Striemende aanklacht tegen misbruik van vrouwen

Het 105-pagina’s tellende rapport, ” ‘Niemand is veilig’: Misbruik van Vrouwen in het Iraaks Strafrechtelijk Systeem”, documenteert nauwgezet het misbruik van vrouwen in detentie, op basis van interviews met vrouwen en meisjes in de gevangenis, soennieten en sjiieten, inclusief gesprekken met hun familie en hun advocaten en medische dienstverleners. Human Rights Watch (HRW) kon ook gerechtelijke documenten inkijken en ontving uitgebreide informatie tijdens bijeenkomsten met Iraakse autoriteiten.

Een slecht functionerende rechterlijke macht in Irak, geplaagd door corruptie, baseert vaak veroordelingen op gedwongen bekentenissen. Veel vrouwen werden gedetineerd gedurende maanden of zelfs jaren, zonder dat een aanklacht wordt geformuleerd en zonder dat zij voor een rechter verschijnen.

“Iraakse veiligheidstroepen en ambtenaren handelen alsof brutaal misbruik van vrouwen het land veiliger zal maken”, aldus Joe Stork, adjunct-directeur Midden-Oosten van Human Rights Watch (HRW), “Deze vrouwen en hun familieleden vertelden ons dat zolang veiligheidstroepen ongestraft mensen mogen misbruiken, we alleen kunnen verwachten dat de veiligheidssituatie verder zal achteruitgaan.”

Getuigenissen van Iraakse vrouwen

Het rapport van HRW van 7 februari 2014 begint met een bloedstollende getuigenis:

In mei 2012 deed Hanan al-Fadl haar boodschappen op een markt in het centrum van Bagdad toen veiligheidstroepen in burgerkleding haar vastgrepen, haar in een auto duwden en naar het kantoor van een staatsinstelling brachten. Daar, zo vertelde ze, werd ze geslagen, geëlektrocuteerd en in koud water ondergedompeld in een poging om haar te dwingen om toe te geven dat ze steekpenningen had ontvangen.

Hanan, die manager was bij een staatsbedrijf dat bouwprojecten goedkeurt, zei dat ze besefte dat ze de prijs betaalde voor de afkeuring van een project waarin de aannemer minderwaardige materialen had gebruikt . “Ik maakte een fout,” zei ze. “Ik wist niet dat een belangrijk persoon in de regering betrokken was bij het project. “Ik werd urenlang geslagen en gemarteld, maar ik weigerde te bekennen”, totdat haar ondervragers haar tienerdochter bedreigden.

Ze lieten haar foto op mijn mobiel zien, en zeiden: “Is dit je dochter?” Ze kenden haar naam, waar ze naar school ging, alles. Ze zeiden: “We kunnen haar oppakken zoals we jou hebben opgepakt.” Op dat moment wilde ik alles bekennen wat ze maar wilden.”

Na haar meer dan een dag te hebben vastgehouden, brachten veiligheidstroepen haar voor de rechter, die weigerde de kneuzingen en zwellingen in haar gezicht te erkennen. Ze had geen advocaat. Vier maand later veroordeelde een rechtbank haar voor valsheid in geschrifte tot drie jaar gevangenisstraf, uitsluitend op basis van haar ‘bekentenis’ en de getuigenis van een ‘geheime informant’. Toen Human Rights Watch Hanan bezocht zat ze al meer dan een jaar in de Centrale Vrouwengevangenis in Bagdad.

Hanan is een van de duizenden Iraakse vrouwen die gedetineerd zijn en werden veroordeeld door een gerechtelijke systeem dat geplaagd wordt door welig tierende corruptie. Afgelopen april formuleerde de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties Navi Pillay een vernietigende aanklacht tegen een niet functionerend rechtssysteem, en sprak over de talrijke veroordelingen op basis van bekentenissen verkregen onder foltering en mishandeling, een zwakke rechterlijke macht en gerechtelijke procedures die niet voldoen aan internationale normen .

