Soft

Tot verbijstering van velen werd hun bezorgheid door de bevoegde schepen, Nabilla Ait Aoud van de N-VA, zonder een zweem van empathie van tafel geveegd.

“Personeelsleden zijn ook afwezig wegens vakantie, loopbaanonderbreking, zwangerschap of ziekte”, aldus de schepen. “Het ziekteverzuim is met acht procent zeer hoog. Als de kinderverzorgsters minder ziek zouden zijn, dan zou er helemaal geen probleem meer zijn.”

Zo hard gaat het er dus aan toe in de zachte sector, heden ten dage. Nooit gesnapt overigens wat er zo zacht is aan de zorgsector. De term moet bedacht zijn door iemand die nooit zorg heeft gedragen voor een ander levend wezen, laat staan voor een veelvoud daaraan.

Weinigen weten het, maar ooit, niet eens zo lang geleden, ving ik een jaar lang een handvol baby's en peuters op in mijn huis, kwestie van mijn bloedeigen jongste een jaar langer in mijn buurt te kunnen houden zonder het hele gezin te laten verhongeren. Het klonk vanzelfsprekend. Ik wist hoe dat werkte, zo’n uk verzorgen. Nu heb ik een gevarieerd, zelfs eclectisch cv, waarop menig pittig takenpakket prijkt. Maar nooit had ik vermoed dat het zweet bij momenten van mijn kromgedragen rug zou druipen; dat ik om drie uur in de namiddag plots zou beseffen dat ik nog niets gegeten had; dat ik er niet in zou slagen om gewoon even naar de wc te gaan, al helemaal niet zonder op de voet gevolgd te worden door kruipend en waggelend gebroed; dat ik om 18u ‘s avonds, na het puin ruimen en fruitpap van de vloer schrapen, als een wrak zou neervallen.  

Sindsdien koester ik een diep respect voor iedereen die dagelijks zorgt, voedt en troost. Een respect dat blijkbaar niet door iedereen gedeeld wordt. We beschouwen onze kinderen als het dierbaarste wat we hebben, maar voelen maar weinig waardering voor wie zich met hen bezighoudt terwijl wij onze drukke en economisch noodzakelijke activiteiten uitoefenen. We eisen dat aan al onze pedagogische wensen en behoeften wordt voldaan, maar kunnen het blijkbaar niet opbrengen enig inlevingsvermogen te tonen wanneer de mensen die meer tijd doorbrengen met onze kinderen dan wijzelf ook noden blijken te hebben.

Het idee dat de mensen die elke dag voor een ridicuul loon andermans kinderen verzorgen zelf ook wel eens vakantie nemen, kinderen op de wereld zetten of ziek worden, net als u en ik, blijkt voor sommigen niet meer of minder dan een ‘ongemak’, een ‘obstakel’ op de weg naar een efficiënte en rendabele kinderopvang.

Waarom iets als zorg voor mensen überhaupt rendabel moet zijn, het is een vraag die we ons al lang niet meer stellen.

De houding van een schepen die luidop zegt wat vast wel meer mensen denken, die zegt veel meer dan we willen weten over hoe er over arbeid en zorg wordt gedacht, en in het bijzonder over hen die arbeid verrichten. Het gaat al lang niet meer over de waarde van de arbeid of over het belang van zorg; niet over de waarde van werk en zorg voor de samenleving en al evenmin over de waardigheid van arbeid voor wie werkt. Wat telt zijn enkel nog kosten en baten. Die warme samenleving die ons her en der wordt beloofd, die is vast niet voor meteen.