Met dank aan Riadh Bahri (DS 7/01/2014)

Juni 2008. Ik zet eindelijk de grote stap en verlaat mijn thuisstad Mechelen voor de metropool. Voor Antwerpen.
Wat was ik meteen verliefd. Antwerpen beroerde me onmiddellijk. Een smeltkroes van culturen, geuren, kleuren en smaken. Van de Ierse pub tot het Congolese restaurant. Van de heerlijke bruine Vlaamse kroeg tot urenlang uitwisselen met mensen vanuit alle uithoeken van dit continent.

Ik hou van je, Antwerpen. Maar, ik kots ook op je. Vaak. En de laatste jaren té vaak. Ik heb het intussen allemaal gehad en gezien. Ik ben aangevallen op straat. Weggestuurd van een terras. Uitgescholden en vernederd omdat ik moslima ben.

Twee maanden geleden nog zag ik hoe een onschuldige jonge vrouw uitgescholden werd. De vrouw was met haar kinderwagen vast komen te zitten tussen de deuren van de bus. Toen het licht op groen sprong, vonden de inzittenden dat het allemaal niet snel genoeg ging. Waarop ze haar misnoegd aankeken en iemand haar toeriep dat ze moest terugkeren naar haar land. Ze was nota bene geboren in België. Mijn hart brak.

Of die ene keer dat ik het aandurfde om ‘s avonds op ‘het Zuid’ iets te gaan drinken met vriendinnen op een terras. Op de tram onderweg zat iemand ‘Alle makkaken moeten dood’ te zingen. Aangekomen op het terras, terwijl ik het verhaal vertelde aan de rest, vroeg de serveerster of we ergens anders naartoe wilden gaan. Mijn hoofddoek zou de klanten wegjagen. Mijn hart brak.

Ik ben het beu. Het achterom kijken als ik ’s avonds ergens naartoe wil niet wetende of ik en mijn moslimcentjes welkom zijn. Het niet altijd durven gebruik maken van het openbaar vervoer, want te onveilig. Ergens te gaan solliciteren en te horen dat ik in aanmerking kom, maar dat die hoofddoek in de weg zit. Te horen dat moslims een gevaar zijn voor de staatsveiligheid. Gevraagd worden of ik terreur ondersteun, want Osama las ook in de Koran.

Ik ben het beu dat ik me niet langer thuis voel in mijn stad. Dat ik me op den duur afvraag of dit nog België is. Waar ik in de onderdrukking word geduwd door een grote groep mensen. En het doet pijn om het te zeggen, maar het gaat maar al te vaak om witte Belgen. Autochtonen. Ik walg van mezelf dat ik zoiets zeg.

Ik ben zelf een witte Belg. Ik ben zelf het product van deze samenleving. Ik leef voor verdraagzaamheid. Maar Antwerpen kan soms hard zijn. De tolerantie en verdraagzaamheid maken plaats voor woede, frustratie, angst en soms zelfs een tikkeltje racisme. Wanneer ik mezelf erop betrap dat ik in de wagen brul ‘bleekscheet’, dan weet ik dat ik niet goed bezig ben. Is dat de tol? Moet ik dat ervoor over hebben om in Antwerpen te kunnen wonen?

De politiek heeft ook boter op het hoofd. Een grote groep jongeren wordt continu gediscrimineerd, vernederd, uitgespuwd. Het rauwe racisme wordt genormaliseerd. Doe iets met en voor die jonge gasten. Een hele generatie dreigt verloren te gaan.

Moeten er doden vallen?

Politici, ruim uw straten op. Maak dat we weer de bus en tram kunnen nemen zonder ongemakken, zonder achtergelaten te worden aan de halte. Maak dat ik ongestoord kan eten en drinken waar en wanneer ik dat wil. Maak dat mensen hier opnieuw graag wonen, leven, werken, dansen, feesten,…

Antwerpen heeft zoveel potentieel. Jullie zien dat toch ook? Het is meer dan ellende, racisme en uitsluiting. De kruidenier om de hoek, van Nederlandse origine, is de vriendelijkste man ter wereld. Die ene leerkracht die nog gelooft in gelijke kansen, de opbouwwerker die uitgeslotenen een stem wil geven, de activisten die de stad beter willen maken. Er is nog hoop, laten we dat vooral niet vergeten.

Daarom is Antwerpen, Vlaanderen, België verlaten geen optie. Echte liefde roest niet. Ook niet bij mij. Weglopen zou maar al te makkelijk zijn. En laf. Wanneer we België met zijn allen de rug toekeren, dan is het definitief voorbij.

Een gepensioneerde man van allochtone origine werd enkele maanden geleden zonder aanleiding hardhandig aangepakt door politie (niet in media vermeld). De burgemeester reageerde dat hij geen uitspraken wilde doen over het racisme in het politiekorps maar dat er wellicht een foutje gebeurde. Misschien zou hij eens duidelijk een standpunt moeten innemen tegen racisme. Want moeten er écht doden vallen alvorens er iets zal veranderen in deze stad?

Antwerpen. De stad waar ik enkele jaren geleden de liefde van m’n leven vond. Alleen daarom al zal ik je altijd graag blijven zien. Maar het is soms verdomd moeilijk.

Geef me mijn stad terug.