Folteringen en verkrachtingen

De 27 vrouwen waar Human Rights Watch mee sprak beschreven hoe ze tijdens hun verhoor werden geslagen, geschopt, ondersteboven gehangen en geslagen op hun voeten (falaqa), elektrische schokken toegediend kregen en verkracht werden of bedreigd met seksueel geweld door veiligheidstroepen. Ze zeiden dat veiligheidstroepen hen hadden aangehouden en ondervraagd in de plaats van hun mannelijke familieleden, over misdaden waar ze zelf niet bij betrokken waren. Veiligheidstroepen dwongen hen tot schriftelijke bekentenissen die ze moesten ondertekenen maar niet mochten lezen en die zij later verwierpen in de rechtbank.

Human Rights Watch had ook een gesprek met een vrouw die in de dodencel zat en op krukken liep. Die verklaarde dat negen dagen mishandeling, elektrische schokken en falaqa in maart 2012 haar blijvend invalide hadden gemaakt. Haar gespleten neus, littekens op de rug en brandwonden op haar borst getuigden van het misbruik. Haar doodstraf werd uitgevoerd in september 2013, zeven maanden na haar interview met Human Rights Watch, ondanks het feit dat een lagere rechtbank de vrouw had vrijgesproken van de vermeende misdaden die ze onder foltering had bekend.

Geen rechten voor gedetineerden in het Iraaks Rechtssysteem

Uit het HRW rapport blijkt dat Iraakse veiligheidstroepen regelmatig vrouwen illegaal arresteren en hun fundamentele rechten schenden in iedere fase van de rechtsgang. Vrouwen worden blootgesteld onder bedreiging van, of daadwerkelijke aanranding, soms voor de ogen van hun echtgenoten, broers en kinderen. Verzuim van de rechter om beschuldigingen van misbruik te onderzoeken en de daders verantwoordelijk te houden, moedigt de politie aan om bekentenissen te vervalsen en vrouwen te folteren, aldus HRW.

De overgrote meerderheid van de meer dan 4200 gedetineerde vrouwen zijn soennieten, maar vrouwen van alle sekten en klassen in de Iraakse samenleving zijn slachtoffer van onwettige opsluiting en misbruiken.

Arrestaties en veroordelingen blijken vaak te zijn gegrond op informatie van geheime informanten en bekentenissen afgedwongen na martelingen.

Vrouwelijke gedetineerden, hun familie en advocaten vertelden Human Rights Watch dat de veiligheidstroepen steekproefsgewijs massale arrestaties verrichten van vrouwen, als collectieve straf voor vermeende terroristische activiteiten door mannelijke familieleden.

In de overgrote meerderheid van de gevallen die Human Rights Watch onderzocht, hadden vrouwen geen toegang tot een advocaat vóór of tijdens hun verhoor, noch tijdens hun proces – dit in strijd met de Iraakse wet -, ofwel omdat ze zich geen advocaat konden veroorloven of omdat advocaten bevreesd zijn om slachtoffers te verdedigen. Honderden advocaten, maar ook rechters werden immers de afgelopen jaren standrechtelijk vermoord.

In geen enkel geval waarin vrouwen voor de onderzoeksrechter of de rechter in eerste aanleg getuigden over misbruik, werd het nodig geacht om een onderzoek te openen. Soms werden de beschuldigingen verworpen omdat ‘er geen sporen op het lichaam van de verdachte werden waargenomen’, of ook nog ‘omdat de vrouw de beschuldigingen eerder had moeten uiten’.

Horrorverhalen uit de Iraakse vrouwengevangenissen

Human Rights Watch is niet de enige organisatie die de alarmbel luidt. In het najaar van 2012 werden diverse rapporten over verkrachtingen in de Iraakse gevangenissen uitgebracht. Lees enkele ongelooflijke verhalen in deze artikels: The dark and secret dungeons of Iraq. Horror stories of female prisoners, of Activists: Reports of Torture and Rape in Women’s Prisons en Iraq: General Prosecutor Confirms Torture and Rape of Detained Women. De bevindingen in deze rapporten vormden mee de aanleiding tot de vreedzame protestbewegingen van 2013.

