Nieuws, Maatschappelijk verantwoord ondernemen, Jonge ondernemers, Duurzaam ondernemen, Individuele vrijheid en ondernemerschap - Floris Cavyn

Anders ondernemen: koffie drinken en fietsen kopen in Bar Bidon

Bij het woord ondernemer denken we al te gauw aan blanke mannen in maatpak die uit zijn op snelle winst. Nochtans zijn er tig voorbeelden van mensen die het anders aanpakken. Zij richten bijvoorbeeld een onderneming op om bij te dragen aan een beter milieu of aan het maatschappelijk welzijn. Wij zetten deze week vijf van dit soort ondernemingen in het zonnetje. Vandaag: Bar Bidon, de koffiebar waar je fietsen kan kopen.

dinsdag 11 maart 2014 12:20
Spread the love

‘Dat moet zo záááálig zijn!’ Annelies Browaeys zit aan de lange zwarte tafel van haar koffiebar, op de hoek van de Bisdomkaai en de Sint-Jacobsnieuwstraat, Gent. ‘Ik wilde de bar eerst Gitane noemen. Ja, ik weet het, dat was een sigarettenmerk. Helemaal fout. Maar het slaat ook op zwerfster, nomade. En daar herken ik me helemaal in.’ Haar blauwe ogen verglazen terwijl ze het vertelt. Gitane zou het worden… tot een vriendin haar vertelde dat er in Gent net een eetcafé was geopend met die naam. ‘Shit!’ Ze ging voor haar tweede keus en heeft er nog geen moment spijt van. ‘Het is de perfecte link tussen fietsen en drinken.’ Welkom in BIDON, Coffee & Bicycle.

DeWereldMorgen.be

BIDON onderscheidt zich van de ‘reguliere’ koffiebar door zijn concept. Naast koffie verkoopt Annelies dus ook… fietsen. Verspreid over de grote open ruimte bepalen retrofietsen mee het interieur.  ‘Ik ben eigenlijk 80% horecazaak en 20% fietsenzaak. Dat is de verhouding. Bovendien heb ik maar drie merken (Pashley, Cooper, Tokyobike), en ben ik de enige in Gent die deze fietsen verkoopt. Over heel België zijn er ook maar drie handelaren. Het is dus vrij exclusief.’

Wat er dan zo ‘záááálig’ is? ‘Elke dag met de fiets of te voet naar het werk. En je eigen koffiebar runnen, natuurlijk!’ Ze zag ze elke dag lopen. De mannen en vrouwen, de romantische zielen die ervan droomden koffie te zetten, melk te stomen, cakes te bakken, taarten aan te snijden, verse munt of gember te overgieten met kokend water. Om het af te werken met een schijfje citroen. ‘Speculaasje, meneer?’

Annelies vatte de koe bij de horens, ‘als een roekeloze cowboy’.

‘Ik had het idee in mei 2013, volgde een Barista-opleiding in juni, en opende mijn eigen zaak in oktober. Waanzin!’ Ze kan het zelf amper geloven. De verbazing is nog steeds van haar gezicht af te lezen. Ook haar vrienden verklaarden haar voor gek toen ze met het idee op de proppen kwam. ‘Maar kijk, we zijn enkele maanden verder, en de zaak draait fantastisch.’ Ze grijpt onmiddellijk de tafel vast en kijkt me met opengesperde ogen aan. ‘Hout vasthouden…’

DeWereldMorgen.be

Kijk, mama, zonder handen

Voordien werkte Annelies als retailmanager voor een Belgisch klerenmerk. Ze zat in steden als Brussel, Antwerpen, Amsterdam en Parijs, en stond vaak in de file. ‘Ik heb altijd in de mode gewerkt, maar overal waar ik kwam, zocht ik de koffiebars op. Ik was bezeten.’ Het plan voor de koffiebar sluimerde al in haar hoofd, maar ze was nog op zoek naar een concept.

De wereld die ze goed kende – mode – leek haar in eerste instantie vrij evident, maar ‘het is echt niet het moment om een kledingzaak op te starten. Ik wil het iedereen afraden. Echt geen goed idee.’ Kunst misschien? Als afgestudeerde kunsthistorica lag ook dat voor de hand. ‘Ik dacht aan tijdelijke tentoonstellingen, maar er zijn al zoveel galerijtjes in Gent die inzetten op jong talent.’ En toen las ze een klein artikel in Vogue – ‘da’s zo’n modeboekske‘ – over look mum no hands!, een koffiebar in hartje Londen die naast koffie ook fietsen verkocht. ‘Dat is het! In Gent. Koffie en velo’s!’

