Stoker (2013)
Stoker, Chan-wook Park -

Stoker (2013)

dinsdag 10 september 2013 11:28
Spread the love

Eén van de films waar ik tot nog toe het meest naar uitkeek dit jaar, was Stoker. Dit had twee redenen. Ten eerste is Chan-wook Park één van de boeiendste regisseurs uit Zuid-Korea. Films als Sympathy for Mr. Vengeance, Sympathy for Lady Vengeance en het fenomenale Oldboy werden allen erg lovend onthaald en hebben hem een stevig fanpubliek opgeleverd in het Westen. In Three… Extremes en Thirst bewees hij tevens een regisseur te zijn die de techniek van suggestieve spanning beheerste als geen ander. Wanneer zijn eerste Amerikaanse film dan een thriller blijkt te zijn, schept dat hoge verwachtingen. Ten tweede was het geleden van Little Children dat ik nog zo’n intrigerende trailer zag. Het gebeurt zelden, maar heel soms is een trailer zodanig goed, dat je er met plezier opnieuw en opnieuw blijft naar kijken – ook nadat je de film zelf gezien hebt. Zo dus ook met Stoker.

Wanneer je een trailer talloze malen bekeken hebt voordat je de film bekijkt, wordt het torenhoge vooruitzicht op de film echter amper nog haalbaar. Net als bij Little Children kon ook Stoker hier niet aan ontsnappen. Ik verwachtte gewoon té veel. Dat buiten beschouwing gelaten, is dit cinematografisch één van de sterkste Hollywoodprenten van het jaar. Dat Park een estheet is, wisten we al door zijn voorgaande prenten, maar hier laat hij zich van zijn sterkste kant zien. Interpretatieve shots, relatief weinig dialogen (in Hollywoodnormen) en veel beeldtaal – exact wat het hart van menig cinefiel sneller doet slaan. De klankband is bovendien niet alleen voorzien van een knappe soundtrack, met Verdi’s Il Trovatore in de hoofdrol, maar weet perfect de grimmige stemming te zetten door audiovisuele perfectie te creëren in de geluidsmontage. Ja, het is weinig Hollywoodfilms gegeven tegenwoordig…

De ontgoocheling zat hem echter in de verhaallijn. Voor een film die een suggestieve trailer meegeeft en hiermee lijkt te anticiperen op een psychologisch drama gecombineerd met een thriller vol plotwendingen, valt de personageontwikkeling en uiteindelijke ontknoping dik tegen. Hoewel Nicole Kidman, Matthew Goode en Mia Wasikowska allen sterk staan te acteren, moet de sfeerschepping – zoals gezegd – voornamelijk komen van beeldtaal en klankband. Er lijkt niet echt veel diepgang in de personages te zitten en de (weinige) achtergrond die van hen geschetst wordt, heeft meer weg van een onuitgewerkte opvulling dan van een doordachte vertelstijl. Dat dit uiteindelijk leidt naar een relatief zwakke plot, die eveneens dienst had kunnen doen in een mindere Dexter-aflevering, is erg te betreuren.

Deze tegenvaller is, volgens mij, te verklaren door het zwakke scenario van de film. In alle eerder vermelde films van Park schreef hij zelf de scripts, maar nu hij zijn intrede in Hollywood maakte, was het vooral zijn regie die gewenst was en niet zijn schrijven. Dat werd namelijk overgelaten aan Wentworth Miller, u weet wel, de getatoeëerde protagonist uit Prison Break. Het was meteen ook zijn debuut als scenarist – iets wat kan verklaren waarom de film een gebrek aan personageontwikkeling en een weinig verrassende plot had. Op basis van Stoker zal hij in alle geval geen grote naam worden in het wereldje van de filmschrijvers.

Het eindresultaat is een onderhouden film die zowel visueel als auditief een genot voor oog en oor is, maar de verwachtingen niet kan inlossen. Het is een film die met kop en schouders boven alle andere Hollywood-output staat en alleen daarom al de moeite loont om te bekijken. Dat het nooit zo intrigerend wordt als in de trailer, is iets wat je de regisseur dan ook makkelijk vergeeft. Wie daarentegen een akelige psycho-thriller verwacht à la het betere Hitchcock werk, zal een beetje bedrogen uitkomen – hoewel de poging ongetwijfeld tot de beste behoort van de laatste jaren.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!