Meerjarenbegroting 2014-2019 Antwerpen: een eerste analyse

Tot op heden hebben de gemeenteraadsleden geen enkele tekst of geen enkel officieel cijfer ontvangen. Wij krijgen de teksten voor de meerjarenbegroting slechts begin november, voor de bespreking op de gemeenteraad van november. Kwestie van de officiële communicatie te stroomlijnen, en geen enkele gegronde kritiek toe te laten op de keuzes die dit stadsbestuur maakt. Een ondemocratische manier van werken is dat.

In de meerjarenbegroting wordt massaal gedesinvesteerd in mensen en publieke dienstverlening. Bij de stadsdiensten sneuvelen 1.420 banen. Maar het tekort aan sociale woningen en plaatsen in het onderwijs, daaraan wordt niets gedaan. Integendeel, de stad geeft opnieuw sleutels uit handen om een stad op mensenmaat te maken. 

Al laat het stadsbestuur uitschijnen dat er geen andere optie is, toch zitten er achter deze meerjarenbegroting weloverwogen keuzes, met ook duidelijke winnaars. Het desinvesteren in mensen maakt een transfer mogelijk naar projectontwikkelaars, big business en rijke toeristen. Dat model hebben de N-VA en haar coalitiepartners in petto voor het hele land.

Ondemocratisch gedoe rond een ingrijpend beleidsdocument

Steden en gemeenten zijn sinds kort verplicht een meerjarenplanning op te stellen met daarin een begroting en beleidsdoelstellingen. Welke werkingsmiddelen heb je nodig, welke investeringen plan je en met welke inkomsten zal je dat financieren? De wettelijke regeling rond deze meerjarenplanning duwt de gemeentebesturen in een strak begrotingskeurslijf. Alle Belgische steden en gemeenten komen geld te kort om hun voorzieningen op peil te houden. Ook de Antwerpse meerjarenplanning 2014-2019 heeft verstrekkende gevolgen voor de bewoners van de stad.

Tegenwoordig kan je de besluiten van de gemeenteraad al lezen, vooraleer de gemeenteraad is doorgegaan. Dat is blijkbaar de nieuwe stijl. In de kranten stond geschreven alsof de keuzes van de ploeg De Wever al zouden zijn goedgekeurd. Nochtans staan de maatregelen pas op de agenda van de gemeenteraad van … november.  Dat is identiek dezelfde communicatielijn als bij de voorstelling van het bestuursakkoord. Toen gebeurde hetzelfde.

In de gemeenteraad van februari stelde ik toen: “Blijkbaar gaat dit College ervan uit dat er – behalve in het schepencollege – niemand in de gemeenteraad is te vinden die een zinnige bijdrage kan leveren over de oriëntaties van deze stad. Niet bij de meerderheid en evenmin bij de vier oppositiepartijen. Neen, men legt de discussie op slot en dat is democratische besluitvorming onwaardig. Zo herleidt men de Gemeenteraad zelf tot een praatbarak waar de verkozenen een show mogen opvoeren voor de galerij, maar waar de diverse opinies en voorstellen er verder absoluut niet toe doen.”

Onze fractie pleit ervoor dat rond dergelijke plannen een breed democratisch debat wordt gevoerd waarbij de bevolking inzage krijgt in alle cijfers, haar zeg kan doen over de prioriteiten en mee de keuzes kan bepalen. De Wever & Co hebben daar duidelijk een andere opvatting over. Ze houden een persconferentie om zo, met een sluwe communicatie, de journalisten en het publiek te kneden en daarmee het debat in de kiem te smoren.

Enkele dagen voor de zitting van de gemeenteraad in november zullen de raadsleden dan enkele dikke boeken met cijfertabellen ontvangen. Ze zullen amper de tijd krijgen om alles te ontcijferen, waarna de gemeenteraad een kort debat mag voeren en de plannen finaal moet goedkeuren. Maar ondertussen heeft men in de pers al wel de strijd gestreden. Daarmee is voor de N-VA en haar coalitiepartners de kous af. Dat is dan buiten de sociale oppositie van de PVDA+ gerekend.

