Een epiloog. Eerder schreef ik al dat Theater aan Zee 2013 erop zit voor mij – platzak – maar dankzij een gunstig zeebriesje kreeg ik out of the blue een persvrijkaart voor de musical ‘Cats’ in het Casino-Kursaal, geen ingrediënt van Theater aan Zee, maar toch theater aan zee. Op minder dan vijftig meter van de Noordzee – geen enkele voorstelling op TAZ doet het beter.
Ik ben geen onvoorwaardelijke fan van het musicalgenre, maar ‘Cats’ had in De Morgen een vijfsterrenrecensie gekregen, zo slecht kon de voorstelling dus niet zijn. Bovendien had ik de afgelopen dagen al enkele keren een massa volk heel blijmoedig het Casino-Kursaal zien verlaten. En zoals Elvis al zei: ’50.000.000 fans can’t be wrong’. In mei 1981 vond de première van ‘Cats’ plaats in Londen. Ondertussen hebben al meer dan vijftig miljoen mensen in meer dan twintig landen de productie gezien.
Ook gisteren kreeg ‘Cats’ een staande ovatie en toch was deze jongen niet overtuigd. ‘Cats’ is gebaseerd op T.S. Eliots ‘Old Possum’s Book of Practical Cats’, een dichtbundel waarin heel wat kattensoorten op een speelse manier beschreven worden. Ze komen ook allemaal aan bod in ‘Cats’ (Old Gumbie, Growltiger, Rum Tum Tugger, Mungojerrie & Rumpelteazer, Old Deuteronomy, Mr. Mistoffelees, Macavity, Gus, Bustopher Jones en Skimbleshanks), maar gedichten verdragen niet steeds veel bombarie eromheen. En laat dat nu precies het opzet zijn van componist Andrew Lloyd Webber, regisseur Trevor Nunn en choreograaf Gillian Lynne. Ik weet niet in hoeverre deze credits nog van toepassing zijn op deze voorstelling (in de persmap staat nergens wie deze productie regisseerde of choreografeerde), maar vermoed dat deze versie op de oorspronkelijke ‘Cats’ gebaseerd is.
Wat viel dan zo tegen? Vooreerst de krampachtige manier waarop de makers de bundel hebben willen ombuigen naar een verhaaltje over Grizabella, een ‘glamour cat’ uit een andere bundel van de auteur, die op haar oude dag door de andere katten afgestoten wordt, maar op het jaarlijkse kattenbal door Old Deuteronomy verkozen wordt om herboren te worden en aan een nieuw kattenleven te beginnen.
Door deze ingreep verwatert de musical eigenlijk tot een opeenvolging van kattenpersonages die niets aan dat verhaal toe te voegen hebben. Als Gus, de oude theaterkat aan bod komt, die ‘het moderne theater maar niets vindt’ en terugblikt op de hoogtepunten uit zijn carrière, vonden de makers het nodig om even terug te gaan in de tijd en zo’n hoogtepunt te illustreren. Een wat geforceerde ingreep die de musical rekt, maar eigenlijk niets ter zake doet.
De choreografieën in ‘Cats’ zijn zo stereotiep als maar kan. Het bijzonder kleine speelplatform van het Casino laat ook weinig variatie toe. Geen énkel Vlaams dansgezelschap zou op zo’n kleine scène willen spelen en toch klaart de cast van ‘Cats’ het om soms met achttien tegelijk een dansje uit te voeren. Chapeau!
Wel zeer te pruimen vond ik de costumering en de manier waarop de acteurs gestalte gaven aan hun kattenpersonages. Naar verluidt kon wie vooraan zat ook nog genieten van de grimassen van de diverse katten, maar daar was vanop mijn plaats niets van te merken.
Dat ‘Cats’ toch zo’n groot succes is, schrijf ik toe aan de manier van kijken van het publiek. Dat wil geëntertaind worden zonder meer. Wat kan het de mensen schelen dat het verhaal met haken en ogen aan elkaar hangt? En dan is er de muziek van Andrew Lloyd Webber, met dat hitje ‘Memory’ dat tot twee keer toe gezongen wordt. De staande ovatie bewees: méér moest dat niet zijn.
Voor mij wel.
MISSELYk
