Op 15 november vertrok die klimaattrein naar Warschau, die werd afgehuurd door de Climate and Social Justice vzw om 750 klimaatverontrustigden mee te nemen naar Warschau. Als independent jongere was ik een van de 750 deelnemers aan de reis naar Warschau om mijn stem te laten horen over de klimaatconferentie die er nu al een week plaatsvind.

Het begon al spannend toen ik op de trein wilde stappen in Leuven: toen ik bij het loket kwam werd me verteld dat de klimaattrein naar Warschau niet in Leuven zou stoppen en dat ik naar Brussel zou moeten. Wat zenuwachtig belde ik de organisatie van de trein en kreeg ik gelukkig te horen dat dit een vergissing was. Even later verscheen een aankondiging op de borden over de klimaattrein naar Warschau en ik was opgelucht dat we de trein niet gemist hadden!

Op de trein was het nog een hele zoektocht naar zitplaatsen, want elke wagon zat stampvol. Dan maar tot vanachter en wachten tot alles wat bedaarde. De wagons waren gereserveerd door 30 verschillende politieke organisaties en jeugdbewegingen waarvan Comac en JNM het talrijkst vertegenwoordigd waren. De overgrote meerderheid van de inzittenden waren jongeren. Er werd druk gepraat en spandoeken voor de manifestatie gemaakt.

Vrijdagnacht passeerde de trein verschillende stations in Wallonië: Luik, Aachen en Berlijn, waar nog meer activisten opstapten. Daarna bleef de trein heel de nacht zijn ijzeren route volgen om in de vroege ochtenduren de Poolse grens te bereiken.

Daar werden we al opgewacht door de douane en werden de slapende treinreizigers verrast door een 70-tal te ijverige douanecontroleurs die iedereen om hun paspoort vroegen. Niemand mocht de treinwagon nog in of uit. In onze wagon verliep het enorm traag omdat blijkbaar de kaartlezer het niet deed omdat er geen netwerkbereik was. Omwille van semantische ruis verliep het ook niet bepaald vlot, een geluk dat er enkelen aan boord Pools spraken. De trein had hierdoor een vertraging opgelopen van anderhalf uur, maar had geen verdere gevolgen op de geplande mars van de namiddag en niemand werd achtergelaten. Wel werden we voor de rest van de reis gevolgd door een helikopter.

Bij nadering van het eindstation zagen we stilaan meer mannen in de bosjes langs het spoor staan. Het was indrukwekkend hoeveel politie er in de stations de wegen blokkeerden. Je kon enkel maar de goeie kant oplopen, naar het plein waar iedereen zich verzamelde. Daar maakten we ons op voor de betoging met vlaggen, spandoeken, geschminkte gezichten en TV-ploegen. Het was me er nogal druk. Ook de Samba fanfare uit Gent warmde de mensen op in de kille wind en zorgde voor ambiance.

De betoging verliep vredevol, aan weerzijde begeleid door snel stappende politiemannen die ons in de baan hielden. De menigte riep drie uur lang leuzen, voortgetrokken door het klimaatlied van Nic Baltazar.

De mars eindigde in een park met een grote openluchttribune en mooi koepelvormig podium waarop nog eens elke organisatie kort haar standpunt mocht laten horen. Beeldmateriaal hiervan is terug te vinden in de uitzending van 18-11 op www.democratynow.org.

‘S avonds, nadat we met onze rugzakken afgezakt waren naar de meer afgelegen scholen, besloot ik nog mee een tour te doen om de sfeer van de stad op te snuiven. In het Paleis van cultuur en wetenschap werd er deze avond volop gedanst en jongeren leefden zich uit op het ritme van de muziek.

Als afsluiter bezocht ik nog het oude gedeelte van de stad dat scherp contrasteerde met de saaie communistische flats die ik gezien had in de buurt van de school. In tegenstelling tot de grauwe kubussen zag ik mooie, felgekleurde huisjes met zwierige opschriften op de gevels. Er was dan nog net genoeg tijd om een souvenirtje te kopen voordat we ons moeste haasten naar het centrum om op het afgesproken uur op het perron te staan.

Het was zeker geen welnesstripje maar onze aanwezigheid was volgens mij een grote meerwaarde, zeker voor lokale organisaties die strijden tegen de klimaatopwarming en sociale ongelijkheid. Zonder de trein vanuit België had de betoging nooit plaats kunnen vinden. De Poolse overheid verbiedt organisaties demonstratieacties te voeren of pakt demonstranten op. Onder de druk van de klimaatconferentie en de vele deelnemende klimaatorganisaties kon de overheid niet anders dan toestemmen. De lokale organisaties waren duidelijk in hun nopjes en waren uitzonderlijk dankbaar voor onze aanwezigheid. Ik hoop dat we op deze manier hen toch hoop en empowerment gegeven hebben. Ik hoop dat er een keerpunt zal komen in Polen en dat onze manifestatie invloed zal hebben op de komende resultaten van de onderhandelingen in Warschau.