Wij beschikken niet over de uiteindelijke teksten – nogmaals, buiten de meerderheid heeft geen enkel gemeenteraadslid die teksten gekregen – maar toch is een eerste analyse van de plannen mogelijk. Natuurlijk, er blijven nog veel vragen over, het is soms moeilijk voorbij de window dressing en de promotalk te zien en vermoedelijk hebben de schepenen het achterste van hun tong nog niet laten zien.

Wat is bijvoorbeeld de belofte van burgemeester De Wever waard dat de belastingen niet verhoogd zullen worden? Intussen wordt het containerpark toch maar betalend, en wel door een beslissing van de Vlaamse regering onder leiding van … N-VA en CD&V. Bij het gemeentelijk parkeerbedrijf GAPA ligt de piste op tafel om bewonerskaarten voor Antwerpenaren nu ook betalend te maken. Ook bij de gemeentelijke ziekenhuizen van ZNA liggen pistes op tafel om de zorgverlening duurder te maken.

Het is ook zeker niet ondenkbeeldig dat de sportinfrastructuur duurder zal worden, gezien dit stadsbestuur verslaafd is aan peperdure PPS-constructies^[1]. Op de komende gemeenteraad in september wil het stadsbestuur bovendien een beslissing erdoor jagen die een paar duizenden mensen verplicht veel meer te betalen voor het slachten van een schaap bij het offerfeest. Hoe lang zal de rij van creatieve belastingen zijn aan het einde van dit meerjarenplan?

Tewerkstelling als kind van de rekening: 1420 jobs sneuvelen

De Wever verkoopt zijn planning met de boude bewering dat hij het investeringsbudget van de stad verhoogt met 250 miljoen. In tijden van crisis nog wel. Dat staat goed. Zeker in ronkende krantentitels en in interviews zonder wederwoord op Terzake of Reyers Laat.

Wat het N-VA promoteam er niet bij vertelt, is dat De Wever ondertussen voor meer dan 400 miljoen euro … desinvesteert in mensen. Het meerjarenplan schrapt 1.420 banen bij het stadspersoneel door mensen die op pensioen gaan of een tijdelijk contract hebben, niet te vervangen. Die 1.420 komen bovenop de 400 jobs die na de Dexia-affaire in 2009 werden afgebouwd.

In de neoliberale visie van het stadsbestuur is de dienstverlening door het stadspersoneel vooral een last, die drastisch moet ingeperkt worden. Maar voor de inwoners van Antwerpen is die dienstverlening nu net een waardevolle investering. Wie anders zorgt voor onze kinderen en ouderen? Wie anders houdt de straten proper? Wie anders helpt ons met allerlei administratie? Wie anders organiseert sport, cultuur en ontspanning? Wie anders zal zich inzetten om iets te doen aan de grote sociale noden in de stad?

Ieder moet het maar voor zichzelf regelen, zegt het meerjarenplan. Zo blijven de mensen in de kou staan. De werkingsmiddelen voor de stadsdiensten worden bevroren terwijl de bevolking intussen wel sterk aangroeit. De vakbonden ACOD en ACV Openbare diensten reageerden al dat het ondenkbaar is dat de dienstverlening aan de Antwerpse bevolking op hetzelfde peil zal kunnen blijven.

Het stadsbestuur doet alsof het schrappen van die 1.420 jobs een pijnloze operatie kan zijn, maar het is veelzeggend dat het daarover geen enkel plan wil voorleggen. Het gaat om een blinde besparing die wordt afgeschoven naar het management van de stadsbedrijven. Het managment van die stadsbedrijven moet het snoeiwerk doen, en dat snoeiwerk dan zelf voorleggen aan het schepencollege.

