De volgens sommigen “marxistische regering” Di Rupo zal binnen korte tijd  52000 (cijfer ABVV) jongeren hun wachtuitkering ontnemen. Hiermee krijgen zij die vinden dat degenen die niks bijgedragen hebben ook niks moeten krijgen gelijk.

Wanneer we ons echter in de schoenen plaatsen van de gewone werknemers, voor mij is dat 95% van de loon- en weddetrekkenden, dan kijk je daar anders tegenaan.

De werker heeft gans zijn loopbaan betaald voor onze sociale zekerheid en bovendien heeft hij of zij zich vele aangename zaken ontzegt om zijn kinderen te laten studeren. Voor de werkman is immers het verwerven van kennis de enige manier om zich in de maatschappij een plaats te verzekeren  want kapitaal om er eentje af te kopen heeft hij niet.

Wanneer zoon of dochterlief dan eindelijk het zo begeerde diploma behaalt en de ouders denken : eindelijk uit de kost, moeten ze vaststellen dat de privaat onvoldoende jobs aanbiedt en dit  ondanks de notionele intrestaftrek en dat de blinde besparingen in de openbare sector er voor zorgen dat maatschappelijk belangrijke jobs verdwijnen.

Na jaren studeren vind de pas afgestudeerde geen werk en de ouders moeten blijven in het onderhoud voorzien. Zowel de ouders als de  jongeren zijn ontgoocheld en ontmoedigd , nu moeten ze immers vaststellen dat de wachtvergoeding ook nog wegvalt.

Men doet inspanningen om kinderen te laten studeren , deze zetten zich in en achteraf volgt de maatschappelijke uitstoting. Moeten we er dan verstomd van staan  dat deze jongeren in hun drang naar zelfstandigheid uiteindelijk in de rand van de maatschappij belanden?

Jongeren die het recht in eigen handen nemen en de maatschappij de rug toe keren zullen in vele getalen toenemen. Moeten we als antwoord hierop meer gevangenissen bouwen of jobs creëren en wanneer dat niet echt lukt toch maar de wachtuitkering terug instellen?