“Familiale, sociale en maatschappelijke druk bij het maken van levenskeuzes is er altijd geweest. Het vraagt moed en wilskracht om uit te komen voor je idealen en het leven te leiden dat je zelf wil. Die strijd begint van zodra we puber zijn en duurt vaak tot onze laatste snik. De laatste jaren is daar helaas een extra druk bijgekomen. Respect voor de keuzes die mensen maken betekent ook respect voor diversiteit. Stilaan groeit er echter een vijandbeeld tegen diversiteit. Sommigen lijken er van uit te gaan dat je samenlevingsproblemen alleen kan oplossen door alle verschillen uit te gommen. Er worden steeds meer verboden uitgevonden: verbod om je haar te bedekken en sinds kort ook een verbod om een regenboog-t-shirt te dragen achter het loket in Antwerpen”, zo klinkt het in de platformtekst van de campagne My Choice Not Yours van initiatiefneemster Rachida Aziz.
Khadija maakte ook een keuze. In onderstaande tekst legt ze uit hoe ze tot die keuze kwam.
“Ik ben in 1981 geboren in Antwerpen in een Marokkaanse moslimfamilie. Ik was de zesde van zeven kinderen en ik heet Khadija. Dat zijn allemaal dingen die ik niet gekozen heb.
Wat wel ik wel bewust deed, was 20 jaar later kiezen om mijn haar te bedekken, zonder te beseffen welke gevolgen dat zou hebben op mijn leven. In mijn studententijd werkte ik als kassierster bij Cora. Ik belde het uitzendkantoor om hen in te lichten over de veranderingen. Op een onbewogen toon liet de consulente me weten dat ik niet meer in aanmerking kwam voor de job.
Ik was nochtans nog altijd dezelfde persoon. Ik had nog altijd dezelfde glimlach en ook aan mijn competenties was niets veranderd. Er was alleen dat stukje stof dat mijn hoofd bedekt en dat voor velen mijn volledige identiteit ging bepalen. Velen die te blind zijn om voorbij die stof te kijken en te zien dat ik er misschien wat anders uitzie, maar dat ik eigenlijk alleen maar wat meer mezelf ben.
Het leven ging verder en dat van mij ook. Ik werd intercultureel bemiddelaar en ik was actief in een wijkcentrum in Kuregem. Waar ik woonde, ervoer ik geen enkele discriminatie. Tenminste, tot de dag dat ik werk zocht. Ik vond een jobaanbieding die perfect bij mijn opleiding paste: intercultureel bemiddelaar bij het OCMW van Sint-Joost. Ik boks een cv in elkaar en bingo, ik word uitgenodigd voor een gesprek. Ik bereid het interview minutieus voor, ik bestudeer alles wat er te vinden is over de werking van het OCMW en begeef me fris, glimlach om de lippen en vol hoop naar de plaats van afspraak. Ik sta te wachten in de gang waar een man me verbaasd vraagt: ‘mevrouw Kadija?’
‘Ja’, ik sta recht. ‘Goededag.’
Ik krijg geen enkel teken van sympathie terug en de meneer zegt: ‘Als u aanvaardt om uw hoofddoek af te nemen, kunnen we overgaan tot het interview’.
Zie daar één van de markante momenten van mijn leven. Ik had me moeten voorbereiden op die vraag, maar ik was in die tijd wellicht te naïef om te denken dat iemand me zou kunnen vragen om me uit te kleden bij een sollicitatiegesprek. En dus draaide ik mijn hakken om om terug te keren naar de wereld met een gevoel van vernedering. Men had me net gediscrediteerd en verzwakt. Voor alle duidelijkheid: het probleem is niet dat ik die job niet kreeg. Het probleem is wel dat ik werd uitgenodigd op een gesprek om mijn competenties te testen, maar na een blik op mijn uiterlijk wordt die test geannuleerd. Het licht gaat uit, de deur wordt gesloten. Maakt niet uit dat ik mij hiervoor verplaatst had, maakt niet uit dat ik me goed voorbereid had, maakt niet uit dat dit een blijvende impact heeft op mij.
Hoofddoek of geen hoofddoek. Men moet kiezen.
Op het podium van het leven mag iedereen defileren. De lengte, het gewicht of de stijl maken niet uit. Iedereen is vrij om zich te tonen zoals hij zelf wil. Het gaat er niet om om de anderen te behagen, maar wel om zelf een goed gevoel te hebben terwijl je probeert de persoon te zijn die je wil zijn. Wanneer laten we eindelijk het stadium van de discriminatie op basis van ras of uiterlijk achter ons? Ik schaam me voor de mensheid dat we daar nog altijd in zitten. En ik… ik draag een hoofddoek, weet ik veel waarom dat u zo hindert. Het is een realiteit waarmee u zal moeten leren leven.
Tien jaar later; ik heet Khadija. Vandaag weet ik welke gevolgen die hoofddoek heeft voor mijn leven en ik besliste om nooit nog iemand de kans te geven zijn macht te gebruiken om mij te discrimineren.”