Het afgelopen jaar zag het stadspersoneel al 228 collega’s vertrekken, vaak via het niet verlengen van tijdelijke contracten. Ook eerdere besparingen bij het stadspersoneel – de reorganisaties en de sluiting in 2011 van de wijkbibliotheken en van de ijspiste in Deurne bijvoorbeeld – zorgden voor hogere werkdruk en minder dienstverlening aan de bevolking. Die besparingen hebben het personeel ook geleerd dat schepencolleges in staat zijn beloftes te maken en zelfs akkoorden te sluiten, die twee weken later gebroken werden met achter de hand gehouden besparingsplannen.

De ongerustheid bij de 20.000 personeelsleden van de stad en de verzelfstandigde dochterondernemingen is heel begrijpelijk. Zij vrezen voor een onrealistische verhoging van de werkdruk en flexibiliteit. In welke omstandigheden zullen zij moeten gaan werken? Zal het werk nog draaglijk blijven? Zullen zij hun opdrachten voor de bevolking nog kunnen waarmaken? Zij eisen dat het schepencollege duidelijkheid brengt.

Nu al werd bekendgemaakt dat de dienst stadsontwikkeling (AG STAN) opgedoekt wordt, de stadsdrukkerij zou verdwijnen, het magazine De Nieuwe Antwerpenaar verdwijnt, de boer-ambtenaar van de kinderboerderij in Wilrijk wordt niet vervangen. De mannen van de vuilkar vrezen dat de versnelde invoering van sorteerstraatjes de afbouw van het personeel tot zelfs privatisering inluidt. Het loketpersoneel vreest voor langere wachttijden aan de loketten.

‘Mijn elastiek staat op springen’, hoor je deze dagen in veel stadskantoren. De meerjarenplanning wil hogere efficiëntie, terwijl de stadsdiensten nu al zeer performant draaien. De werkdruk is op veel werkplekken niet te onderschatten. Wie niet meer kan volgen, wordt vakkundig naar de exit geleid. Zonder dat er een ‘naakt’ ontslag aan te pas hoeft te komen.

De job-paradox van Antwerpen

Meer dan 35.000 Antwerpenaren zijn werkloos, dat is één op zes van de Antwerpse beroepsbevolking. Bij de min 25-jarigen is de situatie nog ernstiger. In die groep vinden 6.699 jongeren geen job, dat is 29 procent. Het legt een hypotheek op de toekomst van de stad. En wat doet het schepencollege? Dat presteert het in één en dezelfde persconferentie aan te kondigen dat het 1420 banen schrapt én… voor een jeugdwerkloosheidsplan gaat zorgen.

Dat is zowat de ultieme arbeidsmarktparadox: de mond vol hebben over het begeleiden van werkzoekenden naar openstaande vacatures en tegelijk die openstaande vacatures dichtdoen door het voor 1.420 jongeren onmogelijk te maken succesvol te solliciteren voor een degelijke, vaste job bij de stad. Moest het de werkloosheidscijfers werkelijk ernstig nemen, dan zou het schepencollege de afvloeiingen bij het stadspersoneel onverwijld intrekken.

Het stadsbestuur kan de toon zetten in de ZNA-ziekenhuizen, de kindercrèches, het stadsonderwijs, het havenbedrijf, de stadsdiensten zelf. Het zou honderden jobs kunnen creëren – direct en indirect – door serieus te investeren in sectoren waar de sociale noden groot zijn: wonen, onderwijs en gezondheidszorg. Maar het enige voorstel van de bestuurscoalitie van N-VA, CD&V en Open VLD is: een betere afstemming tussen openstaande jobs en werkzoekenden.

En hoe dan wel? Door promotie te maken voor het opleidingsaanbod van de VDAB en dat in een meer aantrekkelijke verpakking te stoppen. Weet de bestuurscoalitie dan niet dat er slechts 6.000 vacatures zijn, waarvan de helft dan nog interim-baantjes. Zelfs als alle vacatures ingevuld zouden zijn, wat dan met de 29.000 andere werklozen? Waarom is dit stadsbestuur zo fut- en ambitieloos als het gaat om de strijd voor jobs?

