Daarmee wordt haarscherp duidelijk wat de
eigenlijke inzet van de verkiezingen is: links versus rechts, vakbonden en burgerinitiatieven
versus VOKA en beleggerclubs, met de politieke partijen als woordvoerders
tussenin. De Vooruitgroep wil daarom de urgentie van een links pluralistisch
front in Vlaanderen benadrukken.

Laten we, zoals De Wever zijn rechtse
bontgenoten oproept om samen de armen te straffen en de rijken te belonen, links
aansporen om nu reeds samen de tegenbeweging te vormen die tussen 2014 en de
verkiezingen van 2019 cruciaal zal zijn.

Links pluralisme

Als de peilingen een beetje kloppen, dan zal
Groen er de volgende verkiezingen wellicht op vooruitgaan, ten koste van sp.a. Enige
frictie is dus voorspelbaar en begrijpelijk. Toch hebben zij elkaar nodig en
wij hun bondgenootschap des te meer.

Als Bart De Wever oproept om eerst een
Vlaamse regering te vormen om zo een hefboom te hebben voor de onderhandelingen
van de Federale regering, laten we dan linkse partijen alvast vriendelijk verzoeken
om nu reeds samen een vuist te maken in de vorming van die Vlaamse regering: deelname aan een rechtse regering principieel
weigeren en samen inzetten op een zo links mogelijke centrumregering.

Het failliet
voor progressief Vlaanderen bestaat er immers uit, dat links in de regeringsvorming
uit elkaar wordt gespeeld en uiteindelijk partijbelangen laat primeren. Alleen
samen kunnen zij het rechtse offensief weerstaan: samen uit, samen thuis.

Daarnaast is het even belangrijk dat een kleine
partij als PVDA+ de kiesdrempel haalt. Dat gaat weliswaar om slechts één zitje,
maar blijft een grote sprong over de hoge kiesdrempel. Zowel sp.a als Groen
hebben namelijk veel belang bij een linkse ideeënpartij die in ideologische rugdekking
voorziet en van onderuit politiseert.

Je hoeft het niet eens te zijn met al de
standpunten van die partij om te begrijpen dat deze symbolische stap belangrijk
is. Politiek
gaat ten slotte niet om partijen, maar om ideeën en het mobiliseren voor strijdpunten.
Dat is de inzet.

Wereldvreemd links

Links pluralisme serieus nemen, betekent dat de
veelheid aan linkse stemmen geen bonte stampei wordt waar rechts een
strategisch voordeel uit kan halen.

De exclusieve stemoproep voor sp.a van Caroline
Copers en Rudy De Leeuw van ABVV bijvoorbeeld, die deel uitmaken van het sp.a-partijbureau, vlak voor een intern ABVV congres over het belang van links
pluralisme, is een anachronisme dat een hedendaagse progressieve beweging zich
simpelweg niet meer kan permitteren.

Een democraat kan alleen maar betreuren
dat dit soort belangenconflicten, tegen het eigen interne collectieve overleg
in, imagoschade aanricht voor een organisatie die vandaag zo’n
grote verantwoordelijkheid draagt.

Hetzelfde geldt voor Patrick Develtere van ACW
die opriep de preferentiële band met CD&V te behouden, hoewel dat net de
gedoodverfde partner van N-VA is, een partij die ongemeen hard inzet op de
ontmanteling van de Christelijke vakbond.

De realiteit is echter dat opvallend
veel vakbondsmensen van zowel van ABVV en ACW op lijsten van Groen en PVDA+ staan
of oproepen Links te versterken. Dit soort engagement
illustreert dat links pluralisme in de praktijk een feit is: geen enkele partij
heeft het alleenrecht op middenveldorganisaties.

Age of Austerity

Als
we de economische, financiële, sociale en ecologische crisissen willen
beheersen, dan hebben we er als burgers alle belang bij dat we op mondiale,
Europese en nationale schaal kunnen optreden.

Precies daarom pleit De
Vooruitgroep in zijn nieuwe boek Wereldvreemd
in Vlaanderen
voor een meerschalig beleid: een
linkse politiek op Vlaamse of nationale schaal alleen is niet mogelijk. Ook linkse partijen en sociale
bewegingen moeten daarom verder leren kijken dan de Vlaamse kerktoren en in de
eerste plaats samen de sociaal-ecologische strijd voeren tegen het besparings-
en vermarktingsbeleid dat de Europese Unie ook de volgende jaren zal
doordrukken.

Want laat daar alvast geen twijfel
over bestaan: the Age of Austerity is
nog maar net begonnen. Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) moet
België 12,9 miljard euro besparen tegen 2018.

De Hoge Raad voor Financiën (HRF)
spreekt zelfs van 13,7 miljard tegen 2017, waarvan 12 miljard euro bij de
federale overheid en sociale zekerheid en 1,7 miljard bij de regio’s moet gehaald worden. De brutobesparingen zijn helaas nog hoger, omdat een aantal overheidsuitgaven, zoals
voor pensioenen en gezondheidszorg, verder zullen stijgen. 

Besluit 

Met dit vooruitzicht wordt een toekomstige
rechtse regering sowieso een colporteur van een neoliberaal EU-beleid, ook al
zit er een linkse partij bij die zich toch aan een nefaste compromiscultus wil
wagen.

Daarom heeft, samengevat, alleen een links pluralistisch verbond van
partijen en middenveld kans op slagen: samen oppositie voeren tegen de
afbraakpolitiek, zowel vanuit een centrumregering als daarbuiten, wetende dat
de eigenlijke machtsstrijd vandaag vooral een Europese aangelegenheid is.

Rechts weet helaas zeer goed dat
links de boot al een paar keer heeft gemist, vanwege onderlinge verdeeldheid,
vooroordelen en ideologische spraakverwarring. Een succesvolle progressieve
politiek in de eenentwintigste eeuw kan alleen maar sociaal, ecologisch en radicaal
democratisch zijn. Een links pluralistische samenwerking is daartoe een
noodzakelijke voorwaarde.

Stel dat we de kiezer zouden oproepen om voor sp.a,
Groen of PVDA+ te stemmen en die samen 33 procent van de stemmen halen, dan is links
aan zet om samen met CD&V een Vlaamse en Federale Regering te vormen. Dan kan
Koen Geens meteen in de praktijk aantonen dat CD&V geen centrumrechtse
partij is.

Ondertekenaars:

Luce Beeckman (UGent), Jan Blommaert
(Universiteit Tilburg), Eric Corijn (VUB), Pascal Debruyne (UGent), Lieven De
Cauter (KUL), Herman De Ley (UGent), Eric Goeman (ATTAC), Chris Kesteloot
(KUL), Ico Maly (RITS Brussel), Francine Mestrum (Global Social Justice), Mark
Saey (filosoof), Eric Swyngedouw (UManchester), Robrecht Vanderbeeken (Victoria
Deluxe), Johan Van Hoorde, Karim Zahidi (UA) en andere leden van De
Vooruitgroep.