1 op de 3 Vlamingen neemt de auto voor een afstand korter dan 1 km. In plaats van te wachten tot de overheid met een kilometertaks komt aandraven, werd in Kortrijk op 6 en 7 april uitleg gegeven over lokale groene initiatieven zonder overheidssteun. Een vormingsweekend over transitie, op amper 750 meter van het station. Ik ben dus maar te voet gegaan.
Verslag door Isabel Van Parijs
Een gladgeschoren interieurarchitect met een modieus jasje, een permaculturist met lange baard en dreadlocks. Terwijl een oordeel op basis van uiterlijk ongepast is, verklapt de groep in een oogopslag een grote diversiteit. Tussen de in totaal dertig mannen en vrouwen zitten honderden verschillen – in leeftijden, inkomens en achtergronden. Maar net daardoor springt één gelijkenis nog meer in het oog: de wil om nú actie te ondernemen. De verontwaardiging over een maatschappij in overdrive is bijna tastbaar, en zit zowel bij godsdienstleerkrachten als bij technici, bij gepensioneerden en studenten.
Omdat nog niet iedereen vertrouwd is met het concept “transitie” staan er een aantal lezingen gepland over onder meer piekolie, permacultuur en over de onmogelijkheid van permanente economische groei. Maar vergis u niet, dit is geen publiek die zomaar een berg informatie over zich laat uitstorten. Scherpe vragen en rake bedenkingen houden het debat continu gaande. En die onderbreking zorgt dan weer voor genoeg gespreksstof tussen de lezingen door.
Ook de transitiebeweging zelf wordt uit de doeken gedaan, met aandacht voor de psychologische processen erachter. Want een transitiegroep oprichten én staande houden is geen ”piece of cake”. Maar, reeds bestaande projecten zorgen ruimschoots voor inspiratie, en vooral voor motivatie: Repair Cafés in Antwerpen, een LETS – Local Exchange and Trading System – voor Kortrijk en omstreken, projectbezoeken met de Transitiegroep Brugge… de transitiebeweging leeft!
Niks praatbarak dus. Met gemotiveerde mensen kan er écht een grotere energieonafhankelijkheid bereikt worden, via ontelbare lokale initiatieven. En dat vooral dankzij ieders realisme: iedereen beseft dat groen gedrag met een beloning veel aantrekkelijker is. Die beloning kan een gerust geweten zijn, maar ook gemeenschapszin, of geldbesparing. Als het iedereen maar aanspreekt.
Toegegeven, het vormingsweekend werd wel afgesloten met een meer zweverig moment. Terwijl de zon erdoor kwam en er nu en dan een trein voorbij raasde, tekenden we samen ons Utopia. We mogen toch nog een beetje dromen zeker?
11 april 2013