Het bestuur geeft de sleutels uit handen

Besparingen treffen de weekverblijven van Kindervreugd. Het stadsbestuur geeft de sleutel uit handen om stadskinderen te laten genieten van een leerrijke natuurvakantie aan zee, in het bos of op het platteland. De sluiting van het domein Diesterweg was al bekend. Na dit schooljaar volgen nu ook de verblijven aan zee, home Mathilde Schroyens , het Veen in Brecht, de boerderijklassen in Wommelgem, de fiets- en natuurklassen in Schoten, de boerderijklassen in Weert.

De talrijke Antwerpenaren die ooit hun vakantie hebben doorgebracht op deze plekken, reageren onthutst. Er is al een petitie gelanceerd. Het stadsbestuur wil deze domeinen vervangen door vouchers, bonnen waarmee scholen uitstappen kunnen organiseren. Scholen moeten zich dan richten tot het privé-aanbod om stadskinderen te laten kennismaken met de natuur, want dat is geen taak voor de stad, zo vindt dit bestuur.

Ondertussen werd wel bekend dat 28 procent van de Antwerpse jeugd de school verlaat zonder diploma. Dat is een onthutsend cijfer. De stad heeft met het stedelijk onderwijs de sleutel om die uitdaging aan te pakken. Alles begint met een plek vinden op school: er is een acuut capaciteitstekort. Maar de stad geeft de ambitie op om elk kind een plaats op school te garanderen. De middelen voor onderwijs worden misschien wel verhoogd, maar niet om aan het capaciteitstekort te verhelpen.

Er zullen dringende investeringen mee gebeuren in de Antwerpse scholen: gebouwen staan te verkommeren, verwarmingsketels functioneren niet goed, de brandveiligheid laat te wensen over … Het capaciteitsprobleem wordt daarom doorgeschoven naar de Vlaamse regering, maar het stadsbestuur geeft geen enkele zekerheid of dat beleidsniveau daar wel iets zal aan doen. Zo pleegt het stadsbestuur schuldig verzuim. Er ontstaat een spelletje zwarte piet doorschuiven. Want zitten in de Vlaamse regering niet nagenoeg dezelfde partijen als in het Antwerpse stadsbestuur?

Wat biedt deze stad aan haar jeugd, behalve overlastboetes? Tekort aan crèches en tekort aan capaciteit in de scholen. Na de zwemlessen moeten nu bos- en zeeklassen sneuvelen. Wat een chagrijnige samenleving is dat, die de leuke dingen voor haar kinderen afschaft? En 1.420 mogelijke banen voor jonge mensen bij de stad worden geschrapt. Welk perspectief biedt de stad aan de jeugd?   

Er zou meer geld gaan naar OCMW, armoede en senioren. Om wat te doen?

Het bestuursakkoord van dit college was doorspekt met het verhaal van ‘voor wat hoort wat’. Een op vier Antwerpse kinderen groeit op in een gezin in armoede. Dat is een heel problematische vaststelling, maar het akkoord is vooral geïnteresseerd in de uitbouw van een nieuw arsenaal van sanctiesystemen.

De geest van pseudofilosoof Dalrymple waart doorheen alle teksten van het Stadsbestuur. Met de tekst voor de meerjarenplanning is dat niet anders. Het OCMW moet vooral inzetten op ‘het activeren van leefloners’. Het leefloon wordt nu afhankelijk gemaakt van de ‘taalbereidheid’. Zo maakt men allerlei grondrechten voorwaardelijk.

Liesbeth Homans steekt een pluim op haar hoed: de budgetten voor het OCMW en het Zorgbedrijf zouden stijgen met 15,2 miljoen euro; de middelen voor stedelijk sociaal beleid stijgen met 4,5 miljoen euro. Het is moeilijk om die verhoging en herschikking te beoordelen op basis van de algemene cijfers. De concrete weerslag ervan moet nog blijken.

