Het is lente. (Voor de latere lezers, het lijkt er momenteel helemaal niet op, maar Frank Deboosere heeft het gezegd, het zal dus wel waar zijn.) De voorjaarsactiviteiten komen er aan. Mesten bewerken, (ploegen doen we bijna niet meer) zaaien… een schone tijd, nieuw leven. En toch voel ik me er dit jaar niet helemaal goed mee. Ik heb deze winter veel bijgeleerd en zoals dat traditioneel gaat heb ik ook nu weer moeten vaststellen dat hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik eigenlijk nog helemaal niet veel weet. Ik koop nu zaadgoed. Het beste wat ik kan vinden, maar het zal niet voldoen aan de eisen die er aan gesteld worden. Dat weet ik nu al voor ik het gezaaid heb. Hoe moeten jullie begrijpen hoe ik mij voel? Niet eenvoudig. Ik zal daarom gebruik maken van een vergelijking: Je draagt schoenen, mooie propere schoenen, Italiaanse schoenen als je wil. Er zit een punt aan, zoals dat tegenwoordig moet voor de mannen en voor de vrouwen zit er een serieuze hak aan, pumps zeg maar. Kortom, je kunt zo naar het galabal. En met deze schoenen moet je over een modderpad. Niet zo een beetje modder, maar met plassen en echte dikke pap waar je centimeters in wegzakt, dat soppende, slurpende geluiden maakt telkens je je voeten er uit trekt. (Oké, genoeg, ik laat me gaan.) De praktische mensen onder jullie hoor ik nu al denken: maar allé, doe toch laarzen aan! En dat is het nu juist. Om de vergelijking door te trekken zou het zijn alsof er nooit iemand op het idee gekomen is om laarzen te maken. En jij ziet nu ,als in een visioen, voor je wat je nodig hebt. Tegelijkertijd besef je dat zo’n schoenen met verlengstuk tot rond je kuiten niet in een twee drie klaar gaan zijn. Je beseft dat niemand dit voor jou gaat maken, dat je dagen, weken, misschien zelfs jaren gaat moeten werken om het zelf te maken. Je beseft ook dat je de modderstapper bent en niet de schoenmaker. Vroeger ja, toen waren alle modderstappers ook schoenmakers, maar die tijd en dus ook de kennis is lang voorbij. En dat is precies de vergelijking met het zaadgoed. Ik weet perfect wat ik wil, maar het is er niet en niemand zal het voor mij maken. Ik weet zelfs niet of ik het zelf kan maken. En als ik het al zou kunnen, het zal jaren duren en er zal veel tijd en energie voor nodig zijn. Misschien zal ik zelfs niet lang genoeg leven om te maken wat ik wil. Dat is toch om mistroostig te worden?