Theater aan Zee (3)
Theater aan zee -

Theater aan Zee (3)

zaterdag 3 augustus 2013 09:29
Spread the love

Op Café Koer, de centrale ontmoetingsplaats van Theater aan Zee in het Leopoldpark in Oostende, krijg je bij aankoop van de krant De Morgen een bonnetje voor een gratis koffie. Merkwaardige promotiestunt als je weet dat zowel koffie als water er gratis zijn voor iedereen. Tot groot ongenoegen van de coffeebar naast de infostand, waar je wél moet betalen (voor betere koffie) en waar de bonnetjes niet geldig zijn.

Aan de kust was het gisteren veel minder heet dan in het binnenland: de hitte was over het algemeen draaglijk. In de NMBS-loods waar ik ‘Land’s End’ van Berlin zag, lagen kaartjes om koelte toe te wuiven. De voorstelling zelf was veel minder draaglijk. Een ietwat saaie reconstructie van een soort gerechtsdrama, waarbij de makers zich te veel geconcentreerd hebben op het artistieke en het vormelijke aspect, veel minder op het inhoudelijke.

Kosten noch moeite werden gespaard om tamelijk overbodige nevenaspecten van het verhaal in de vorm van een tentoonstelling aan het publiek te presenteren, en ook de beelddocumentaire tussendoor, over een villa die zich gedeeltelijk op Frans en gedeeltelijk op Belgisch grondgebied bevond, was er te veel aan. Met deze ingreep wilden de makers de absurditeit aantonen van sommige discrepanties in de justitiële aanpak van beide landen, wat op zich een goed idee zou zijn voor een televisiedocumentaire, maar hier werd het verhaal erdoor nodeloos gerekt.

De voorstelling werd live gespeeld door twee acteurs, Katelijne Verbeke en Gaël Maleux, de andere personages kwamen gefilmd in beeld. De manier waarop dat gebeurde, was uiteraard behoorlijk artistiekerig, met schermen die geregeld verplaatst werden, maar het verhaal van de  ‘pannenkoekenmoord’ was eenvoudigweg niet spannend of boeiend genoeg om op het puntje van je stoel te gaan zitten.

‘Land’s End’ is een schoolvoorbeeld van ‘gehybridiseerd theater’, een genre dat door de beoordelingscommissie voor Theater aangemoedigd wordt. Toch wordt het voor Berlin nog wat zoeken naar een formule waarbij film, plastische kunsten en theater niet naast elkaar worden geplaatst, maar naadloos met elkaar verweven.  

Bij de terugkeer naar het stadscentrum zag ik aan het station een mooie korte voorstelling: een meeuw had net een zak van Panos uit een vuilnisbak gegraaid en scheurde die open met zijn snavel. Groot was zijn teleurstelling toen hij vaststelde dat er alleen lege bekers in zaten. Al liet hij dat niet merken. Even later zat hij alweer in de vuilnisbak te graaien.

MISSELYk

take down
the paywall
steun ons nu!