27 januari 1945. De soldaten van het Rode Leger die het ??concentratiekamp Auschwitz-Birkenau bevrijdden ontdekten er de menselijke horror. In dit kamp en vele andere kampen werden miljoenen mensen vermoord. Daarvan niet minder dan zes miljoen Joden. De Holocaust was echter meer dan een Joodse gebeurtenis. De door de Duitsers minutieus bijgehouden verslagen van de gruwelijkheden geven aan dat ook miljoenen communisten, Tsjechen, Grieken, Roma en Sinti, homoseksuelen, Jehova ‘s Getuigen, geestelijk en lichamelijke gehandicapten, scouts, Polen, verzetsstrijders, Russen, Serviërs, socialisten, Spaanse republikeinen, vakbondsleden, Oekraïners, Joegoslaven, krijgsgevangenen en nog vele anderen van wie de identiteit nooit meer zal worden achterhaald, werden uitgeroeid.

Ook vandaag, 67 jaar later, gaan er over de hele wereld mensen dood omdat ze de ‘verkeerde’ politieke overtuiging hebben, niet de ‘goede’ godsdienst belijden, van het ‘foute’ geslacht of ras zijn, van een ’te mijden’ klasse of afkomst of ook omdat hun seksuele voorkeur ‘niet normaal’ is.

Op hetzelfde ogenblik behalen nationalisten en degenen die haat en uitsluiting prediken successen bij een door het systematische falen van hun politici gefrustreerde bevolking. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor het ontstaan ??van “fascisme 2.0” dat zich natuurlijk niet presenteert zoals in het verleden en nu ook kan rekenen op geavanceerde technologieën.

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, is oorlog nooit uit het nieuws geweest. Oorlog maakt gewoon deel uit van het dagelijkse leven. Op ditzelfde ogenblik sterven mensen bij honderden of duizenden in Afghanistan, Syrië, Irak, Soedan en de Centraal-Afrikaanse Republiek. Oekraïne, Egypte, Libië, Thailand halen ook wat minuten op radio en televisie terwijl de conflicten in Birma, Senegal, Ivoorkust, Palestina, op de Filippijnen en elders blijkbaar de moeite van het vermelden niet waard zijn.

Veel, zo niet alle conflicten en oorlogen worden ons voorgesteld als een strijd van onderdrukte volkeren die naar democratie verlangen. Westerse democratie natuurlijk (er bestaat geen betere!). We hebben het dan over onze democratie van de lagere lonen, de afbraak van sociale rechten en de hogere belastingen voor diegenen die niet tot de 1% behoren. Zeker de Grieken, Portugezen en Spanjaarden kunnen over die democratie meespreken.

De democratie van het huichelende Europa dat met Duitsland, Frankrijk, Engeland, Nederland, Spanje, Italië, Zweden en België respectievelijk de derde, vierde, zesde, zevende achtste, elfde, twaalfde en negentiende plaats bezet in de Top-20 van de grootste wapenexporteurs van de wereld. Het Europa dat ervoor zorgt dat die conflicten en oorlogen kunnen voortduren terwijl het nooit nalaat zich als moraliserende vredesduif te presenteren. Het Europa dat de wereld lessen geeft over ‘vrede’ en ‘democratie’ terwijl het met wapenverkopen de instrumenten levert die waarborgen dat executies en moordpartijen op hele bevolkingsgroepen vrolijk doorgaan.

“Als wij het niet doen zal een ander het wel doen” blijft een universeel excuus voor wapenexport. De altijd opnieuw aangehaalde argumenten zijn ‘groei’ en ‘jobs’. Dezelfde smerige argumenten die het Derde Rijk ook aanhaalde.

27 januari 2014, de bloemenkransen floreren. De gruwel van Auschwitz-Birkenau zal 3 minuten nieuws halen. Te weinig tijd om ook enkele andere genocides van de laatste 100 jaar te herdenken zoals die in de Congo van Leopold II, het China van Mao Zedong, het Oekraïne van Stalin en het Cambodja van Pol Pot. Vergeten we ook niet Armenië, Rwanda, Oost-Timor, Biafra, Soedan, enzovoort enzoverder.

Het is niet voldoende om krokodillentranen te plengen over oorlogen, burgeroorlogen en genociden die we voeden met oorlogsinstrumenten. Publiekelijk betreuren dat mensen gedood worden na het leveren van de wapens die hen doden. Kan het cynischer?

 Wanneer gaat de wapenindustrie eindelijk in iets nuttigs getransformeerd worden?