In het verleden werden de OCMW-budgetten op het einde van een begrotingsjaar vaak bijgepast met sommen in de orde van grootte van de huidige budgetstijging. Bij de begrotingsbesprekingen in mei 2013 verplichtte het college het OCMW en het Zorgbedrijf nog voor meer dan 8 miljoen euro te besparen. Het college wil een einde maken aan het achteraf bijpassen van de tekorten en voorziet daarom vanaf nu een hoger budget.

De pluim die Homans op haar hoed steekt, wil ook zeggen: zelfs al zouden er substantieel meer middelen bijkomen voor de schepen van sociale zaken, dan nog blijft het zeer de vraag of schepen Homans van plan is er een echt sociaal beleid mee te voeren. Welke klemtonen legt Homans? We zien er alvast zes:

1. Ze legt het accent op taal en inburgering. Alle extra inspanningen om nieuwkomers te helpen kennis van het Nederlands op te doen zijn natuurlijk welkom, behalve als ze moeten dienen als uitsluitinginstrumenten: bij toekenning van het leefloon, bij toegang tot sociale woningen.
2. Bij de armoedebestrijding ligt de prioriteit voor Homans in het controleren, het activeren en het sanctioneren van mensen in armoede. Ze richt een departement activering op in het OCMW, dat zal het beleid perfectioneren dat nog werd uitgestippeld door haar voorgangster Monica De Coninck.
3. Er komen 17 gecentraliseerde ‘huizen van het kind’ om allerlei activiteiten rond kinderen te centraliseren. De vraag is of de succesvolle gedecentraliseerde aanpak van Kind en Gezin – lokaal, wijkgericht en toegankelijk – daardoor niet in het gedrang komt.
4. In haar discours over leefbaarheidproblemen legt de schepen een verschuiving naar een meer repressieve aanpak, met omheiningen, camera’s en conciërges in de sociale woningblokken enzovoort. Welk belang hecht zij nog aan bewonersparticipatie?
5. Het kritische sociale middenveld, dat mensen uit kansengroepen organiseert en een stem geeft, wordt gekortwiekt. Deze organisaties kregen al voor de zomer te horen dat ze het met 7 miljoen euro minder zullen moeten doen. Als het over samenwerken met sociale organisaties gaat, legt Homans eerder de nadruk op curatieve initiatieven.
6. Antwerpen vergrijst, de zorg voor de senioren is van groot belang. In de stad wachten 6000 senioren op een betaalbare serviceflat. Er worden slechts 1500 nieuwe serviceflats gepland. En over het prijskaartje daarvan wordt niets vermeld en dat is zeer verdacht. Want tegelijk staan er honderden serviceflats leeg omdat ze zo duur zijn dat niemand ze kan betalen. Deze dure flats zijn immers gebouwd in een publiek-private samenwerking (PPS) en moeten dus hoge winsten genereren.

Over betaalbaar wonen en toegankelijke gezondheidszorg geen woord

De schepen van wonen Liesbeth Homans slaagt erin een meerjarenplanning voor te stellen zonder ook maar één woord over de acute woonproblematiek en de meer dan 10.000 gezinnen op de wachtlijst voor een betaalbare sociale woning.

Wat de gezondheidszorg betreft, is de meerjarenplanning alleen geïnteresseerd in de bouw van het mastodontziekenhuis op het Eilandje. Het buurtziekenhuis Stuivenberg zal als buurtziekenhuis gesloten worden, om dan een nieuwe grote prestigekliniek op te richten.

De winnaars van deze meerjarenplanning

Over het bestuursakkoord schreven we: ‘Het hele akkoord ademt een commerciële logica die prioriteit geeft aan projectontwikkelaars, commerçanten en rijke toeristen. De stad met haar voorzieningen wordt verder uitgebouwd volgens hun noden.’ Het stadsbestuur blijft in zijn meerjarenplanning zeer consequent met die logica en die prioriteit.