Tijdens het gesprek worden we geregeld opgeschrikt door het harde sissende geluid van de steamer. Whooooshshshshsh! Melk wordt schuim. Annelies is trots op haar machine. Ze kon die kopen ‘met korting’ van een meisje die eerder haar kans waagde in de Dansaertstraat in Brussel. Toen ze zwanger werd, leek de koffiebar haar niet langer romantisch. Alles voor het kind. Intussen bezit Annelies het indrukwekkende gevaarte, wat ze zelf de ‘Rolls-Royce’ onder de koffiemachines noemt. Het is de motor van haar zaak. Dit ding houdt de boel draaiende.

‘Toen ik de deuren opende in oktober kon ik vier maanden rekenen op een Barista-specialist. Hij heeft me veel geleerd, maar intussen is hij vertrokken op wereldreis. Ik stond er plots alleen voor. Ik had helemaal geen ervaring in de horeca en heb het vooral fysiek onderschat. Zo zwaar! En ik heb geweend ja, meermaals. Eén keer vielen mijn tranen in een verse fruitsap die ik maakte voor een vriendin die langskwam. Ik was compleet uitgeput. Maar al doende leert men. Gelukkig ben ik nu beter georganiseerd en loop ik niet langer achter de feiten aan.’

DeWereldMorgen.be

Gewoon doen

Haar businessplan was oorspronkelijk niet meer dan wat krabbels op een A4’tje. Als je vandaag wil ondernemen moet je er als een ‘roekeloze cowboy’ invliegen. ‘Anders doe je het gewoon niet.’

‘Ik ben heel empirisch aangelegd, moet alles zelf ontdekken. En veel heb ik er niet over nagedacht. Het enige wat ik in mijn achterhoofd hield, was de bank. Hoeveel geld heb ik minimaal nodig? Stel dat ik over kop ga, wat is mijn persoonlijke last achteraf? Ik heb uiteindelijk superweinig geleend. Dat is een groot verschil met wat sommige andere mensen doen. Als ik die bedragen hoor, krijg ik al stress. Daarom heb ik ook een bvba opgericht. Alleen. Je hebt natuurlijk altijd grote ondernemers die willen investeren in jonge mensen die keihard willen werken, om dan vijf jaar later hun deel te incasseren. Uhuh! Niet met mij! Ik ga niet werken voor een ander. Dit is mijn ding.’

Gelukkig heeft ze een goede boekhouder. ‘Die heeft me gezegd dat ik een kasboek moest kopen in de AVA. Hij is toen één keer langsgekomen om me uit te leggen hoe zo’n ding werkt. Heel simpel eigenlijk. Voor de rest hebben we niet zoveel contact, ik denk één keer per maand. Ik ben ook niet langs geweest bij UNIZO of iets dergelijks. Het ging allemaal zo snel!’

Haar ervaring als retailmanager kon ze wel gebruiken. Ze weet hoe ze een ‘winkel’ moet runnen, hoe ze de planning moet aanpakken en met contracten moet omgaan. BIDON is te groot om alleen uit te baten. Daarom werkt ze momenteel met een full- en een parttime en in de weekends komt er een jobstudent bij.

Ook op vlak van communicatie deed ze geen al te grote inspanningen. Alles liep vanzelf. Ze kocht de domeinruimte op voor haar website die niet meer is dan een statische pagina met de openingsuren en het adres. Wel vroeg ze een vriendin om het logo te ontwerpen. Ze kreeg twintig mogelijkheden voorgeschoteld, ging er eens over met haar vinger en koos er eentje uit. ‘Voila!’ Dezelfde vriendin verzorgde ook de lay-out van het menu, van de businesskaartjes en van de klantenkaart. ‘Dat vind ik wel belangrijk. En op dit moment heb ik niet meer nodig.’

Ze prijst zich gelukkig dat haar koffiebar wel wat weerklank vond in lokale en regionale pers. En ze verscheen op het VRT-programma Lust for life. ‘Dat is een superreclame. Ik heb veel pers gehad, maar er eigenlijk niets voor gedaan. Er was zelfs geen officiële opening. De deuren gingen in alle stilte open. Op een ordinaire dinsdag. Ik wilde niet iets opzetten dat helemaal fout kon lopen. De stress gierde nu al door mijn lichaam.’

