BRUSSEL – Ian Clement is in de eerste plaats bekend als gitarist/zanger van het Gentse stonerrock-trio Wallace Vanborn. Ontstaan in 2005, brachten ze vorig jaar het tweede album ‘Lions, liars, guns & God’ uit. Nadien had frontman Ian Clement nog inspiratie en energie genoeg voor een solo-album. ‘Drawing Daggers’ kwam enkele maanden geleden uit op Unday Records. DeWereldMorgen.be sprak met een gedreven artiest.

Ian: ‘Ik ben constant met muziek bezig. Momenteel neem ik Voor Unday Records een vijftal nummers op samen met Kristof van Yuko, voor een compilatiealbum met verschillende artiesten van het label. Daarnaast speel ik ook regelmatig mee met andere muzikanten.’

En hoe staat het intussen met Wallace Vanborn?

Ian: ‘Met Wallace Vanborn hebben we negen nieuwe nummers in pré-productie opgenomen, die in januari 2014 in de VS opgenomen zullen worden. Ik doe het solowerk en het groepswerk naast mekaar: dat geeft veel afwisseling en is ook een andere benadering. Met de groep volgen er nog een aantal concerten en een afsluitende show voor ‘Lions, liars, guns & God’ op woensdag 18 december 2013 in de Vooruit in Gent met een aantal bevriende muzikanten. Nadien concentreren we ons op het nieuwe album.’

Een beetje een vreemde soloplaat, met al die gastmuzikanten. Was dat de bedoeling of is dat gaandeweg zo gegroeid?

Ian: ‘De bedoeling was altijd dat de nummers zoveel mogelijk fantasie meekregen: dat elk simpel ding tot iets moois kon uitgroeien! Het is een soloplaat in die zin dat het mijn liedjes en teksten zijn, maar de muziek is door vele andere mensen verrijkt. In het begin waren het enkel Karel (nvdr, De Backer, drummer bij o.a. Novastar). De eerste opname van elk nummer was enkel gitaar/drums en op het gevoel kwamen we dan tot de juiste opnames. Vandaar ging het verhaal verder: welke kleur heeft dit nummer nog nodig? Wat voor fantasie moet er zijn? Iets heftig? Iets kort? Iets zacht? Iets dat beweegt? Iets statisch? Het is ook altijd een wisselwerking: je vraagt aan de muzikanten, die alles live inspeelden, wat zij zouden doen en dan komen er vaak de mooiste dingen uit! Het is toch altijd spannend om te zien wat iemand anders voelt.’

Is er een verschil met het creatieproces van je groep?

Ian: ‘Het is sowieso een andere manier van denken. Wallace Vanborn is heel compact, in-your-face, brute kracht, een knal,… en vertrekt meestal vanuit een bepaalde riff of een bepaald tempo, van waaruit we dan structureel verder bouwen. De drums bepalen waar het nummer naar toe gaat. Solo gaat het echt over een verkenning. Ik wil me ook niet vastrijden in een bepaalde richting, maar gewoon zien wat er allemaal mogelijk is. Ik ben ook niet bang voor goede popmuziek: in elk genre is er wel iets interessants te vinden.’

En speel je dan effectief in je eentje?

Ian: ‘Dat hangt vaak af van de locatie: in kleine zaaltjes is dat vaak alleen en op grote podia meestal met een band rond me heen. Het heeft ook wel met financiële redenen te maken: in de Benelux treed ik vaak op met de groep, maar in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, waar het album binnenkort uitkomt, treed ik wel alleen op.’

Is dit trouwens het begin van je najaarstoer?

Ian: ‘Voor de soloplaat is dit inderdaad het begin van mijn najaarstoer. Al hoop ik ook nog in het voorjaar te kunnen spelen. Dat zal ook afhangen van de opnames met Wallace Vanborn, maar ik veronderstel dat er nog wel optredens zullen bijkomen.’

Waar luister je tegenwoordig naar?