Er gaat 4 miljoen euro naar de chemielobby en 10 miljoen euro wordt voorzien om bedrijven naar Petroleum Zuid te lokken. Middelen voor communicatie aan de bevolking zoals het gratis stadsmagazine De Nieuwe Antwerpenaar, gaan nu besteed worden aan city marketing en aan service op maat voor hoofdkwartieren van multinationals en van de 200 Antwerpse topbedrijven. Van enige tewerkstellingsvoorwaarde tegenover deze cadeaus is geen sprake.

Er wordt geen enkele bijkomende bijdrage gevraagd aan de toch zeer winstgevende bedrijven in de haven en de petrochemische sector. Het beleid dat boetes kwijtscheldt aan havenmultinationals wordt verankerd. De stad investeert 3,1 miljoen euro om de uitstraling van de diamantsector te verbeteren. Is dit een grap of om te huilen? Als de sector met een negatief imago kampt, dan is dat toch wegens zijn manifeste onwil belastingen en boetes te betalen.

In de Vlaamse regering ijveren N-VA en CD&V voor de belangen van de betonboeren in het Oosterweeldossier. In de stad springen zij de privé-ontwikkelaars bij door woonprojecten voor een bedrag van 1,8 miljard euro te faciliteren. Men zegt erbij dat al dit geld dient om de wooncrisis het hoofd te bieden.

Al maar goed dat het stadsbestuur beseft dat er een wooncrisis woedt in Antwerpen, maar jammer genoeg hebben de schepenen niet begrepen wat die wooncrisis precies inhoudt. Hun oplossing slaat de bal volledig mis. Niet de private vastgoedmakelaars moeten meer ‘gefaciliteerd’ worden, betaalbaarheid is het grote probleem. Het aanbod aan betaalbare woningen moet groeien: door maximumhuurprijzen in te voeren en massaal te investeren in degelijke sociale woningen.

De Antwerpenaren hoeven dit niet te pikken. Er bestaan alternatieven

‘Het kan niet anders, there is no alternative’: dat is het motto van dit stadsbestuur. Het beweert dat er geen andere optie is, dat het schrappen van 1.420 jobs en het sluiten van de weekverblijven van Kindervreugd onvermijdelijk zijn en dat je de wooncrisis en het scholentekort voor onze kinderen niet kan oplossen. ‘Het komt door de crisis, door de pensioenkosten voor het personeel, door de hogere overheid, door de vergrijzing, de verjonging, de verkleuring… Er is geen andere optie dan te besparen.’

Zo drukt het stadsbestuur de hoop op verandering de kop in. Maar het kan anders. En het moet anders. De Antwerpse bevolking hoeft niet te bloeden omwille van het Dexia-schandaal en de economische crisis. Zij is niet verantwoordelijk voor de crisis. Die verantwoordelijkheid zoek je beter bij de bevoorrechte partners van het stadsbestuur. De cynische knuffelpolitiek tegenover de multinationals moet stoppen, ook in Antwerpen.

De PVDA stelt een alternatief plan voor dat de stad in staat stelt te investeren in de behoeften van de bevolking wat betreft werk, gezondheidszorg, wonen en onderwijs, zonder dat er ook maar één job moet voor sneuvelen, zonder dat de publieke dienstverlening eronder lijdt.  Deze voorstellen kunnen op vijf jaar minstens 650 miljoen euro opleveren. Dat is meer dan 150 % van wat het stadsbestuur hoopt te realiseren door 1420 jobs te schrappen.

