Ook met zijn recente besparingsbeleid schrijft N-VA verder aan zijn bestuurlijk blunderboek in Antwerpen. Enkele kanttekeningen.

Onduidelijk

Er is de manifeste onduidelijkheid. Terwijl Liesbeth Homans vorige week nog in de media verklaarde (in een rancuneuze reactie op de kritiek van Yasmine Kherbache) dat de besparingen noodzakelijk zijn, vernemen we eergisteren van een gecrispeerde Koen Kennis dat het stadsbestuur de huidige koers in principe wel kan aanhouden, maar dan zou er te weinig investeringsmarge zijn. Men saneert dus eigenlijk alleen maar om te kunnen investeren.

Onduidelijkheid lijkt ook een opzettelijke strategie te zijn om organisaties te intimideren: niemand weet precies waarom steun plots verdwijnt, hoeveel er verdwijnt, de magere motivatie lijkt arbitrair, men weet van elkaar niet wie wel en wie niet gespaard blijft en wie er eventueel in het najaar nog een extraatje mag verwachten, etc. Kortom, verdeel-en-heers politiek troef.

Blind

Het gaat ook om blinde besparingen. Normaal hoort men toch ter motivatie eerst doelen aan te stippen voor men aan een kaalslag begint? Nu haalt men veel middelen weg maar in het najaar, bij de opmaak van de begroting, zou duidelijk worden waarom dat allemaal nodig was. Het is dus wachten op de zwart-gele Sinterklaas.

Nochtans weten we nu al bijvoorbeeld dat er niet minder dan 40 inspecteurs voor ‘the war on drugs’ bijkomen. Bovendien zou het heel vreemd zijn als men in het najaar alsnog sociale en culturele investeringen pleegt, want dat voert men een gratuit stop-and-go beleid dat de betreffende instellingen inzake beheer op zich ook veel geld kost.

Asociaal

Het is een opvallend asociaal beleid. Homans beweert dan wel dat de sterke schouders in verhouding het meeste zullen dragen, maar dat wordt tegengesproken door de feiten. Zijn we al vergeten dat het stadsbestuur 70 miljoen aan havenbedrijven uit Dubai en Singapore heeft kwijtgescholden terwijl men nu wel bespaart op sociale verenigingen?

En waarom herziet men de dure stadsleningen met een hoge interest van bijna 5% niet? Wie heeft er dan nadeel bij zo een toch evidente schuldherschikking? Men bespaart op jeugd, cultuur en sport maar er komen wel bewakingscamera’s voor de diamantairs bij, wat ‘slechts’ 1 miljoen zou kosten, etc.

Electoraal scoren

Dit afschafbeleid is vooral een electorale maskerade: voor de zomer voert men snel wat saneringen door – de amnesie van de zomer doet daarna hopelijk zijn werk? – om in het najaar, in de aanloop van de verkiezingen, met een ‘goed nieuws’-show te komen. We kunnen er nu al op wedden dat we ons dan aan mediagenieke stunts kunnen verwachten uit Antwerpen.

De Wever wil ook nationaal scoren op de nek van de Antwerpenaar, door aan te tonen dat hij géén kaasschaaf gebruikt en ‘keuzes durft maken’. Maar als blijkt dat er zowel in stadsontwikkeling (45 miljoen), cultuur (6 miljoen?), het sociale weefsel (11 miljoen), etc. wordt bespaard, dan lijkt dat toch wel opvallend veel op een algemene kaasschaaf? De burgemeester-in-bijberoep liet ook weten dat dit nog maar ‘het begin’ was. Bangmakerij of ‘goed bestuur’?

Ordinaire machtspelletjes

Dat laatste illustreert dat het N-VA (samen met Van Peel en Turtelboom) vooral om machtspelletjes te doen is: men tiranniseert de sociale en culturele sectoren. Door veel meer te saneren dan nodig en tegelijk de wortel van vage beloftes voor te houden, wil men deze sectoren volgzaam op de knietjes krijgen. Er wordt bespaard in functie van het aanzien van het stadsbestuur, de ‘lotsgemeenschap’ betaalt de prijs.

Bart De Wever wil natuurlijk vermijden dat er in aanloop van de verkiezingen solidariteitsacties komen die zijn ‘moeder van alle verkiezingen’ voor hem in mineur doen uitdraaien. Hij kent het effect van de 10-01 actie van Tom Barman & co, en de ‘Niet-in-onze-naam’ in KVS.

In navolging van zijn Kerstoffensief op ‘de culturo’ via de media – de papieren ‘goedendag’-strategie zeg maar – onderneemt hij nu preventief een poging tot financiële muilklem via zijn Antwerps saneringsbeleid. Hopelijk zijn deze praktijken net wel een motivatie om acties te organiseren, tegen dergelijk ongezien machtsvertoon.

Integratie door uitsluiting

Homans illustreert ook dat N-VA er onder het mom van integratie op uit is om allochtonen te intimideren. De middelen van verenigingen die zogezegd maar op één etnische groep zouden inzetten, worden geschrapt. (Let op de dubbele moraal: gaat het bijvoorbeeld ook om Joodse organisaties?) Homans wil hier duidelijk de Vlaams Belangers paaien: via een gerichte aanval worden de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen geviseerd.

Nieuw-Vlaams is typisch Belgisch

Ook al wijst men er op dat N-VA als een sneltrein (zeg HST en niet TGV) aan zijn blunderboek werkt – denk aan de door de Raad van State afgevoerde, onethische vreemdelingentaks, de GAS-boetes voor Monsantobetogers, het criminaliseren van Hiphop, homo’s die aan obediëntie zouden doen, Sinksenfoorgesjoemel, etc. –  toch kan men de kritiek niet snel genoeg arrogant wegwuiven in het belang van de ‘Vlaamse zaak’.

Ofwel trekt er ergens iemand de broek af, ofwel dreigt een emotionele De Wever ermee dat men van hem de nieuwe Pim Fortuin wil maken, ofwel duikt Homans snel even in de media met horrorverhalen over sociale fraude, in de hoop andermaal de aandacht af te leiden van het eigen amateurisme. Nu nog wachten op de echo van Bracke, die het allemaal nog eens herhaalt ‘voor de duidelijkheid’, die komt meestal met een paar dagen vertraging.

Peter de Roover van Doorbraak benadrukte gisteren in de media dat er weldegelijk een verschillend discours is tussen Walen en Vlamingen. Wat de Nieuw-Vlaamse bestuurscultuur betreft, klopt dat inderdaad meer en meer. Zo slaat ironisch genoeg het surrealisme weer toe: burgers beginnen steeds maar naar het belabberde België te verlangen om niet van de regen in de Nieuw-Vlaamse drop te belanden. De kracht van verandering.