De campagne van Broederlijk Delen focust dit jaar (1) op Oeganda, meerbepaald op de uitbouw van landbouw daar als efficiënte hefboom, in handen van coöperaties, voor groei en ontwikkeling. Vertegenwoordigers van Oegandese partnerorganisaties van BD waren in België en bezochten tal van landbouwinitiatieven. Eén daarvan was het Instituut voor Landbouw en Visserijonderzoek (ILVO) in Merelbeke.
Met een boeiende discussie achteraf. Over de ggo’s (2) onder andere. De Oegandese coöperant was daarover klaar en duidelijk : “Wij kunnen onze boerenfamilies toch niet meesleuren in dit gevaarlijk avontuur met deze grote bedrijven. Neen, wij focussen op kleinschalige landbouw waarbij de bevolking zelf de touwtjes in handen blijft houden”.
Het is een uitspraak die ook geldt voor het ACW en zijn coöperanten. Geert Van Istendael wijst op de fout die het ACW gemaakt heeft door “de spaarkas van de arbeiders uit te leveren aan het woeste kapitalisme” (3). Door mee te gaan in de gangbare, marktconforme en neo-liberale logica waar, zeker na val van de Muur, geen kruid tegen gewassen was (4).
Het doet velen de vraag stellen naar ‘de geloofwaardigheid van de beweging’. Wij komen daar later op terug, vooreerst gaan wij in op de indruk die bij velen leeft dat de Christelijke Arbeidersbeweging wel zeer zwaar wordt aangepakt.
De twee maten en twee gewichten. Zo verklaarde bijvoorbeeld het Hof van Beroep van Brussel in december 2010 alle bewijsstukken in het KB Lux dossier onontvankelijk (5) wegens manipulatie van het onderzoek. De directie ging bijgevolg volledig vrijuit. Het deed Dirk Van der Maelen (SP.A) destijds besluiten dat “hoewel de rechten van de verdediging gevrijwaard moeten blijven, deze zaak toch buiten alle proporties is. Immers, we laten om louter formalistische redenen, een fraudedossier van vierhonderd miljoen rusten. Een slag in het gezicht van iedereen die eerlijk zijn belastingen betaalt”.
Het was toen bijna Kerstmis (een tijd van vrede en vergeving) en er werd aan de ganse zaak heel wat minder tijd, krantenpapier en –koppen besteed. KBC zal ook dit jaar geheel onbaatzuchtig zijn lokalen ter beschikking stellen voor de live show van Kom op tegen Kanker van 16 maart op Eén.
Bij de keiharde aanpak speelt N-VA de hoofdrol. Waarom ? Ook daarin is Van Istendael duidelijk : “N-VA probeert doelbewust de christelijke arbeidersbeweging te beschadigen”. Hiervoor zijn alle middelen geoorloofd (6), en is deontologie en logica dikwijls ver te zoeken.
In de Opinie van Van Istendael : “Volgens Bart De Wever op Radio 1 is er vanwege het ACW fundamentele oneerlijkheid in het spel. Dat staat als een paal boven water. Dus wat de nijvere belastinginspecteurs ook bovenspitten, de N-VA heeft nu al op eigen houtje soeverein beslist dat het ACW oneerlijk is”.
Zo geloofde dezelfde Grote Leider een paar dagen na het ontslag van Steven Vanackere in diens oprechte en eerlijke houding. Lichtelijk in tegenspraak met zijn partijgenoten Dedecker en Jambon die de ganse ACW kliek (zou de ACW minister daar niet bij horen ?) voor fraudeurs en leugenaars hadden verweten. Wij stellen onenigheid vast : is er een koude oorlog op til binnen N-VA ?
Even onlogisch is de uitspraak van N-VA kamerlid Peter Dedecker dat de klacht van het ACW wegens laster ‘een pure intimidatie’ is tegen hem en zijn partij. Had hij dan helemaal geen enkele aanleiding gegeven om klacht neer te leggen ? Je hebt nogal eens de indruk dat N-VA om het even wat kan zeggen.
Deze stemmingmakerij vindt ruimschoots weerklank en wordt volop ondersteund door kranten en tijdschriften, radio en televisie (7). Ook hier zijn de slogans en leugens schering en inslag. Zo werd bijvoorbeeld op alle TV kanalen (8) een vermeende ‘open of/en koude oorlog tussen het ACW en ACV’ omwille van de vermoedelijke belastingsfraude breed uitgesmeerd.
Ander voorbeeld in deze ongezien hevige en wekenlang durende mediacampagne was de leugenachtige melding dat het ACW personeel in opstand komt tegen zijn eigen top (zie onder meer De Morgen van 9 maart) of de basis (militanten, leden, personeel ?) die revolteert omdat zij ‘de geheimdoenerij beu is’.
De reden voor de verbeten strijd van De Wever en Co tegen het ACW is duidelijk : voor N-VA is het de uiteindelijke bedoeling ‘de hegemonie’ te verwerven zoals Ico Maly het in zijn boek ‘N-VA, analyse van een politieke ideologie’ formuleert (Van Istendael noemt het in zijn opinie ‘de bitse strijd om de ziel van Vlaanderen’).
