Interview, Nieuws, Europa, Samenleving, Politiek -

Spaanse indignados: “We staan sterker dan ooit”

Op 22 maart betoogden twee miljoen Spanjaarden in Madrid. In de week volgend op die massabetoging vonden er in Madrid en elders vele acties plaats. Hiermee lijken de Indignados terug. Dewereldmorgen.be had een gesprek met Miguel Ongin, deelnemer aan de protesten.

dinsdag 1 april 2014 15:10
Spread the love

In ons land werd weinig aandacht besteed aan de weer opflakkerende protesten in Spanje. Nochtans stelt Miguel Ongin dat de mars van 22 maart historisch kan worden genoemd: “Het was een
ongezien succes. Ongeveer twee miljoen mensen liepen door de straten van
Madrid.”

“De regering deed er alles aan om de protesten te minimaliseren. Volgens
El País, bijvoorbeeld, waren er maar 50.000 mensen aanwezig op de betoging. Een
regelrechte leugen. De waarheid is dat dit één van de grootste betogingen was
die Spanje gekend heeft in de laatste decennia. Qua opkomst was de betoging van
22 maart vergelijkbaar met de solidariteitsmars na de aanslagen op de metro van
Madrid. En dat wil wat zeggen.”

“De mars van 22 maart was een culminatiepunt. Het
was het samenkomen van verschillende voettochten die over heel Spanje richting
Madrid trokken. Die voettochten waren erg mobiliserend en inspirerend. Niet
alleen voor de deelnemers eraan. Ook de lokale bevolking werd op die manier bij
de protesten betrokken.[i]

“Na een dag stappen, werden in de steden en dorpen
waar we halt hielden open volksvergaderingen gehouden. Daarop waren alle
bewoners welkom. De respons was steeds groot. De enige tegenwerking kwam van
rechtse burgemeesters die niet wilden dat we hun stad aandeden. Daarom was het
soms moeilijk om een slaapplaats te vinden.”

Voortdurend protest

De mars van 22 maart mag dan wel een culminatiepunt
zijn geweest, het betekende geenszins het einde van de protesten, verzekert Ongin: “De dagen na de betoging van
22 maart waren er nieuwe betogingen en volksvergaderingen in Madrid. Een deel
van de betogers trok naar de beurs in een poging die te omsingelen. Daarnaast
werd er actie gevoerd aan de rechtbanken. Uit steun met de betogers die de
dagen voordien werden opgepakt.”

“Deze protesten waren de vonk voor een hele reeks
van nieuwe acties. Niet alleen in Madrid, maar in heel Spanje. Onder andere in
Valencia en Barcelona werden pogingen ondernomen om opnieuw kampen op te zetten
op de centrale pleinen. Doorheen de week werden universiteiten bezet. Als
klap op de vuurpijl vond er een 48 urenstaking van studenten plaats. Hun
oproep werd massaal opgevolgd.”

Repressie en geweld

“Eén van de grootste problemen waar we in Spanje mee
te kampen hebben is de ruwe politierepressie.[ii]
Onder meer de universiteiten werden deze week op heel gewelddadige wijze
ontruimd. Vele bezetters werden opgepakt. Tijdens één van de acties werd een
bevriende fotograaf hardhandig aangepakt. Zijn verwondingen waren van dien aard
dat hij naar het ziekenhuis moest. Niemand blijft gespaard van de repressie.[iii]

“Het geweld van de politie werkt provocerend en lokt
soms tegengeweld uit bij de actievoerders. Maar ik wil benadrukken dat wij
blijven inzetten op geweldloze actievormen. Sinds het begin hebben de
indignados geopteerd voor geweldloze ongehoorzaamheid door middel van sit-ins,
bezettingen en stakingen. We willen dat zo houden. Temeer omdat we streven naar
een beweging die zo inclusief mogelijk is. Onze volksvergaderingen staan
principieel open voor iedereen. Geweld is echter iets wat afschrikt en de
volksmobilisatie ondermijnt.”

Terug van nooit weggeweest

In de (Belgische) media heerst de perceptie dat het
succes van de indignados na 2011 snel taande. Maar dat verhaal strookt
niet met de werkelijkheid volgens Ongin: “Eigenlijk is de beweging van de
indignados nooit weggeweest. Ze heeft gewoon doorheen de jaren haar
actieterrein verlegd.”

