Je hebt niet het juiste profiel, de ervaring ontbreekt, desalniettemin wensen ze je toch veel succes bij je zoektocht. Elke jongere die naar werk zoekt kent de clichés. Ondertussen word je langs alle kanten overladen met goede raad. “Dat het wel goed komt en dat je de moed niet moet opgeven”, daar is iedereen het over eens. Daar zit je dan. Je besluit het over een andere boeg te gooien. Uiteindelijk, werk is werk en vooral geld is geld.
Op maandag werd ik enthousiast opgebeld, een lichtpuntje. Ik had gesolliciteerd voor een job op bachelorniveau. De junior recruiter, zo stelt ze zichzelf voor, merkte op dat de job onder mijn niveau is. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ik daar al lang geen probleem meer mee heb. Daarop werd ik uitgenodigd voor een verkennend gesprek op het interimkantoor. De afgelopen maanden heb ik me vaak aan persoonlijksheids- en competentietests onderworpen.
Deze keer moest ik mijn karakter associëren met beroemdheden én citaten van Boeddha. Ik vroeg maar niet wat de relevantie is. “Maar wat wil je echt niet doen?” Ik wil niet in de telesales. De junior recruiter keek meewarig. “Van uw profiel hebben we er hier veel liggen, meneer, ik zal kijken wat ik kan doen.” Plots was niets meer onder mijn niveau. Een paar weken terug stelde een andere recruiter me “dé ideale startersfunctie” voor, ik moest ’s nachts bankrekeningen controleren. “Een beetje zoals in CSI Miami”, probeerde ze me nog warm te maken.
Ik heb twee masters op zak, toegegeven, geen van beide is gericht op een directe job, dus ik wist dat het moeilijk ging worden. Toch heb ik al een paar keer dicht bij een job gestaan. Echter, zeven maanden later en een uitnodiging van de RVA rijker, twijfel ik meer dan ooit aan mezelf. Ik heb hoog gemikt, heb mijn eisen vlug bijgesteld en nu blijk ik overal tussen te vallen. Ik heb géén ervaring , maar té veel diploma’s. De VDAB consulente raadde me, hoewel het tegen de regels is, aan om het via vrijwilligerswerk te proberen. Dat ik zo geen geld verdien, moest ik er maar bij nemen.
Het onbegrip groeit. Hoe kan ik nu nog steeds geen werk hebben? Kan ik überhaupt wel iets? Had ik het niet allemaal anders moeten aanpakken? Die grote onderscheidingen en die mooie stage blijken niets waard op de huidige arbeidsmarkt. In veel landen vallen ze achterover als je zegt dat je twee masters hebt, in Vlaanderen mompelt de goegemeente dat ze er de straten mee kunnen leggen. Er is iets fundamenteel fout met het systeem, iedereen moet een diploma hebben, maar die diploma’s worden niet meer naar waarde geschat. Dat creëert een dubbele situatie waarbij jobs voor lager geschoolden ingevuld worden door gediplomeerden. Echter, het komt van twee kanten, enige zelfkritiek mag. Vooral in de Politieke, merkte ik dat heel wat jongeren gewoon vlug een master willen halen. Het feit dat faculteiten worden gesubsidieerd op het aantal afgestudeerde studenten werkt dit enkel in de hand.
Het probleem wordt niet op een structurele manier aangepakt. Werkgevers worden amper gestimuleerd om jonge werknemers aan te nemen. De VDAB gokt op private samenwerkingen zoals het Generatiegeschenk. Een initiatief waarbij een werknemer die binnenkort op pensioen gaat een nieuwe werknemer opleidt. Ik probeerde het, mijn match was een 59-jarige man die zogezegd journalist was bij de NMBS en waar ik nooit meer iets van vernomen heb.
Ondertussen wordt jeugdwerkloosheid een hype; de kranten staan vol over de verloren generatie en er kwam een tv programma met de prachtige titel “Ooit komt het goed”. Blijkbaar, als je een job wil, moet je nu gewoon zo veel mogelijk opvallen. Ik begrijp de ironische ondertoon wel, maar ik heb het moeilijk met die boodschap. Bedrijven die meer dan duizend likes op de facebookpagina krijgen, beloven een betaalde stagiair aan te nemen.
Neoliberalisme ten top, werkloosheid wordt commercieel uitgebuit, terwijl werkloze afgestudeerden, de maatschappij niets kosten, want we hebben geen recht op een uitkering.