Een fragment uit een Iraaks rapport over de vreselijke toestanden in de Al-Kadimiyah vrouwengevangenis in Bagdad:

Fysieke en psychologische foltering: de gevangenisopzichters gebruiken verschillende vormen van fysieke en psychologische marteling, die ze geleerd hebben van hun Amerikaanse en Iraanse supervisors. De werkwijzen omvatten:

• Ontkleden van de gevangenen gedurende meer dan twee uur, terwijl ze worden uitgescholden.
• Hard slaan met stokken en schoppen in de geslachtsdelen.
• Elektrische schokken in de borsten, geslachtsdelen en hoofd.
• Verschillende vormen van seksuele onterende praktijken (zonder verdere details vanwege de extreem beschamende aard ervan).
• Terugkerende nachtelijke verkrachtingen door bewakers en andere personen die werkzaam zijn in de gevangenis, in aanwezigheid van de gevangenisdirecteur, omdat de verkrachting meestal gebeurt in zijn kantoren.

De gevangenisdirecteur en de andere opzichters vergrijpen zich continu aan de vrouwelijke gedetineerden. Zij nodigen andere veiligheidsofficieren van de ministeries van Binnenlandse Zaken en Defensie uit om deel te nemen aan hun wilde orgieën, die altijd eindigen in de verkrachting van de gevangenen.

Je moet al een sterke maag hebben om gans dit Iraaks rapport volledig te lezen. Klinkt het ongeloofwaardig? Dacht je dat je met de film “12 years a slave” wel alles al had gezien qua mensonterende brutaliteiten? Dacht je dat die toestanden zich enkel in een ver verleden afspeelden? Toch niet. Wat je in de diverse alarmerende rapporten leest gebeurt nu, vandaag, anno 2014, onder de ogen van de wereldgemeenschap, van U en ik.

Nog niet geheel overtuigd? Lees dan even mee wat Tahar Boumedra vertelt. Boumedra was van 2009 tot 2012 hoofd van de mensenrechtenafdeling van UNAMI (United Nations Assistance Mission for Iraq). Hij nam ontslag uit onvrede met het gevoerde beleid door de VS en de regering Maliki.

Boumedra zei dat UNAMI onderdeel is van een cover-up. “Alle UNAMI-rapporten worden gefilterd door de regering Maliki en door de Amerikanen. Kijk, iedere vrouw in een Iraakse gevangenis wordt verkracht. Ik heb vrouwen gezien wier ogen waren uitgestoken met een mes. Dat is de gruwelijke waarheid, maar die waarheid komt niet in een UNAMI-rapport. Gecensureerd.”

Iraakse vrouwen: Untermenschen dank zij de Amerikaanse invasie

De huidige miserabele toestanden zijn een gevolg van 11 jaar dood en vernietiging die de Anglo-Amerikaanse bezetting heeft voortgebracht, met zijn doodseskaders, zijn massavernietigingswapens en een totaal misprijzen voor menselijk leven en waardigheid.

De Iraakse vrouw is meer dan tweemaal slachtoffer. Bovenop het feit dat zij dezelfde gruwelijke folteringen ondergaat dan mannen, wordt zij geconfronteerd met een aanranding van haar eerbaarheid (wat nog steeds een groot taboe is in de Arabische gemeenschappen) en wordt zij in het nieuwe Irak behandeld als derderangsburger. Als moeder moet zij lijdzaam toezien hoe gezondheidszorg en onderwijs zo goed als onbestaande zijn, wat een nefast effect heeft op de gezondheid en de opleiding van haar kinderen, de toekomst van Irak.

Hoelang nog voor de wereldgemeenschap ontwaakt?

Human Rights Watch heeft al meermaals tevergeefs de Iraakse regering en VN instellingen proberen wakker te schudden over de onduldbare mensenrechtenschendingen in Irak.

“Acht jaar na de Amerikaanse invasie wordt het leven in Irak nog steeds slechter voor vrouwen en minderheden, terwijl de journalisten en de gedetineerden worden geconfronteerd met grove schendingen van de mensenrechten”, zei Joe Stork reeds op 21 februari 2011. “De vrouwen en meisjes van Irak zijn de grootste dupe van dit conflict en de daaruit voortvloeiende onzekerheid en onveiligheid”, aldus Stork. “Voor Iraakse vrouwen, die de hoogste niveaus van bescherming van hun fundamentele rechten en van maatschappelijke participatie hadden in de regio vóór 1991, is dit een enorm bittere pil om te slikken.”

