De stad Kaboel lijkt minder grimmig dan de vorige keer, en toch weet ik zeker dat de veiligheidssituatie niet verbeterd is. Ik heb een klein vermoeden dat… hetgeen veranderd is, ikzelf ben… Ik ben begin me hier alsmaar meer thuis te voelen, begin het land en de mensen alsmaar liever te zien. Deze reis geeft me nogmaals het besef welke enorm belangrijke rol de media vervullen. De aanslagen, de mannen met lange baarden, de tanks,…. Het is allemaal waar. Maar mag ik je nog een ander stukje Afghanistan tonen?

Check deze hilarische foto (hierboven): ‘Afghanistan is de nicest country in the world’: er ooit al eens zo over nagedacht J ? De sticker op de bus lijkt voor ons compleet absurd, maar de maker ervan staat er niet alleen voor.

Ik hoor het namelijk vaak: ‘but I love my country, you know’! De meeste Afghanen houden van hun land. En als ik het mij even mag permitteren: dat is terecht. Afghanistan kent veel ellende (daar kom ik op het einde van dit stuk nog op terug), maar ook heel, heel veel mooie dingen.

Laat de beelden die je hebt van Afghanistan even varen en stel je het volgende voor: een groene oase van rust, te midden van de hoge uitlopers van de Himalaya. Een riviertje. Alle soorten fruit die je je maar kunt voorstellen en bessen waarvan je nog nooit gehoord hebt. Stilte. Rust. Prachtige, kleurige vogeltjes. En altijd, altijd zon… * Lees: Kaboel is de stad met één van de meeste – soms wordt zelfs het meeste – aantal dagen zon per jaar (meer dan 300!)

Dit paradijs bestaat en ligt in Afghanistan: het is Istalif, slechts op een uurtje rijden van de hoofdstad Kaboel. In de trotter zou er iets kunnen staan in de trant van: Nadat u de vibrerende hoofdstad Kaboel bezocht hebt, is Istalif ideaal om een dagje uit te rusten. Als u op vrijdag gaat, zal u zich in het gezelschap bevinden van vele Afghaanse familie die daar ‘hun zondag’ komen spenderen. Terwijl u op één van de typische tapijten ligt en geniet van de typische Afghaanse tee, kunnen uw kinderen onbezorgd in het kabbelend riviertje zwemmen. Daarna kunt u de ruïnes van de oude paleizen van de vroegere koningen bezoeken. Indien u tijd hebt, is een gidstoer een aanrader: u kunt er volop genieten van de lokale natuur en cultuur. De Afghanen, bekend om hun gastvrijheid, zullen u met open armen ontvangen en u kunt er proeven van ’s werelds meest fantastische keuken.

Eh voilà. Zin gekregen? Check http://www.landenweb.eu/city/kabul-information-tourist-attractions-weather-history.html voor meer info.

Nu ik de angst losgelaten heb, besef ik weer waarom ik vorige keer in alle enthousiasme zeker een maand wou blijven (totdat ik weer in België was en alleen het slechte nieuws hoorde)… En ik begin te begrijpen waarom Razia General Manager van Mothers for Peace, hier zo graag weer wil komen wonen. Razia is Afghaanse en is getrouwd met de een Afghaanse ambassadeur. Zij is opgegroeid in Iran en woont nu in Pakistan. Ze heeft de keuze om met haar man voor zijn volgende post 2 jaar naar Amerika of naar Europa te gaan. En toch… wil ze het liefst teruggaan naar Afghanistan. Haar reden? Ze wil terug naar haar volk, naar haar vrienden, naar haar cultuur.

Vanmiddag, toen ik in Istalif was en mijn mond openviel van verbazing om zoveel schoonheid, zei ze ‘Versta je nu waarom ik opnieuw hier wil wonen?’.

Ik begin het een beetje te verstaan, maar nog niet volledig.

‘Maar wat met de onveiligheid dan?’

‘Wel, na 2003 is het hier relatief veilig. Er is zo’n danig kleine kans op bomaanslagen dat ik me geen zorgen maak.’

‘Maar wat met je vrijheid dan. In Kaboel kan je toch niet zomaar vrij rondlopen?‘

Neen’, zegt ze, ‘dat niet, maar ik ga wel op restaurant met mijn beste vriendinnen, en dan praten en lachen we urenlang.’

Uiteraard geldt het positieve plaatje van Razia bijlange niet voor alle Afghanen. Razia heeft vooral heel veel geluk gehad met de man die haar ouders gekozen hebben. En met de provincie waar ze vandaan komt: de provincie Kaboel is één van de veiligste, zo niet de veiligste provincie in Afghanistan.

Toch zie ik ook heel veel plezier en andere mooie dingen bij onze andere medewerkers, die het minder goed hebben. Eén medewerkster heeft moeten trouwen met de vriend van haar vader, een man die dubbel zo oud is als haar. Ze moest van hem kinderen krijgen toen ze 15 was, en toen dat in de eerste maanden niet gebeurde, moest ze naar de dokter. De dokter schatte haar te jong en te zwak geschat, en hij schreef haar hormonen voor die haar groei zouden stimuleren. Enkele weken later werd ze zwanger.

Voor ons lijkt dit het absolute einde. En toch is die dame één van de meest goedlachse dames die ik ken, en met haar de meeste van onze (Mothers for Peace) werknemers… Uiteraard bekleden ook zij nog een bevoorrechte positie: ze hebben gestudeerd en hebben werk in een vrouwenorganisatie. Dat kunnen niet vele Afghaanse vrouwen zeggen. Het merendeel van hen is inderdaad ongeletterd, heeft geen toegang tot gezondheidszorg en zijn onder dwang uitgehuwelijkt. En ik weet, velen zijn ongelukkig.

Toch vind ik het voorbeeld van deze medewerkster interessant. Ik had laatst een gesprek met mijn vriend die vrijheid zonder twijfel de allerhoogste waarde vond. Ik twijfelde. Zijnde vrouwenactiviste (en zijnde gewoon mens), vind ik vrijheid enorm belangrijk. Maar… blijkbaar zijn er toch nog andere waarden die eveneens gelukkig maken: liefde, warmte, vrienden, familie…? (zie ook mijn artikel https://vanheetine.wordpress.com/2013/05/05/er-al-eens-zo-over-nagedacht-full/ over ‘vrijheid als enige dogma die nog overblijft in de westerse cultuur). Het is een vraag, en ik weet het antwoord ook niet, maar ik geloof dat we vrijheid als geluksfactor soms overschatten. Een vrouw die op alle vlakken onvrij is, kan niet anders dan ongelukkig zijn. Maar wat als de persoon in een beperkte mate onvrij is, en toch gelukkiger is dan in ons ‘vrije westen’?

Misschien zullen sommigen aanstoot geven aan deze positieve noot over Afghanistan. Eén ding weet ik echter zeker: moesten ‘onze’ vrouwen dit stukje lezen, zouden ze zo blij zijn. Als zij vragen ‘How do you find Afghanistan?’ verwachten ze niet en zijn ze niet blij met het antwoord ‘Het is een verschrikkelijk land, ik heb zo’n medelijden met jullie’ . Neen, ze wachten opdat we zouden zeggen dat we hun land mooi vinden, dat we hun cultuur mooi vinden, dat we hen mooi vinden. Ik zeg er altijd bij ‘but I wish there will be no more war and that the situation for women will improve’. Maar zeg hen niet ‘jullie volledige land suckt’. Daar zitten ze niet op te wachten, en meer nog, het is ook niet waar. Het is niet het plezierigste land ter wereld, maar er wonen ook mooie mensen en er zijn ook mooie dingen. Thanks