Noodzakelijke voorwaarde voor het verwerven van deze hegemonie was dat N-VA zelf geloofwaardig was, én legitiem. Dit in tegenstelling tot het nagenoeg verdwenen Libertair, Direct, Democratisch, LDD wat vroeger stond voor Lijst De Decker (familienaam van Jean-Marie, gewezen nationale judo coach en de kortstondig rijzende ster aan de rechtse horizon. Hij zag zijn alliantie met De Wever door de neus geboord door een veto van de toenmalige kartelpartner CD&V waar het ultimatum werd gesteld door… het ACW) en het racistische Vlaams Blok. Ook die laatste zijn vandaag gedecimeerd door De Wever en Co.
Nu kan je N-VA veel aanwrijven, algemeen worden zij erkend als goede communicatoren en gewiekste strategen. En strategisch zijn er naar onze mening op het politieke terrein twee hinderpalen die de verhoopte hegemonie op korte termijn in de weg staan. Deze korte termijn is belangrijk want het is voor N-VA in 2014 immers nu of nooit. Zoals een oud Vlaams spreekwoord zegt : men moet het ijzer smeden terwijl het heet is.
Deze twee hinderpalen zijn in mindere mate de PS (tijdens campagnes wordt Di Rupo, karikatuur met het rode strikje, opgevoerd als vijand nummer één) in Wallonië, maar hoofdzakelijk het ACW als belangrijkste middenveldorganisatie in Vlaanderen. Dit zeker na het mislukte kartelavontuur en de strategie van N-VA om de CD&V van binnenuit in te palmen.
De verovering van het middenveld in Vlaanderen dus. Deze rechtse verenigingsgedachte is niet nieuw. Nadat Verhofstadt het probeerde met zijn burgermanifest heeft ook Karel De Gucht gepoogd van Open VLD de grootste volkspartij van Vlaanderen te maken. Niet hij maar het Vlaams Blok werd echter behoeder van de Forza Flandria (9).
Het Vlaams Blok waar wijlen Marie-Rose Morel sinds 2006 (10) de drijvende kracht was van de vakbondscel binnen haar partij, met als doel de oprichting van een Vlaamse vrije vakbond. Het werd uiteindelijk de Vlaamse Solidaire Vakbond (VSV) van (zoals algemeen bekend een zeer weerbare) voorzitter Rob Verreycken, opgericht in 2011 om het monopolie van groen, rood en blauw te doorbreken.
“Wie echt een onafhankelijk Vlaanderen wil, weet dat hij eerst de strijd met de Belgicistische kleurenvakbonden zal moeten voeren en winnen” citeert Het Laatste Nieuws in september 2010 Marie-Rose Morel in haar voorwoord van het Rob Verreycken boek ‘Welkom in Vakbondistan’. Het VSV was tijdens de Sociale Verkiezingen van 2012 nergens te bespeuren. Het Vlaams Belang als partij was toen ook al in vrije val.
Het zal niet de strategie van N-VA zijn om een nieuwe vakbond op te richten, wegens niet realistisch in deze barre tijden van financiëel-economische crisis. Wel moet, in het zicht van de verkiezingen in 2014, het ACW als koepel van de christelijke middenveldgroepen maximaal worden beschadigd. Vakbonden en ziekenfondsen worden in tweede instantie aangepakt, via politieke besluitvorming (zoals bijvoorbeeld de aanpak van het stakingsrecht of het beperken van hun taken). De prioriteiten van N-VA zijn gerichte, strategische keuzes.
Het past perfect in hun missie om de rol van het middenveld aan banden te legggen. De middenvelder (als hij tijd heeft want meer flexibel en langer werken) als natuurwandelaar, ziekenbezoeker of reisbegeleider. Solidariteit zonder macht en subsidies voor de brave jongens en meisjes. Zo zijn we terug in de tijd van de kasteelheren en de horigen. Le Cercle de Lorraine (11) nouveau est arrivé.
Dit alles geeft aan dat, in tegenstelling tot de benaming die velen eraan geven, de huidige hetze eerder een N-VA en niet een ACW saga is. Meer zelfs dan een N-VA saga alleen. Wij wezen in dat verband al op de grote rol die de Vlaamse economisch-conservatieven (De Van Overtveldts, VOKA, Trends …) in het ganse verhaal spelen.
Het is ook deze groep die bij de mediabedrijven een flinke vinger in de pap heeft. De Van Thillo’s, de Leysens en andere Roularta’s. Mag de vraag naar het bestaan en de geloofwaardigheid van ‘onafhankelijke’ media vandaag niet expliciet gesteld worden ?
Ook Didier Reynders (12) laat dus van zich horen. Na de veelbesproken Panoramareportage ‘Het Failliet van Financiën’ begin februari 2010 was het voor velen aan beide kanten van de taalgrens, en ook voor ACW, een prioriteit om Reynders op financiën weg te hebben. Maar ook hier zijn er tegengestelde belangen om de nationale geldbeugel en de belastingsgelden in zo veilig mogelijke handen te hebben. Exit dus Steven Vanackere. Het zegt veel over hoe ver wij nog van een rechtvaardige (her)verdeling verwijderd zijn.