1. Dit stadsbestuur heeft zo maar voor 52 miljoen euro boetes kwijtgescholden aan de eigenaars van DP World, de Emirs van Dubai, en aan die andere havenmultinational: PSA uit Singapore. Die kunnen zo hun contractueel vastgelegde tonnageverplichtingen voor de haven ongestraft overtreden. Het niet factureren van die boetes is puur verlies voor de stadskas.  
2. Het stadsbestuur kan de belasting op drijfkracht, opslag en vestiging voor petroleumreuzen als ExxonMobil, dat de afgelopen vijf jaar 19,5 miljard euro (!) winst maakte, verhogen naar het niveau van de tarieven zoals die in Zwijndrecht gelden. De gemeente Zwijndrecht haalt een kwart van zijn inkomsten bij de bedrijven. Antwerpen, met een veel grotere industrie, haalt amper 3,3 procent van zijn inkomsten bij de grote bedrijven. Deze fiscale hervorming kan jaarlijks (minstens) 70 miljoen euro opbrengen: dat levert in vijf jaar 350 miljoen euro op.
3. In de meerjarenplanning wordt het dividend van het Havenbedrijf een heel klein beetje verhoogd, maar nog altijd ontvangt de stad belachelijk weinig middelen uit de haven, hoewel ze instaat voor de uitgebreide infrastructuur en dienstverlening voor de havenbedrijven. Het dividend kan gemakkelijk verhoogd worden tot 50 miljoen euro per jaar. Dat is goed voor een meeropbrengst van 150 miljoen euro in vijf jaar.
4. De Antwerpenaren betaalden de afgelopen drie decennia  2,9 miljard euro af op een historische schuld van 1 miljard. Dat is bijna drie keer het oorspronkelijke bedrag, en nog steeds rest er 611 miljoen euro om af te betalen. Er bestaat een voorstel om de resterende schuld af te betalen aan 2,357 procent intrest, het tarief dat ook wordt gebruikt voor de afbetaling van de ziekenhuisschulden, in plaats van de huidige 4,96 procent. Zo’n herschikking zou deze stad op vijf jaar tijd meer dan 50 miljoen euro opbrengen

Men mag ons alles vertellen, maar niet dat er geen keuzes gemaakt worden. Havenmultinationals, petroleumreuzen en banken worden niet of nauwelijks aangesproken. Het stadsbestuur wil de rekening doorschuiven naar het stadspersoneel, de publieke dienstverlening, en dus uiteindelijk ook de bewoners van de koekestad.

Tot slot hebben wij nodig

Tot slot hebben wij nodig. Informatie, informatie, informatie én een brede tegenbeweging.

Zoals gezegd, de gemeenteraadsleden hebben nog steeds geen teksten en geen cijfers gekregen, wij krijgen die pas in … november. Dat betekent anderzijds ook dat pas in november de beslissingen kunnen genomen worden. Elke andere communicatie van het Stadsbestuur is illegaal. Vandaar ook een warme oproep naar alle mensen van goede wil: zend ons alsjeblief betrouwbare en accurate informatie door zodat wij als oppositie ook écht kunnen reageren en het middenveld mee kunnen betrekken bij de acties die meer dan nodig zullen zijn. Uiteraard garanderen wij de volle discretie. Help ons met informatie, en help zo deze stad met haar toekomst.

Wij hebben ook een brede tegenbeweging nodig. Een beweging die verbindt, in plaats bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen. Een beweging die streeft om de grondrechten voor elke Antwerpenaar te realiseren. Een beweging die opkomt voor democratie en inspraak, in plaats van oncontroleerbare volmachten voor de burgemeester en het schepencollege. Een beweging die breekt met de plaag van de heersende gedachten, en een nieuwe solidaire dynamiek brengt in de stad.

Ja, dit is een oproep naar alle sociale, culturele en democratische organisaties die onze stad rijk is: aan de vakbonden, aan de jeugdwerkers, aan de artiesten en cultuurbouwers, aan de opbouwwerkers en aan het hele middenveld. Laten we de handen in elkaar slaan, en bouwen aan die brede tegenbeweging. Want de oppositie zal zich niet alleen op het Schoon Verdiep afspelen. De oppositie om van Antwerpen een sociale en democratische stad te maken zal zich in de eerste plaats moeten nestelen in het hart van iedereen. De oppositie zal moeten klinken op de werkvloer, in de haven, bij het stadspersoneel en in alle 62 wijken van onze stad.

Peter Mertens is fractieleider van de PVDA+ in de Antwerpse gemeenteraad

Voetnoten

• [1]PPS = privé-publieke samenwerking.