Maliki legt aanbevelingen naast zich neer

HRW formuleert aanbevelingen die ongetwijfeld nooit zullen worden opgevolgd door het repressieve en corrupte regime van al-Maliki: “Iraakse autoriteiten moeten het misbruik van vrouwelijke gedetineerden erkennen, onmiddellijk een onderzoek instellen naar de beschuldigingen van foltering en mishandeling, bewakers en ondervragers vervolgen die verantwoordelijk zijn voor misbruik, en bekentenissen, verkregen onder dwang, verbieden. De autoriteiten moeten een dringende prioriteit maken van de hervorming van de gerechtelijke en de veiligheidssector als voorwaarde om het geweld te stoppen dat steeds verder de stabiliteit van het land ondermijnt”, aldus HRW.

HRW: “Als reactie op de berichten in de media en de daaropvolgende massale protesten tegen de behandeling van vrouwen in detentie, kondigde premier Nouri al-Maliki in januari 2013 aan dat hij vicepremier Hussein al-Shahristani zou belasten met de taak van toezicht op de hervormingen van het strafrechtelijk systeem. Maar een jaar later heeft de overheid nog steeds geen werk gemaakt van de beloofde hervormingen en de justitie blijft geplaagd door corruptie en misbruik van vrouwen uit alle sekten, klassen en regio’s….” De Iraakse regering blijft Oost-Indisch doof voor de vernietigende kritieken op de ontelbare schendingen van de mensenrechten en de aanbevelingen van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten.

Iraakse Mensenrechtencommissie is een farce

Het achterlijke fundamentalisme dat door de bezetter in Irak werd geïmporteerd heeft meisjes en vrouwen herleid tot paria’s.

Iraakse parlementslid Ali Shubbar beschuldigde Iraakse vrouwelijke gevangenen in de Iraakse gevangenissen van ‘seksuele lust’ en ging verder met te beweren dat zij ‘hun diensten aanbieden aan de politie’. Hij betoogde verder dat ‘de incidenten die zich voordoen in de gevangenissen geen verkrachtingen zijn, maar consensuele seks tussen gevangenen en politieagenten’. Ali Shubbar verklaarde ook dat “sommige gevangenen seksuele honger hebben. Ze presenteren zich aan de politie om seks met hen te hebben en dan beweren ze later dat ze zijn verkracht.”

Ali Shubbar is lid van de Iraakse parlementaire Mensenrechtencommissie. Dit zegt iets over de normen voor Mensenrechten die gehanteerd worden in het nieuwe ‘democratische’ Irak.

Shubbar ging verder met te zeggen dat er “geen enkel bewijs is voor de verkrachtingszaken die werden gepresenteerd in de rapporten”. Dit eervolle lid van de Commissie Mensenrechten erkende evenwel het bestaan van verkrachtingen: “individuele gevallen kunnen hier en daar optreden, maar zijn zeker geen algemeen fenomeen.”

Wie zal de Iraakse vrouw beschermen tegen haar verkrachters …. en wie zal de Iraakse vrouw beschermen tegen de Iraakse ‘Parlementaire Mensenrechtencommissie’?

Minister voor vrouwenzaken tegen gelijke rechten voor vrouwen

Op 10 februari verklaarde Abtihal Alzidi, de Iraakse minister voor Vrouwenzaken in de regering Nouri Al-Maliki, dat ze niet gelooft in de gelijkheid tussen vrouwen en mannen.

“Ik ben tegen de gelijkheid tussen man en vrouw”, zei ze. “Als vrouwen gelijk zijn aan mannen zullen ze veel verliezen. Tot nu toe sta ik dankzij de kracht van de man in de samenleving. Als ik mijn huis verlaat, moet ik mijn man vertellen waar ik heen ga. Dat betekent niet dat de rol van de vrouw in de samenleving verschraalt, integendeel, het zal de vrouw meer macht geven als een moeder die zorgt voor de opvoeding van de kinderen”.

Human Rights Watch heeft in haar rapport eens te meer aangetoond dat het misbruik van vrouwen door de Iraakse veiligheidstroepen en schendingen van hun rechten door de rechterlijke macht endemisch zijn. En ook de Iraakse media uiten kritiek op de veiligheidstroepen die illegaal vrouwen arresteren en misbruiken – verhalen van misbruik waarmee de Irakezen steeds meer vertrouwd raken en waarop de natie geschokt heeft gereageerd. Een mensenrechtenactivist vertelde aan HRW: “Normaal gesproken is het in de Iraakse samenleving onmogelijk dat een man een vrouw slaat in het openbaar …. Maar wat thans gebeurt met onze vrouwen bewijst dat niemand meer veilig is.”

