Ik ben 24, heb twee masters en ben ondertussen vier maanden op zoek naar werk. Na mijn inschrijving als werkzoekende kreeg ik een geruststellende mail. De Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB) zou alles doen om me aan een “leuke job” te helpen. Onlangs bereikte mijn moeizame relatie met de VDAB een tragikomisch dieptepunt.
Ik heb het nageteld, ik kreeg tien mails, waaronder 3 automatische over registratie en twee uitnodigingen voor een jobbeurs. Ik kreeg drie vacatures opgestuurd, die hoegenaamd niets met mijn profiel te maken hebben. De titel luidt steevast “Uw droomjob?”. Dat vraagteken staat er goed op zijn plaats.
Omdat ik jonger dan 25 ben, heb ik recht op “extra acties” in het kader van de strijd tegen de jeugdwerkloosheid . “Als je na drie maanden nog geen job op het oog hebt, contacteert een consulent jou om samen na te gaan welke extra mogelijkheden er zijn om toch die leuke job vast te krijgen.” Ik kreeg die consulente onlangs aan de lijn, op vrijdagavond om vijf voor vijf. We gingen even mijn dossier overlopen maar het kwam haar niet goed uit, dus ik zou maandagochtend teruggebeld worden.
Maandag zat ik vol spanning te wachten. Ik kreeg de hele dag geen telefoontje. Ik besloot de VDAB dus maar zelf te contacteren. Ik probeerde eerst het regionale kantoor in Gent. Daar kreeg ik te horen dat ik naar de Werkwinkel moest bellen. Bij de Werkwinkel ving ik alweer bot. Vrijdag was immers de dag van de dynastie en dan werd er niet gewerkt, er had me dus zogezegd niemand gebeld en ik moest me bij gevolg geen zorgen maken.
Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik belde dan maar naar het algemene servicenummer. Misschien zouden ze me daar wel verder helpen? Maar voor je een consulent aan de lijn krijgt word je eerst sterk afgeraden om aan de lijn te blijven. Het dossier kan je toch online beheren? Maar ik wilde iemand spreken, dus hield ik vol. Bijna beschaamd legde ik de consulent de situatie uit. Ik werd meteen gerust gesteld, zij hadden vrijdag wel gewerkt. Maar toen kwam het, hij zag in zijn dossier dat ik maandagochtend wel degelijk gebeld werd. Ik zag dus spoken.
Vanaf nu zou ik via e-mail gecontacteerd worden, want ik gaf twee keer niet thuis. Ik protesteerde nog. Ik checkte zelfs vlug mijn gemiste oproepen. Het werd dus nog even nagevraagd, maar nee hoor, ik was telefonisch onbereikbaar. Het feit dat ik hen op dat moment aan het bellen was, kon daar niets aan veranderen. Wanneer ik verder contact mag verwachten wist hij me niet te vertellen. Prettige dag verder.
Ik bleef achter met een wrang gevoel. Kind van mijn tijd zijnde, maakte ik er een facebookstatus over. De reacties en likes bleven niet uit. Het gaat dus zeker niet over een alleenstaand geval. Ik kreeg tot nu toe inderdaad enkel het deksel op de neus omdat ik geen ervaring heb. Maar hoe kan ik ooit ervaring opbouwen als ik geen kansen krijg, of nog erger, als ik van geen degelijke begeleiding kan genieten?
Koppenreportages over hoe nuttig je master in de Ikea is ten spijt, is er weinig politieke wil om iets aan de situatie te doen. Door de besparingen, zowel op Vlaams, federaal als Europees niveau, blijven echte maatregelen tegen de jeugdwerkloosheid uit. Projectjes zoals het “Generatiegeschenk” zijn niet meer dan een doekje voor het bloeden. Het is duidelijk dat er in de voorbije jaren door minister Muyters enkel sterk bespaard is op de VDAB.
