dat er nog gescoord kan worden, en dat partijen zich kunnen profileren. Symbooldossiers die niets fundamenteels veranderen aan de aard van dit land. Geen enkele van die grote partijen heeft een echt nieuwe visie over de toekomst van dit land. En dat beseffen vooral jongeren. Het is daarom dat de zeventienjarige jongeman die Paul Magnette en Bart De Wever vertelde dat de jongeren hun interesse in politiek verloren in zijn school als held werd onthaald.   
 

Vervreemding

De vervreemding van de jongeren van de (partij)politiek is natuurlijk totaal  als je ziet dat er vooral in termen van overlast over ze wordt gepraat. De hele hetze rond de GAS-boete toont nog maar eens aan hoe de grijze politieke elite over de jongeren denkt. En hoe vervreemd ze wel niet zijn van de talloze leefwerelden van de jongeren.

 

Ik kan ervan meespreken. Ik raakte geïnteresseerd in de Belgische politiek – en verloor die interesse ook snel – ten tijde van de ‘gebeurtenis van de eeuw’: de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Als jongere moest ik jarenlang aanhoren hoe er gekibbeld werd over de erfenis van een culturele strijd die enkele generaties geleden plaatsvond, en waar ik totaal geen voeling mee had. Ik wil mezelf niet bombarderen tot spokesperson van een generatie jongeren, maar ik raakte enorm gedegouteerd door de Vlaamse politiek omwille van BHV. En ik was niet de enige.

 

Begrip, geen vooroordeel

 

In die zin apprecieer ik Bear Grills wel. Hij probeerde jongeren te politiseren, hij probeerde ze te betrekken in de politiek. Hij liet ze kennismaken met politici – al maakte hij een belabberde indruk met Filip Dewinter bijvoorbeeld. Maar hij liet jongeren praten over politiek. Hij creëerde een vibe.

 

Maar, en daar wringt het schoentje, politieke inzichten verkrijg je niet in een kort gemediatiseerd gesprek. Anders zouden duidingsprogramma’s als Terzake of Reyers Laat dat wel doen. Daar ging Bear Grills in mijn ogen de mist in. Hij was nooit echt kritisch voor de politiek als systeem – hooguit voor politici – en hij kwam ook nooit met nieuwe politieke inzichten.

 

En ook hij ging mee in het hele verhaal dat politiek draaide rond een gezellig gesprek en enkele oneliners. Maar politiek is veel meer dan dat. Een middelvinger uitsteken naar de huidige politiek is meer dan nodig. Is blanco stemmen een goed middel daarvoor? Ik betwijfel het. Maar ik heb er veel begrip voor. 

 

Ik stem in ieder geval bewust links op 25 mei, maar ik maak me weinig illusies. Ik hoop vooral dat we na 25 mei aan echte politiek zullen doen. Door te mobiliseren en te organiseren. Door subversief te zijn. Door aan burgerlijke ongehoorzaamheid te doen als het nodig. Die acties en die mobilisatie zijn veel waardevoller dan eender welke stem, blanco of niet.

 

take down
the paywall
steun ons nu!