“De eerste golf van protesten in mei 2011 was
algemeen van aard. Ze richtte zich tegen de politiek en het economisch systeem
in het algemeen. Gaandeweg zijn we ons meer gaan inlaten met de concrete
gevolgen van het besparingsbeleid.”

“Binnen de protestbeweging zijn verschillende
‘sectoren’ opgericht, die zich liëren met specifieke groepen, getroffen
door de besparingen. Er is bijvoorbeeld een sectie die zich specifiek
bezighoudt met onderwijs, een andere met gezondheidszorg, uithuiszettingen,
enzovoort. Ikzelf heb me vooral ingezet op vlak van coördinatie tussen deze
verschillende sectoren.”

Structuur en verankering

“Deze evolutie in de protestbeweging zorgt ervoor
dat de indignados van nu niet langer vergelijkbaar zijn met die van 2011. We
zijn veel sterker georganiseerd en zijn tegelijk veel sterker verankerd in de
samenleving.”

“In feite hebben we een drievoudige structuur. Ten
eerste zijn er de lokale groepen die functioneren per stad of per wijk. Zij
organiseren plaatselijke volksvergaderingen. Ten
tweede zijn er de vermelde sectoren die zich focussen op de reële
gevolgen van het besparingsbeleid. Zij werken ook via een systeem van
volksvergaderingen, maar proberen een meer politieke vertaling te geven aan de
grieven van mensen.”

“Ten derde is er een echte politieke vertaling van de
beweging. Spanje kent twee nieuwe partijen, ontsproten zijn uit het protest
van de indignados. Er is partido X en podemos. Zij proberen de almacht van de
huidige politieke klasse te doorbreken. Voorts trekken ze ten strijde tegen de
wijdverbreide corruptie binnen de politiek en tegen de steeds repressievere
wetgeving die politieke en sociale actie criminaliseert.”

“Binnen de beweging rijst het besef dat we via
kleinere, effectieve acties, een verankerde structuur en een politieke vleugel,
meer kunnen verwezenlijken dan via louter demonstreren. We willen echt een
tegenbeweging creëren die genesteld is in alle structuren van de samenleving.”

Land op de tweesprong

Wanneer ik vraag naar hoe Migue Ongin de toekomst ziet,
twijfelt hij even. Zijn eigen engagement vloeit voort uit hoop en optimisme. Tegelijk ziet hij Spanje afglijden naar een ondemocratische en autoritaire
staat:

“De grote partijen hebben hun legitimiteit bij een
groot deel van bevolking verloren. Er is een steeds lagere opkomst bij
verkiezingen en het gevoerde beleid geniet nauwelijks steun. Maar het is
moeilijk om via electorale weg verandering af te dwingen in Spanje. We zitten
met een electoraal systeem dat de grote partijen bevoordeelt (Partido Popular
en Partido Socialista Obrero Español,
nvdr). Bovendien vindt er constante manipulatie plaats van de publieke
opinie. Spanje is een democratie nauwelijks die naam waardig.”

“Ik zie twee mogelijke scenario’s voor Spanje. Ofwel zullen we verdergaan op
de weg die we nu zijn ingeslagen. Dat wil zeggen: verder opschuiven in de
richting van een corrupt, repressief en autoritair systeem. Ofwel zullen we
verandering van onderuit creëren. Echte verandering.”

“Ik ben zelf optimistisch wat betreft die verandering. Nog nooit werd de beweging
gekenmerkt door zoveel eenheid.”

“We hebben een bijzonder sterk platform en
werken steeds meer samen met vakbondsafdelingen en sociale bewegingen. Het
bewijst dat onze manier van werken – het opbouwen van de beweging via een
netwerk van volksvergaderingen – wel degelijk efficiënt is. En via partido x en
podemo hebben we nu ook een politieke tak. Er is iets aan het bewegen. We staan
sterker dan ooit.”


[i]
Het Engelstalig manifest van 22M kan je hier lezen: http://marchasdeladignidad.org/objetivos/manifiesto/manifesto/

[ii]
Enkele beelden van het repressieve optreden van politiediensten tegenover
journalisten vind je hier: http://periodismohumano.com/sociedad/comunicacion/siete-periodistas-heridos-por-policias-al-fotografiar-una-detencion.html

[iii]
Foto van de verwondingen van de fotograaf: https://twitter.com/Suysulucha/status/450227962898837504

take down
the paywall
steun ons nu!