Na de dood van drie Palestijnen in het vluchtelingenkamp Qalandia nabij Jeruzalem werden de vredesonderhandelingen tussen Israël en Palestina opgeschort. Dat deze onderhandelingen van begin af aan weinig kans op slagen hadden, werd in onze media weinig gesuggereerd, hoewel er genoeg redenen zijn om dit aan te nemen.

De voorbije weken bleef het op de Westelijke Jordaanoever relatief rustig in de aanloop naar de onderhandelingen, hoewel het Israëlische parlement de bouw van nieuwe illegale settlements bleef goedkeuren.  Om de vredesgesprekken goed te laten verlopen, beloofde Israël de vrijlating van 104 gevangenen. Van de 26 die ondertussen vrij zijn, werden enkelen naar de Gazastrook gestuurd, eerder een verbanning aangezien vrienden en familie elders wonen. Het standaard beleid van Israël bij het vrijlaten van gevangenen.

De relatieve rust wordt stilaan ook onderbroken. Vorige week werd een 22-jarige jonge man gedood in Jenin en twee zwaar verwond, bij een arrestatie in een vluchtelingenkamp. In Dheisheh vluchtelingenkamp bij Bethlehem werd een dag later een tiener in het been geschoten, eveneens bij een arrestatie. Vandaag stierven drie jonge mannen bij de arrestatie van een pas vrijgelaten man. Een tiental anderen werden verwond.

Dat laatste lijkt een druppel op een hete plaat te zijn. In Jeruzalem werd opgeroepen tot protest en voor dinsdag zijn er ook al protesten gepland over de Westelijke Jordaanoever. In Hebron brak onrust uit en in het vluchtelingenkamp Aida in Bethlehem kwam het even tot schermutselingen tussen het Israëlische leger en jongeren. Wanneer de soldaten van de Palestijnse Autoriteit, slechts ‘gewapend’ met houten knuppels, tussen beiden kwamen, werd een 11-jarige jongen in het gezicht geschoten met een rubberen kogel.

Onder het mom van ‘veiligheidsredenen’ neemt de mate van het geweld door Israëlische soldaten grote proporties aan. Als soldaten mikken op hoofd, borst en bovenlichaam, doet men dit met de intentie om te doden, en duidelijk met succes. Rubberen kogels, echte kogels en traangas worden afgevuurd op ongewapende mensen, vaak kinderen en tieners.

De disproportionele macht die Israël heeft, uit zich niet alleen ter plekke, maar boort zich diep in onze eigen berichtgeving. Onze media slagen er niet in om de eigen idealen van ‘objectiviteit’ en tweezijdige verhalen weer te geven. De stem van de Palestijnen wordt amper gehoord en journalisten baseren zich al te vaak op Israëlische woordvoerders, waardoor het beeld compleet wordt vertekend.

De goedkeuring van nieuwe settlements, de voortdurende arrestaties, het vernietigen van Palestijnse woningen en het geweld van Israël’s zijde tonen niet dat het de vredesgesprekken ooit au sérieux heeft genomen. De voorwaarden die het de PLO heeft opgelegd en de eisen die het stelt zijn nooit realistisch geweest. Toch zal Israël er weer in slagen om het falen van de onderhandelingen in de schoenen van de Palestijnen te schuiven.