Waar ze wel de nodige aandacht aan besteed, is de facebookpagina van BIDON Coffee & Bicycle. De likes groeien gestaag aan en ze zorgt er voor dat ze geregeld een bericht of een foto plaatst. ‘Ten minste elke twee of drie dagen. Sociale media leeft enorm. Ik speel gewoon in op de mogelijkheden die het me biedt.’

DeWereldMorgen.be

Pompstation wordt fietswinkel

Koffie en fietsen. Eenmaal Annelies het concept voor haar koffiebar had gevonden, bleef ze niet bij de pakken zitten. Samen met haar broer – die een bedrijfje runt in stalen kabels en ook de fietsindustrie bedient – ging ze naar EUROBIKE in Friedrichshafen, de grootste fietsenbeurs van Europa. Daar kocht ze haar fietsen die nu prijken in BIDON. ‘Ik ben nogal fan van retro en de oude koersfietsen zijn weer helemaal in.’

Toen haar zaak openging, wilde ze ook als fietsenmaker aan de slag, maar ze stapte al vlug af van dat idee. ‘Het was niet te doen. Ik heb ook geen stockageruimte. Waar moet ik met al die fietsen naartoe? Het was gewoon niet haalbaar. Ook financieel niet. Nu is het enkel nog service en verkoop.’

Het ontstaan van BIDON heeft veel te maken met het pand waarin het zich bevindt. De enorme vensters rijken tot het plafond en kijken uit op de vernieuwde Oude Beestenmarkt en aan de andere kant op het toekomstige water. Dit is de plek waar Gent de Reep opnieuw wil openleggen. ‘Ik kwam hier eerder toevallig terecht toen de vzw Huiskamer Ernest hier een pop-up bar had geïnstalleerd. Toen ik binnenkwam, vond ik het dadelijk de max. En ik wilde weten wanneer het vrijkwam. Binnen twee weken. Toen ik hen vroeg of ik het nummer van de eigenaar kon krijgen, vertelde ze me dat hij aanwezig was. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af om mezelf voor te stellen. Hij was gecharmeerd door het idee, en verkoos mij boven een restaurant en een keukenzaak die ook aasden op het pand.’

‘Zonder dit pand was het nooit zo snel gegaan. Ik geloof echt dat deze plek mij gekozen heeft.’ Annelies was onder de indruk van het vele natuurlijke licht en de industriële look van de ruimte. Dit was ooit een pompstation. In de gepolijste zwarte vloer zie je nog de roosters en de deksels met het opschrift ‘intercepteur d’essences et d’huils‘. Het draagt bij tot de algemene sfeer van de koffiebar, annex fietsenwinkel.

Krantenpiet

Annelies’ liefde voor retro vind je ook terug in de tafels en de stoelen, de lampen en de barkrukken. ‘Ik heb het meubilair eigenlijk in consignatie. Alles is dus te koop. Daarvoor werk ik samen met twee ontwerpers. Dat geeft voor beide partijen voordelen. Zij hebben een gratis showroom, en ik heb stoelen waarop mijn klanten kunnen zitten. Stel je voor dat je dit allemaal moet kopen! Dat is een fortuin! Ik had mijn zaak nooit kunnen openen.’

Het publiek dat de stoelen bezet is vrij divers. Ik zie zowel jong als oud, toerist als Gentenaar. Mensen die lezen en mensen die werken op hun laptop. En vooral veel mensen die ‘kletsen’. ‘Ik heb een gedroomd cliënteel, een dankbaar publiek. Zo is er een ouder koppel. Beide zijn de tachtig gepasseerd. Die komen hier vier à vijf keer per week twee koffies drinken. Supercharmant! Er komen leerkrachten en leerlingen, gezinnen met kinderen. En Piet natuurlijk! Elke morgen komt hij een latte drinken om 08:15. Hij is mijn eerste klant van de dag. Elke morgen, Piet, hoe is’t? Hij pakt zelfs al de krant uit de brievenbus.’

Twee dames van gezegende leeftijd komen binnen en kijken enthousiast rond. Eels klinkt door de boxen en zingt ‘i never thought that i could be so bold / to even say these thoughts aloud‘. De dames weten niet welke tafel te kiezen, tot eentje wijst naar de kindertafel met kinderstoeltjes. Beide lachen en gooien hun hoofd in hun nek. Uiteindelijk gaan ze aan het andere eind van de lange tafel zitten waar Annelies me haar verhaal vertelde. Ik kijk door de enorme ramen en zie de voorbijgangers nieuwsgierig BIDON Coffee & Bycicles binnenkijken en bevestigend knikken. Dit is zien en gezien worden.

DeWereldMorgen.be

DeWereldMorgen.be

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!