Onderschrift

De schoonmoeder aller verkiezingen

De mens is een eigenaardige diersoort, maar dat wist u ongetwijfeld al. Waarom vinden we bijvoorbeeld het hier en nu steeds het allerbelangrijkste wat er ooit is gebeurd in de gehele geschiedenis van de mensheid?

woensdag 23 april 2014 14:42
Spread the love

De mens is een eigenaardige diersoort, maar dat wist u
ongetwijfeld al. Waarom vinden we bijvoorbeeld het hier en nu steeds het allerbelangrijkste
wat er ooit is gebeurd in de gehele geschiedenis van de mensheid? Waarom staren
we met andere woorden toch altijd zo naar onze eigen navel? Ons collectieve
geheugen is schijnbaar onderhevig aan een omgekeerd Pinokkio-effect: bij elk
nieuw verzinsel wordt het merkbaar korter.

Zo zijn elke Olympische Spelen opnieuw de belangrijkste
ooit. Geen enkele IOC-voorzitter die het aandurft ooit iets anders te
verkondigen. Toen Amerika in 1991 Irak aanviel als reactie op de invasie in
Koeweit werd deze Golfoorlog zelfs ‘de moeder aller oorlogen’ genoemd.
Gemakshalve werden de desastreuze gevolgen van – ik noem maar wat – beide
Wereldoorlogen en de oorlogen in Korea en Vietnam even onder het bommentapijt
geveegd.

Welke mechanismen zorgen ervoor dat we de actualiteit
telkens zwaarder laten wegen dan gebeurtenissen in het verleden en de toekomst?
Hoe komt dit collectieve waanidee tot stand? Het zou te makkelijk zijn om de
schuld in de schoenen van de media te schuiven. Er is duidelijk meer aan de hand.
Het zijn immers niet de media die geld pompen in steeds grotere shows voor het
Eurovisiesongfestival, steeds meer prestigieuze Olympische Spelen en meer
megalomane Wereldkampioenschappen Voetbal. De bal is rond en de cirkel ook,
waardoor het waanidee gek genoeg in vele gevallen toch realiteit wordt. Het
zijn dus ook effectief vaak de grootste Olympische Spelen ooit. Maar toch
voornamelijk steeds de duurste.

Hetzelfde fenomeen doet zich trouwens voor in de politiek.
Elke verkiezing opnieuw wordt er gesproken over de ‘moeder aller verkiezingen’.
De politiek schijnt er vele moeders op na te houden die we even snel weer
vergeten. Met de verkiezingen van 25 mei in zicht, duiken ook nu weer de eerste
‘moeders’ op in de media. Hoe komt dat toch? Zou het kunnen dat het eigenlijk
niet echt zo is? Dat we alleen maar met zijn allen doen alsof? Dat het binnen
enkele weken eigenlijk niet de moeder aller verkiezingen zijn, zelfs
niet de zatte nonkel aller verkiezingen, maar hoogstens het ambetante
roste
achterneefje met de beugel aller verkiezingen? Alleen komt dat
natuurlijk iets minder spectaculair over. Daarom worden ook deze verkiezingen
door die dekselse kleermakers van politiek en media een aura van belangrijkheid
aangemeten. Als we allemaal samen maar vaak genoeg herhalen dat deze
verkiezingen heel belangrijk zijn, dan geloven we dat op den duur en gaan we er
ook naar handelen. Is het misschien zo iets?

Persoonlijk denk ik eerder dat het andermaal de schoonmoeder
aller verkiezingen worden. Net zoals het zondagse familiebezoek toch altijd een
beetje als een verplicht nummertje aanvoelt, verloopt het bezoek aan de hoogmis
van de democratie voor de meesten onder ons niet geheel van harte. De sfeer
situeert zich meestal ergens rond het vriespunt. De gezichten zijn lang, de
gesprekken kort.

Zelf vind ik dat een beetje raar want mogen moeten
gaan stemmen vind ik zowat het grootste voorrecht dat we hebben. En ik geef
grif toe dat het moeten misschien niet had gemoeten, maar zo weet je
tenminste wie er allemaal in je straat woont. Dus stop alsjeblief het gezeik
over vroeg moeten opstaan en zoek niet langer naar excuses om toch maar geen
bijzitter in een stem- of telbureau te moeten zijn. Wees gewoon blij dat je
eens om de paar jaar je burgerrechten mag uitoefenen.

Veel kans dat het uiteindelijk alsnog de carnavalste
aller verkiezingen worden, want met Kris Peeters in 3D, Bart De Wever in
pandapak en Maya Detiège in marcelleke wordt de stoet ik-doe-alles-voor-2-minuten-aandacht-malloten
stilaan indrukwekkend. Ik voorspel trouwens nu al dat hofnar Laurent Louis met
grote meerderheid van stemmen tot Prins Carnaval verkozen wordt, waarna Filip
hem zal benoemen tot koninklijk performateur.

Mij kan u op 25 mei gewoon vinden in stembureau 102. Als u
vriendelijk goeiedag zegt bij het binnenkomen en uw pas klaar houdt, krijgt u
van mij maar liefst drie verschillende stembrieven. Die mag u kleuren naar
believen, maar gelieve ze terug te geven eens u klaar bent. Laat u maar eens
goed gaan! U mag zelfs uw schoonmoeder meebrengen.

Peter D’Herde 

Freelance redacteur en communicatiemens. Meer
bijdragen op http://peterdherde.wordpress.com

take down
the paywall
steun ons nu!