Staatssecretaris van Asiel en Migratie Maggie De Block noemt de bezetting van de Afghaanse sans-papiers ‘emotionele chantage’ en ‘een actie die duidelijk georkestreerd is en georganiseerd is, en waarbij kinderen als wapens worden ingezet.’ Tegen een retoriek die gebruik maakt van zulke woordkeuze is geen zinnig antwoord te bieden.

Met de keuze voor de woorden ‘orkestratie’ en ‘chantage’ zet De Block namelijk de hele situatie op zijn kop: zo creëert ze het idee dat een belangengroep zich verzamelt uitsluitend met het oogpunt om in de media te komen en bovendien ‘onschuldige’ kinderen laat opdraven om een maximaal effect te bereiken. Dit veronderstelt ook dat de ouders van deze kinderen een bewuste keuze hebben gemaakt om hun kroost te ‘victimiseren’.

De realiteit is echter het tegenovergestelde. Deze mensen zitten in een uitzichtloze situatie waarbij de bezetting van het gebouw in de Troonstraat in de eerste plaats een praktische functie heeft: deze mensen hebben een dak boven hun hoofd nodig. De media-aandacht die daarop volgde is logisch gezien de omvang van de bezetting, maar daarom nog niet haar bestaansrede.

Het grote aantal jonge kinderen in het gebouw is des te alarmerender, omdat het deze kinderen en hun moeders zijn die uitgewezen worden naar een land dat zo vijandig staat tegenover minderheden. Dit geldt met name voor vrouwen en dus ook voor de meisjes die aan het woord werden gelaten. Dat deze kinderen zich opwerpen als spreekbuis voor hun ouders belangt ook hen aan, het gaat immers over hun toekomst. Bovendien spreken zij dankzij de jaren dat zij hier school gelopen hebben goed Nederlands, in tegenstelling tot de oudere generatie.

Deze kinderen hebben in hun jonge leven al veel meer meegemaakt dan goed voor hen is, en zijn dan ook wereldwijzer dan hun Belgische leeftijdgenootjes. De stress van hun ouders is ook hun stress, en op die wijze hebben zij jammer genoeg maar weinig ruimte om echt kind te zijn. Het is hypocriet van De Block om het ‘misbruiken’ van kinderen deze situatie aan de kaak te stellen. Het doet onrecht aan de intelligentie van deze kinderen en de opofferingen die hun ouders in de hoop op een betere toekomst voor hen gemaakt hebben.

Via de volgende link kan u horen wat de Afghaanse ‘bezetters’ zelf van het antwoord van De Block denken:

Wat deze mensen willen, is een eerlijke dialoog en een oplossing voor hun situatie. DVZ biedt hen momenteel geen enkele uitweg uit hun situatie. De woorden van De Block over hun toekomst bevestigen dit nogmaals: ‘Het is evident dat ze er niet kunnen blijven en dat het gebouw de bestemming moet krijgen die ervoor bedoeld was: de winteropvang voor daklozen.’ En wat zijn deze mensen dan, mevrouw De Block?

Sofie Meelberghs