Film Fest Gent ’13: Ain’t Them Bodies Saints
Filmfestival, Film Fest Gent, 40E FILMFESTIVAL GENT, Ain't Them Bodies Saints, David Lowery, Lowery, Badlands, Lovers on the Lam -

Film Fest Gent ’13: Ain’t Them Bodies Saints

donderdag 21 november 2013 14:05
Spread the love

David Lowery mocht dit jaar twee films in Belgische première zien gaan op het Film Fest Gent. Hij stond, naast Shane Carruth, in voor de montage van het visueel spectaculaire Upstream Color en hij mocht zijn tweede langspeler voorstellen: Ain’t Them Bodies Saints.

Dit jaar kreeg de Amerikaanse onafhankelijke cinema een centrale plaats op het filmfestival. Zeer terecht, want het is niet omdat de VS van de meest megalomane, commerciële zooi produceert in het filmwereldje, dat er ook geen schitterende films gemaakt worden. De afbakening tussen Hollywoodfilms en andere Amerikaanse films, tussen onafhankelijke cinema en cinema afkomstig van de monsterstudio’s en tussen commerciële releases en arthouse releases, is echter niet altijd even duidelijk omdat er steeds wel ergens een conglomeraat tussen zit (via montagestudio’s, distributienetwerken, aandelen in kleine / lokale studio’s, financiering, etc.). Het heeft dan ook weinig zin om films te screenen hierop vooraleer je ze ziet, omdat geen enkel onderscheid een garantie geeft om het kaf van het koren te kunnen scheiden. Beter is het kijken naar wat er bijvoorbeeld op de Sundance / Slamdance, Austin en New York Film Festivals passeert of wie er Gotham Awards opstrijkt.

 

Ain’t Them Bodies Saints scoorde zowel op Sundance als op de Gotham Awards. Dat wil iets zeggen. Lowery kon tevens beroep doen op o.a. Rooney Mara, Casey Affleck, Ben Foster en Keith Carradine om zijn film naambekendheid mee te geven. Combineer dat met visuele vakkundigheid, een knappe soundtrack en een Amerikaanse western ethos en je krijgt een gegarandeerde succesformule. Alleen is het zogeheten ‘Lovers on the Lam‘-genre al ruimschoots verkend in veel betere en meer memorabele films zoals Natural Born Killers, Thelma & Louise en – tja, ik kan er niet om heen – Badlands. Ook al riep Dave Mestdach in Focus Knack op om Ain’t Them Bodies Saints niet te vergelijken met Malicks debuutfilm en zou Lowery zelfs niets liever willen, mij lijkt dit een vrijwel onmogelijke opgave voor mensen die Badlands reeds zagen. Lowery zal moeten inzien dat zijn film het onderspit moet delven in een afweging. Ik juich echter, net als Mestdach, dergelijke Amerikaanse independentcinema toe, maar vind dat er dit jaar op het Film Fest Gent wel betere films te zien waren in die categorie (zoals The Retrieval, Upstream Color, Short Term 12, The Spectacular Now, Night Moves, Fruitvale Station en As I Lay Dying).

De acteurs weten de film niet te redden, ook al valt er niets aan te merken op hun prestaties. Casey Affleck zagen we al minstens even goed in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Gone Baby Gone en The Killer Inside Me en Rooney Mara zal na deze film niet minder bekend staan als Lisbeth Salander uit The Girl with the Dragon Tattoo. Ze zetten dan wel een knap samenspel neer en er is zeker een passionele chemie te bespeuren tussen Bob (Affleck) en Ruth (Mara), maar niets dat de tand des tijds zal doorstaan, vrees ik. Er kan tevens heel wat positiefs gezegd worden over de beeldregie en de muziekscore, zij het dat het allemaal weinig verschil zou maken in het eindverdict: de film is gewoon té conventioneel en het verhaal is té standaard.

Ain’t Them Bodies Saints is een aanrader voor iedereen die houdt van een onderhouden genrefilm, maar wie meer zoekt in cinema dan louter knap gefilmd, gecomponeerd en geacteerd entertainment, zit verkeerd. Mijn conclusie kan samengevat worden als “esthetisering van Amerikaans hyperindividualisme” – en ik gebruik individualisme niet met een negatieve connotatie hier, alleen is het een eigenschap van ‘Lovers on the Lam’ films waarvan ik vermoed dat het gewoon meer affiniteit oproept aan de andere kant van de oceaan…

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!