Ian: ‘De laatste tijd wordt ik nogal gegrepen door ‘fieldrecordings’, geluidsopnames in de openlucht of Aboriginal-muziek en Indianen-muziek uit de platenkast van mijn vader: die sferen vind ik echt geweldig! In die muziek zit een soort van overlevingsinstinct, die je in weinig andere muziek vindt. Daarnaast blijven Tom Waits en Mark Lannegan alleszins mijn favorieten, al probeer ik me de laatste tijd meer af te sluiten en mijn eigen weg te volgen. Soms ben ik zelfs maandenlang enkel bezig met mijn eigen demo’s.’

Luister je vaak naar je eigen muziek?

Ian: ‘Dat ook vaak, ja. Zeker als we live spelen, kijk ik graag nog eens naar de vorige concerten. Of interviews op televisie, bekijk ik achteraf ook. Om er uit te leren, want ik vind het nog steeds vreselijk om mezelf op televisie te zien. Ik ben een dromer en een denker, geen zegen op televisie waar het vooral het snel moet gaan!’

Je plaat getuigt ook van een interne strijd die in je woedt.

Ian: ‘Strijd leveren en opboksen is iets universeel menselijks. Ik ben inderdaad op zoek naar erkening. Iedereen die iets van zich af wil schrijven, wil graag iets terug krijgen, iets delen of is benieuwd hoe dat overkomt bij anderen. Je moet ook wel je eigen situatie als artiest kunnen relativeren. Ik kan me wel druk maken in het feit dat er een hele generatie jongeren ‘miskweekt’ wordt door de vele slechte prefab-muziek die er tegenwoordig gemaakt wordt en dat er nog maar weinig authentieke dingen populair zijn. Ik heb liever iemand die fouten maakt, dan de tegenwoordige robot-muziek. In dat opzicht is het opboksen tegen de onwil of de onwetendheid van de mensheid.’

Er is toch wel goede muziek? Al kent die weinig commercieel succes…

Ian: ‘Inderdaad, er is momenteel fantastisch goede muziek, maar die krijgt veel minder kansen. Ik vind dat vreselijk! Als je de goede artiesten, zoals Bert Dockx (nvdr. gitarist/zanger van Flyinh Horseman en DansDans) op Unday Records bekijkt en vaststelt dat die nauwelijks op de radio gedraaid worden of nauwelijks verkopen. Er is momenteel in Vlaanderen een hele stroom van goede muziek, waar weinig mee gedaan wordt. Voor mij gaat het om de mogelijkheden krijgen die je verdient en soms steekt dat als dat niet kan. Anderzijds ben ik ook blij dat ik hier in België de mogelijkheid heb om muziek te maken en er van te kunnen leven in een artiestenstatuut.’

Waarom heb je ‘Drawing Daggers’ aan je vader opgedragen?

Ian: ‘De plaat is opgenomen voor hij gestorven is en nadien uitgekomen. Ik wou er voor hem een boodschap opzetten. Sommige nummers gaan ook over hem en over de machtsverhouding tussen een vader en zijn zoon, iets dat wel vaker voorkomt. Maar ondertussen heb ik dat een plaats gegeven.’

Je zegt ook dat muziek een dialoog is?

Ian: ‘Het gaat over de verbinding die er moet zijn tussen de muzikanten én tussen hen en het publiek: ik heb al vaak gemerkt dat de mensen waar ik een goede band mee heb ook de mensen zijn waarmee ik de beste muziek maak. Het gaat om het aanvoelen van het spel van geven en nemen. Een gezonde wisselwerking, dus.’

Zou je jezelf tot slot een geëngageerd muzikant noemen?

Ian: ‘Soms heb ik het gevoel dat ik iets moet zeggen, soms doe ik dat effectief ook, maar even goed laat ik het aan mij voorbij gaan. Dat is ook iets dat ik in mijn liedjes zie en wat evolueert naar een meer uitgesproken mening, maar geëngageerd zou ik dat niet noemen.’