In De Standaard (4/1/2014) licht de Antwerpse schepen voor sociale zaken Liesbeth Homans (N-VA) een tip van de sluier van het antisociale programma van haar partij.
Enkele krasse uitspraken van Homans:
“Het beperken van de werkloosheid in de tijd”, “beter een leefloon, dan een werkloosheidsuitkering, want aan het leefloon zit een middelentoets (…) Het kan dus best zijn dat we iemand weigeren als hij zichzelf kan onderhouden”, “belastingsverlaging waarbij de rijkste het meeste baat hebben, want zij dragen het meeste bij aan de sociale zekerheid”(sic), “teveel mensen horen in de sociale zekerheid niet thuis. Alleen wie echt hulp nodig heeft, zal die krijgen”.
Het ‘Jaarboek 2013 Armoede en Sociale Uitsluiting‘ (OASES U-Antwerpen) legt uit dat achter dergelijke uitspraken ook een beïnvloedingsstrategie zit::
Door het gebruik van concrete voorbeelden ‘framen’ opiniemakers de beeldvorming rond de sociale zekerheid. Wie het stereotype van de werkloze profiteur oproept, activeert uiteraard heel andere opvattingen dan wie het verhaal vertelt van een jong gezin dat dankzij een werkloosheidsuitkering het hoofd boven water weet te houden tijdens een moeilijke economische episode. Op deze wijze pogen vertegenwoordigers van verschillende belangengroepen de publieke opinie aan hun kant te krijgen en een draagvlak te creëren voor hun particuliere visie.
In voorgaande blogbijdragen heb ik laten zien dat Homans er niet voor terugschrikt om flagrant te liegen over concrete voorbeelden van ‘profiteurs’ onder de asielzoekers, om haar uitsluitingsbeleid, ondermeer omtrent de dringende medische hulpverlening, te ‘framen’ en zo verkocht te krijgen onder de bevolking.
Ook in haar interview in De Standaard past Homans deze strategie toe:
“Je kunt als werkloze gedurende veertig jaar een uitkering combineren met vijf huizen in eigendom.”
In dit interview laat Homans goed zien dat haar opvattingen over sociaal-economische politiek volledig het Duitse model achterna hollen. “De afschaffing van het minimumloon” noemt ze nog “een persoonlijk standpunt van Van Overtveldt”. Maar daarbij verwijst ze direct naar “Europa die een begroting in evenwicht wil, dat pijnlijke maatregelen vergt”. “Beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd” is één van de eerste fameuze Hartz maatregelen in Duitsland.
Homans wil eigenlijk nog verder. Ze wil de werkloosheidsuitkering, een verzekerd sociaal recht, vervangen door een leefloon, pure sociale bijstand. Beide effecten: een agressieve disciplinerende activeringspolitiek op de arbeidsmarkt enerzijds, en het afschaffen van de minimumlonen anderzijds, zijn precies de twee pijlers waarop de vicieuze cirkel, de spiraal van afbraak van loon- en werkomstandigheden, en van sociale rechten in het Duitse model gestoeld is. Duitsland is het land met het hoogst aantal werkende armen in Europa.
Onderzoek van de UNCTAD liet al in 2010 zien dat deze Duitse politiek een doorslaggevende verantwoordelijkheid heeft in de crisis van de zogenaamde PIGS landen. Lage lonen en hoge productiviteit doet gigantische winsten accumuleren door de Duitse ondernemingen en banken. Maar die winsten kunnen ze niet beleggen in uitbreidingsinvesteringen in eigen land. De koopkracht van de Duitse bevolking stagneert immers, door de lage loonpolitiek. Anderzijds is men hierdoor ook verplicht om de export aan te zwengelen om de Duitse producten en machines kwijt te geraken.
De oplossing, jarenlang, export van kapitaal- en goedkoop krediet door de Deutsche Bank naar de PIGS (Portugal, Italië, Griekenland, Spanje)-landen enerzijds. Waarmee dezelfde landen via schulden Duitse producten, jarenlang, konden invoeren. Daaruit ontstaat onvermijdelijk een financiële bubbel. Die tot ontploffing is gekomen in 2008 met de bankencrisis.
Uiteindelijk laat Homans zien wat ze beoogt met onze sociale zekerheid. Onze universele, op solidariteit en op verzekerd inkomen gebaseerde sociale zekerheid wordt honderd jaar in de tijd teruggedraaid tot een minimaal bijstandssysteem voor de allerarmsten, “zij die het echt nodig hebben”.
