Het is zo stilaan een publiek geheim dat het kabinet van minister Bourgeois zich bij het uitstippelen van zijn voor Brussel-19 rampzalig plan voor inburgering en integratie heel sterk heeft laten inspireren door wat werkt – en vermoedelijk heel goed werkt- in enkele Vlaamse provinciesteden zoals Mechelen, Roeselare, Kortrijk… Noem maar op.

Ik moest daaraan terug denken, toen ik enkele vragen toegestuurd kreeg van een studente uit Gent. Weer eens drong het tot me door wat blijkbaar als “verstandige” vragen gemeengoed geworden is in Vlaanderen, ook als het over Brussel gaat.  Dit is geen kritiek op de studente. Zij doet haar job. Maar het is toch wel leerrijk. Ik kies er drie vragen uit…

Vraag 1: “Volgens sommigen ontbreekt in een stad als Brussel, waar toch wel heel wat inwijkelingen wonen en terechtkomen, één centraal punt waar zij terechtkunnen voor informatie over hun rechten en plichten en over allerlei andere zaken die hun aanbelangen zoals werkgelegenheid, onderwijs, taaleducatie, enzovoorts. Is dit volgens u ook echt het geval?”

Antwoord: Wel, dit is nu een typische vraag die ik voor wat Mechelen of Kortrijk betreft, waarschijnlijk positief zou beantwoorden. Maar voor Brussel? Waar zullen we dit centrale aanspreekpunt plaatsen? Op de Grote Markt in Brussel-stad? In Molenbeek? In Schaarbeek? Heb je al ooit eens een pakketje moeten afhalen op een postkantoor bijvoorbeeld in een wijk als Laken? Of in de file gestaan in het administratief centrum van stad-Brussel?

Beseft men in Vlaanderen dat elke Brusselse gemeente op zich in Vlaanderen een belangrijke stad zou zijn? Het heel grote Antwerpen raakt qua aantal bewoners nog niet aan de helft van Brussel-19, dat gedurende de dag dan nog door tienduizenden pendelaars aangevuld wordt uit Vlaanderen en Wallonië… Ik heb vaak de indruk dat sommige ambtenaren, die verenigd aan een tafel rond hun tassen koffie en fruitsap de werkingen op het terrein denken te overzien en nog beter willen plannen, dit in de praktijk niet heel  goed beseffen.

Vraag 2: “Brussel kampt met een grote sociaal-economische achterstelling van heel wat bewoners, vaak allochtone bewoners. Hangt dit ook samen met een falend migratie- (en vooral) integratiebeleid dat in Brussel gevoerd wordt denkt u?”
Antwoord: Waar ligt het grootste falen? Bij mijn weten, bij het onderwijs. Welnu, dit is een bevoegdheid van respectievelijk de Vlaamse en de Franse gemeenschap. Vorig jaar nog verzette de Vlaamse gemeenschap zich tegen het feit dat een Vlaamse gewestelijke Brusselse minister enkele scholen bijkomend wou openen om de kinderen op te vangen, want hij kwam op een bevoegdheid van de Vlaamse gemeenschap.

Sorry, maar ondertussen raken 800 kandidaat-kinderen voor het Nederlandstalig onderwijs niet ingeschreven in Vlaams-Brusselse scholen, en op Foyer bestaat een wachtlijst van Roma kinderen voor wie geen plaats is op school. Veel ouders uit Brussel lopen om een school te vinden naar scholen in Dilbeek, Schepdaal, waar ze lokale mensen op de zenuwen werken die zelf ook al in wachtrijen een plaats zoeken.

En ondertussen bazuinen onze Vlaamse ministers uit dat iedereen moet inburgeren! Dat ze eerst de  primaire noden oplossen! De waarheid is, dat te Brussel het Vlaams beleid stilaan een ballast aan het worden is, en meer en meer mensen – ook Vlaamse Brusselaars – mompelen dat we misschien inderdaad best scheiden…

Laat Vlaanderen gerust zijn onafhankelijk Gewest maken. Brussel redt het wel, als het dan tenminste ook zijn eigen beleid mag voeren. Ligt alle schuld dan bij Vlaanderen? Neen,  een ander belangrijk falen ligt ook wel op het federale niveau, waar men gewoon aarzelt om tot een beredeneerd migratiebeleid te komen. Brussel is hier dan evident het grootste slachtoffer van.

Vraag 3: “Ervaart men dat mensen onvoldoende geïnformeerd zijn, als het over Brussel gaat? Ervaart u dit als een probleem bij het integratiecentrum Foyer wanneer het op Brussel aankomt? En hoe staat u hiertegenover, als een belangrijke organisatie binnen dat domein?”
Antwoord: Ik heb daarop tot mijn spijt moeten antwoorden dat we op Foyer meermaals een gesprek aangevraagd hebben bij

minister Bourgeois zelf, de minister wel te verstaan, om over Brussel van op het terrein te mogen spreken en dat we hem ook meermaals ter plaatse uitgenodigd hebben, maar dat hij daar gedurende zijn ministerschap nooit een half uurtje tijd voor gevonden heeft.

Dit zijn de feiten. De rest is bazuingeschal… over “warme samenleving”, “flexibiliteit op het terrein onder regie van de VGC” (jawel, die gaat het in de ministeriële ogen nu allemaal eens oplossen: contacten met de Franstalige partners, met de burgemeesters, met de OCMWs, enfin, geen probleem), en uiteraard  “groot respect voor het vrijwilligerswerk”… (Nota bene, in Brussel vinden sommige scholen of organisaties zelfs geen kandidaten meer voor hun raden van bestuur…). En maar inhakken op dit middenveld, nietwaar!
 .