Stellen sommigen dus de geloofwaardigheid van het ACW in vraag, minstens evenzeer kan die vraag gesteld worden aan de politiek in het algemeen, en aan N-VA in het bijzonder (13). Omwille van de ondermaatse kwaliteit van hun berichtgeving in gans dit dossier tenslotte ook aan de media.
Media lijken wat op dat andere instituut, de Kerk (14). Het begint meer en meer in brede lagen door te dringen : de vaststelling dat het waarheidsgehalte, over heel wat kwesties ver en dichtbij, van de preekstoel, het bedrukte blad of de beeldbuis veel van zijn geloofwaardigheid heeft verloren.
Zoals Dylan zong : The Times They Are a-Changin.
(1) Je hebt de affiches wel gezien in het straatbeeld met de zwarte vrouw en haar hakschop : “Geef Molly een kans … en stop de honger !”.
(2) De Genetisch Gemodificeerde Organismen, vooral bekend bij ons na de actie in mei 2011 op het Wetterse ggo-aardappelveld.
(3) In zijn zeer leesbare Opinie in De Morgen van 9 maart 2013. Overigens eens te meer een ‘ronduit ontluisterende’ (om de woorden van chef politiek Samyn te gebruiken) weekendkrant wat de ACW en Arco affaire betreft. De rode loper met de eerste drie bladzijden, zonder de column van Camps op blad één die (er) ziek (van) was. Het mooiste staaltje van objectieve journalistiek vond ik zelf de foto op bladzijde drie waar militanten van LBC-NVK hun middenvinger tonen tijdens een betoging eind januari. Dat die middenvinger bedoeld is tegen de ACW top is vooral een vrome wens van De Morgen. Een dichterlijke vrijheid.
(4) En voor mijn part nog altijd geen echte vragen worden rond gesteld, als je de remedies bekijkt die men aanreikt om een antwoord te formuleren op de hedendaagse uitdagingen (de bankencrisis, de milieuvraagstukken, de internationale machtsverhoudingen …).
(5) De Kredietbank en haar Luxemburgse zusterbank Kredietbank Luxembourgeoise werden aangeklaagd voor het verduisteren, wegens belastingontduiking, van 400 miljoen euro in de jaren negentig.
(6) Inclusief de ‘parlementaire onverantwoordelijkheid’ lezen we op deze site in het interview met ACW voorzitter Develtere van 7 maart wat parlementairen ‘juridisch toelaat te liegen en te schreeuwen’. Nou moe.
(7) Naast de vertrouwde gezichten ook minder bekende medespelers als bijvoorbeeld Kanaal Z (eigendom van Roularta Media Group) en Trends, het huisblad van de Vlaamse economisch-conservatieven.
(8) Uiteraard speelt in dit opbod van (sensationeel) medianieuws de onderlinge concurrentiestrijd een belangrijke rol (zie ook de berichtgeving over misdaad en processen allerlei). Veel te weinig wordt de vraag gesteld welke gevolgen dit alles heeft voor de publieke opinie.
(9) Een verwijzing naar Forza Italia, de rechtse alliantie die in Italië met Berlusconi jaren het mooi weer heeft gemaakt. We kennen nu (min of meer want zoals verluid een kat met negentien levens) de afloop.
(10) Het jaar dat heel wat Vlaams Blokkers uit de vakbonden werden gezet omdat zij bij de lokale verkiezingen op Vlaams Blok lijsten stonden.
(11) Brusselse businessclub waar Bart De Wever nogal eens uitgenodigd wordt. Dit jaar was zijn best scorende uitspraak : “Het is een vraag die mijn vriend Didier (nvdr : Reynders) ook al stelde : stemt men voor de PS omdat men arm is, of is het net omgekeerd”. Groot applaus.
(12) Zijn golflengte lag niet zover van die van Bart De Wever bij de laatste, 541 dagen durende, regeringsformatie. Ondanks de taalgrens.
(13) In zijn boek laat Ico Maly Siegfried Bracke, het wit konijn van N-VA tijdens de verkiezingen van 2010, aan het woord : “Ik wil mijn verantwoordelijkheid opnemen en volop mee de strijd aangaan. Ik doe een beroep op alle Vlamingen in dit land : kies voor verandering. Want zo kan het echt niet verder… En tot slot, de politiek heeft een geloofwaardigheidsprobleem. Als ik het rijtje afga, is de N-VA de meest geloofwaardige partij.”
(14) Volgt u ook met grote belangstelling het nieuws over de nieuwe paus? Niet weg te branden in onze media. Spannend en ongevaarlijk. Hoe minder volk in de kerk, hoe meer nieuws op de buis. Volgende keer : live vanuit de Sixtijnse Kapel met drie vaste camara’s. Met mogelijkheid tot wereldwijde pronostiek. Prachtige prijzen.