“Niemand is veilig”, is de terechte titel van het HRW rapport, dat een striemende aanklacht is tegen een gedegenereerd, extreem vrouwonvriendelijk Iraaks overheidsapparaat in alle geledingen, en dat een duidelijk signaal zou moeten geven aan de Westerse politici om hun steun aan het regime van Maliki drastisch te herzien.

Niemand is veilig in Irak anno 2014

De aanval op de vrouwen past in het kader van een veralgemeende aanval op de Iraakse bevolking die meer dan genoeg heeft van het corrupte en extreem gewelddadige regime van premier al-Maliki.

“We weten niet voor wie we het meest bang moeten zijn: Al-Qaeda of de SWAT Veiligheidstroepen”, aldus een inwoner van Fallujah. “Waarom zouden we de contraterrorisme eenheden moeten helpen om al-Qaeda te bestrijden als ze daarna ons zullen aanvallen?”

Human Rights Watch vermeldt een video waarin een man, die zichzelf presenteert als een leider van al-Qaeda een menigte in Ramadi toespreekt: “Wat moeten we doen als het leger onze vrouwen verkracht? Wat moeten we doen als ze onze vrouwen en kinderen gevangen zetten?” Vreedzame demonstranten stelden dezelfde vragen aan de Iraakse autoriteiten in massale demonstraties die meer dan een jaar geleden begonnen, maar Maliki’s beloften terzake blijven holle woorden, aldus HRW.

De recente aanvallen op Fallujah en Ramadi hebben volgens de VN Vluchtelingenorganisatie al meer dan 140.000 mensen op de vlucht gedreven. Veruit de grootste groep zijn vrouwen en kinderen. De meeste slachtoffers van Maliki’s raketaanvallen op Fallujah zijn….. vrouwen en kinderen. De hellfire raketten die vrouwen en kinderen doden zijn van Amerikaanse makelij.

Maliki moet opstappen

De VN, de VS, Rusland en het overgrote deel van de wereldgemeenschap hebben zich achter het repressie-apparaat van premier al-Maliki geschaard en geloven zijn fabeltjes over de ‘strijd tegen Al Qaeda’. Het is een spijtige vaststelling dat uitgerekend een Schotse conservatief, Struan Stevenson, voorzitter van de delegatie van het Europees Parlement voor de relaties met Irak, de enige is die de verdediging opneemt van de Iraakse burgerbevolking én de Iraakse vrouw.

Struan Stevenson: “De Amerikanen lijken niet in staat om te aanvaarden dat hun blunderende interventie in Irak tot nu toe heeft geleid tot meer dan 1 miljoen Iraakse doden, de olierijke natie veranderd heeft in een hopeloze chaos en de brutale Saddam Hoessein eenvoudig vervangen heeft door een andere corrupte en bloedige dictator, Nouri al-Maliki.

Met de hulp van Amerikaanse wapens wordt Maliki gesteund in een frontale aanval tegen de soennitische minderheid in Irak, terwijl de Iraanse mullahs juichen vanaf de zijlijn. Die aanval zal niets oplossen en zeker leiden tot een burgeroorlog. De enige oplossing is om Maliki te verwijderen uit zijn functie en hem te vervangen door een niet-sektarische regering die alle mensen vertegenwoordigt, die vrijheid, democratie, mensenrechten, vrouwenrechten en de rechtsstaat respecteert en de groeiende inmenging van Teheran stopt. Zelfs sjiitische leiders die ik ontmoette in Irak hebben hun bezorgdheid geuit over het kwaadaardige Maliki regime.

De Amerikaanse beslissing om zich achter Maliki ‘s leugens en verzinsels te scharen, dat zogenaamde Al Qaeda terroristen Ramadi en Fallujah en andere soennitische steden zouden hebben ingenomen, zal de weg effenen naar een genocide van de soennitische bevolking van Irak.”

Welke politicus heeft de moed om het voorbeeld van Struan Stevenson te volgen? Welke journalist heeft de moed om Struan Stevensons verklaringen te publiceren? Welke vrouwenbeweging heeft de wil om concrete solidariteit te betuigen met haar zusters in Irak?